● تریبون آزاد

تصوّری کودکانه و ساده لوحیست که بخواهیم به خود تحمیل و تلقین کنیم که در قبال رفتارها و گفتارهای حاکمین ولایت فقاهتی، کارگزاران و سیاستمداران کشورهای دیگر میتوانند یا وظیفه دارند، نفش کارساز و کارگشاینده ای را ایفا کنند، چنین خودفریبی، انتظاری به غایت بی پایه است؛ چونکه زمامداران و کارگزاران کشورهای دیگر، اگر وظیفه ای داشته باشند، آن را فقط در حقّ کشور و مردم خودشان ایفا و اجرا میکنند؛ نه ایران و مردمش. نفهمیدن این مسئله به معنای بی خبری مطلق از دانش دیپلماسی و مناسبات بین اللملی است.

نگرانی من، نه از بابت آن‌هایی که شما تجزیه‌طلبان می‌نامیدشان، بلکه از بابت موقعیتی است که گرایش‌های تجزیه‌طلبانه، و حتی گرایش‌های فدرالیسم‌خواهانه ـ در وجه غالب خود ـ پاسخ های عکس‌العملی به آن هستند.
و بقای ج.ا بقای این موقعیت است.

کارل مارکس وقتی مناسبات قدرت-سلطه را دریک جامعه مورد مطالعه قرارمی دهد اشاره می‌کند که طبقه فرداستان-حاکمان جامعه فقط اینگونه نبوده است که با اتکا به زور عریان سلطه بلامنازعه خود را بر فرودستان-محکومان اعمال کرده باشند آنها درکنار زور به دستکاری ذهن و زبان فرودستان هم دست می‌یازیدند تا از طریق دستکاری ذهن و زبان افراد جامعه-از طریق ایدئولوژی- یا همان آگاهی کاذب آنها را به پذیرش رابطه قدرت-سلطه مذکور راغب سازند.

. آیا زمان آن نرسیده که عمل کرد فردی وگروهی اپوزیسیون خارج در قبال جنبش مهسا به نقد کشیده شود؟ آن چه ده ها هزار ایرانی مهاحر را با شوری وصف ناپذیر به خیابان ها ومیدان های سراسر جهان کشید و حماسه ای ازهمبستگی ملی را حول شعار "زن زندگی ،آزادی " تحت نام جنبش مهسا آفرید، قبل از هر چیز بر آمد و جواب به حماسه ای بود که در خیابان ها ،کوچه ها و پس کوچه های ایران توسط زیبا ترین فرزندان این سرزمین آفریده می شد .

امکان اصلاحات دینی  و به تبع آن اقدام قانون گذار حکومت اسلامی که ابتناء بر بازنگری و اصلاح قوانین مربوط به قصاص و قتل عمد در ایران وجود ندارد زیرا که احکام اعدام و قصاص از «نصوص» است و اساسا خوانش بردار نیست!

ما کشور را از محمدرضاشاه تحویل نمیگیریم. محمدرضاشاه و اقتدارش را از دست داده ایم و نداریم جایش بگذاریم و اگر به آن درجه از رشد نرسیده باشیم که با احساس مسئولیت و رضایت بر سر حد اقل ها نتوانیم کشور را پس از جمهوری اسلامی اداره کنیم چقدر جای شرم خواهد داشت که ایرج میرزای قرن 21 ما چنین بسراید که :

تجارت نیست، صنعت نیست، ره نیست،

امیدی جز به سردار سپه نیست.
این یعنی هرز بودن 4 دهه فعالیت سیاسی ما! بجایش اگر کنار خیابان دو بسته سیگار میفروختیم عمر مفید تری میداشتیم.

گزاره «نه می بخشیم و نه فراموش می کنیم» اصلِ راهنماست. بدیهی است که هرگونه برخورد تاکتیکی نباید و نمی تواند آن را مخدوش کند. اما در عین حال نحوه مواجهه در همانحال باید بتواند به اصل تقویت ریزش صفوف رژیم و تجزیه صفوف دشمن دامن بزند.

 همانطور که بارها در این صفحه نوشته ام، و منابع امریکایی و اروپایی نیز تایید کرده ا‌ند، فقط دو ماه پس از آغاز دولت آقای جو بایدن در پایان سال ۱۳۹۹، جمهوری اسلامی و آمریکا برای بازگشت به برجام توافق کرده بودند، که به گمان من اگر اجرا شده بود، شرایط کشور به کلی با آنچه که امروز هست متفاوت می بود. ولی‌ آقای خامنه‌ای و مجلس قلابی انقلابی‌ که او با احمد جنتی ساخته بود، مانع از اینکار شد.

برای نگارنده این ترس و نگرانی هست که حال اگر انقلاب در ایران به بار نشست و این حکومت اسلامی تبهکار کودک‌کش از میان رفت، با کسانی که در این حکومت خواهی نخواهی سرو کار داشته و در زمینه‌های گوناگون کار کرده‌اند تا چرخ زندگی‌اشان بچرخد، چه برخوردی خواهد شد؟ آیا همه را باید از دم تیغ گذراند و کُشت؟ آیا همه این چندسد‌هزارتن که در سپاه و ارتش هستند حتا اگر دستشان به خون آلوده نباشد، همه این آخوندهای مفت‌خوار دولتی باید نابود شوند؟

آیا انقلابی نامیدن وضعیت امروز ایران ، واقعا نسبتی با واقعیت مادی و تکثر تنش های موجود درجامعه را دارد ؟ آیا آنچه امروز شاهد آن هستیم ، را نمیتوان کنش انقلابی در یک وضعیت غیر انقلابی نامگذاری کرد ؟ بدلایل مختلف سیاسی و جامعه شناختی و مناسبات مادی  ، حداقل بر اساس آنچه که علم انقلاب خوانده میشود ، جنبش مهسا از یک سو نشانگر وضعیت انقلابی نیست و از سوی دیگرانقلاب هنوزپشت دروازه ایران حاضر نمیباشد. چنین ذهنیتی با امکان های موجود وزمین سخت واقعیت  تقریبا هیچ تناسبی ندارد . بدانید در تاریخ معاصر ایرا

درود آقای توکلی گرامی در رابطه با( بلوای روز) آقای هالو و ستم وارد امده بر ایشان. (مظلوم نمایی) و این ستم ظاهرا از طرف طرفداران شاهزاده رضا پهلوی بوده است را به طور وسیع به انتشار گذاشتید. من شخصا با شناختی که از شما دارم نقطه نظر شما را دقیقا آگاه هستم و میدونم نظر و حساسیت شما در مورد خود رفتار خشونت آمیز به هر شکلی است نه شخص و یا گروهی را در نظر داشته باشید. ولی شما فکر نمیکنید که کسانی که پهلوی ستیز هستند و یا سایبری از این دست مطالب برای هدف خودشون سوتعبیر و سوءاستفاده می‌ کنند؟. به نظر من

دلیل ناکامی همبستگی اپوزیسیون پیرامون «منشور مهسا» این بود که اپوزیسیون این «همبستگی» را با برپایی یک گروه سیاسی نوین با اساسنامه و مرامنامه تازه اشتباه گرفت. و با نوشتن «منشور مهسا» در قانون هایی دخالت کرد که وظیفه مجلس موسسان بود. ناکامی این «همبستگی» از اینرو پیشبینی شدنی بود که میخواست همانند جمع اضداد (یکپارچگی خواهان و جدایی خواهان، پادشاهیخواهان و جمهوری خواهان) را زیر یک سقف گردهم آورد. ولی تجربه مهمی که از این ناکامی بدست میاید:

- بوروکراسی دو بُعد دارد؛ «ساختاری» و دیگری بعد «کاربردی» و عملی؛ در‌صورتی‌که بعد ساختاری دولت اصلاح و منطبق بر «موازین علمی مدیریت و عقلانیت» و بر مبنای «هزینه- فایده» استوار نشود، اصلاح امور با «تعویض افراد و مقامات» راه به جایی نمی‌برد.

شعارو آرزوئی که از نظر من مطلقا تناسبی با واقعیت جامعه امروز ایران ندارد.ظاهر شدن آقای رنانی در قامت یک مصلح اجتماعی که گاه به نعل می زند گاه به میخ نشان ازگرفتار شدن ایشان در برزخی است که از یک طرف تلاش می کند! ببیند که حکومت با این مردم چه کرده وچه می کند. حکومت رو بموتی که به زعم ایشان دیری نخواهد پائید و فرو خواهد پاشید .فرو پاشی که در آن هیچگونه نشانی از عمل کرد ونقش جریان های سیاسی و نقش انقلابی مردم نیست. ازظاهرشدن میلیونی توده های وسیع وبجان آمده نشانی نمی بینی.

نگاه من بعنوان یک لیبرال دمکرات به صحنه سیاست ایران این بود که برای ساختن ایران آینده ما نیاز به همه نیروهای سیاسی مان داریم. تشکیل شوراها و سندیکاهای کارگری و مزد بگیران اگرچه از اصل های منشور اعتقادی من است اما ساختن سندیکای مزد بگیران و تشکل هایی نظیر آن قبل از آنکه وظیفه من لیبرال دمکرات باشد، وظیفه سوسیال دمکرات ایرانی است. اما نگاهی به عملکرد و مواضعی که این بظاهر سوسیال دمکرات ها میگیرند نشان از آن دارد که درد آنها نه امر سیاسی که دشمنی با رضاپهلوی است!

برخی از مشخصات ویژه و آشکار اکثریت آنها به‌طور مختصر عبارتند از: بد دهنی و توهین نسبت به همه مخالفین سیاسی خود، استفاده از شعارهای رکیک جنسیتی و ضد زن در تظاهرات ضد رژیمی، به‌هم‌بافتن دروغ‌های بی‌حساب و کتاب برعلیه هر کس و هر جریانی که با آنها همراه نیست، نفی و انکار سایر گروه‌ها و جریانات غیر خودی، شعارهای تهاجمی بر ضد سایر گروه‌ها در تظاهرات مختلف، سعی در قالب‌کردن رضا پهلوی به‌عنوان شاه آینده ایران با استفاده از شعارهائی همچون جاوید شاه، توسل و اتکاء عمده و آشکار به قدرت‌های خارجی برای سرنگون

سرزمینی که به «شرکت تجاری با بی مسئولیّتهای نامحدود» تبدیل شده باشد، اگر مردمش دهه به دهه، انقلابهای رادیکال از سر بگذرانند، آخر و عاقبتش در چنگال کنشگرانی مصادره خواهد شد که طمّاعی و جاه طلبی و قدرتپرستی و شهوت اقتدار را به عنوان ایده آل و منش و اخلاق فردی و جمعی هم مسلکان خود تثبیت کرده اند و منتظر نوبت پنج روزه حکومترانی، شب و روز را سر میکنند.

آنچه ما امروز در مبارزه و تشکل‌های ضد رژیم انجام می‌دهیم، در فردای پس از کسب قدرت و در نظام پس از جمهوری اسلامی ادامه خواهد یافت و آن نظام را فاسد خواهد کرد. مردم به این اصل آگاهند و و تا زمانی که اپوزیسیون به این لغزش‍ها آلوده است، به آنها اعتماد نمی‌کنند. رفتار ما در تشکل‌ها، ائتلاف‌ها و پیمان‌ها بر مبارزه علیه رژیم، بر جلب اعتماد مردم و امیدوار کردن آنها به آینده‌ی روشن‌تر، تاثیر بنیادین دارد.

ضرورت همبستگی

یک سال از فاجعه متروپل در آبادان گذشت. حادثه درد ناک متروپل در میان خیزش عظیم هزاران جوان عاصی شده بر حکومت طنین خود از دست داد. امابدل به عاملی برای اعتراض بر بی لیاقتی وستمگری حکومت گردید . سالی پر از ماجرا ،سالی پر شکوه اما دردناک که جان های جوان با شعار"زن ، زندگی ،آزادی" بمیدان آمدند تا به بهای جان از زندگی خود ، از حق وشادی دریغ شده خود و یک ملت دفاع کنند.

هم گسترش وسیع موج اعدام در هفته های اخیر، هم پلمب و بستن فروشگاهها و رستوران‌ها به بهانه ی ورود زنان بدون حجاب، هم فشار بیشتر به زنان برای اجرای حجاب اجباری و تلاش برای قانونی کردن حجاب، برای آنست که به مردم بگویند ماعقب نشینی نکرده ایم و نمی کنیم، از عقب نشینی وحشت دارند، وحشت از اینکه در سرازیری بیفتند و بروند. تلاش می کنند مانع موج اعتراضات بعدی شوند. می دانند با بدتر شدن اوضاع در همه ی زمینه ها،  کشور  آبستن حوادث غیر قابل پیش بینی است.

ادامه اعدام ها، توهم حکومت به خاموشی انقلاب

تعرض جنسی ( شش بارانگشت زدن به باسن وی) و تعرض کلامی به آقای هالو و مادر ایشان و تهدید به تجاوز از سوی سلطنت طلبان در تظاهراتی که قرار بود علیه اعدام باشد، نهیب بسیار بسیار جدی به کل اپوزیسیون است که باید الان دیگر کاری بکند. تهدید حامد اسماعیلیون و فحاشی علیه وی، تخریب نازنین بنیادی و بخش‌های جنسی به او و تخریب مسلح علینژاد و سایر فعالین

مرا با دستبند و چشمبند به مكانی نامعلوم بردند! لباس مخصوص بر تنم كردند و بازجوئی را شروع كردند، برای آن كه بیشتر آزارم دهند در اتاق را باز گذاشتند تا بازجوئی فرد دیگر را بشنوم، بله، در آنجا خواهرم را بازجوئی می كردند! می دانستم بازداشت من و خواهرم توان راه رفتن را از پدرم خواهد گرفت، مادرم را شكسته خواهد كرد، می دانستم خواهرم این رنج را هیچ گاه فراموش نخواهد كرد .....

مشکل ایرانیان با اسرائیل چیست ؟

به تک تک کسانی که تاثیر گذارند ؛ حمله رسانه‌ای در فضای مجازی شده است . حامد اسماعیلیون، مسیح علینژاد، عالپیام ، محسن سازگارا، شیرین عبادی و دیگران زیر ضربه رسانه‌ای هستند که در نظر طرفدارانشان بی اعتبار بشوند. جالب اینجاست که ابن کار را توسط به ظاهر هواداران شاهزاده انجام می‌دهند.  نقشه بسیار زیرکانه ای است که بر طبق آن بزرگترین شخصیت مخالف ج ا بی اعتبار می‌شود و دیگر مخالفین را در خارج از کشور سرکوب می‌کنند

آقای پهلوی – و اصولا هر آدمی، به ویژه سیاست‌مداران و کنشگران – به جای کلی گویی، بهتر است با هواداران و شنوندگان خود، در کاربرد واژه‌ها و مفاهیم، بدون ابهام، شفاف و بی‌رمزوراز سخن بگویند. رضا پهلوی به عنوان یکی از شاخص‌ترین اپوزیسون که در پی براندازی رژیمی دینی- نظامی است، بهتر است، و باید، از همین حالا، هواداران و دوستداران خود را (که خوشبختانه اکثرا هم جوان هستند)، نه به شکل توده‌ای بی‌شکل و قواره، بلکه انسان‌هایی آگاه، تکثرگرا، مسئولیت‌پذیر و اومانیست در یک تشکل منسجم، تربیت و سازماندهی کند.

سیاست درگیرکردن همه مردم با حجاب، یعنی فراتر رفتن حتی از محدوده این چالش و یعنی فراهم کردن بستری عینی و مناسب برای اعتراضات گسترده تر به سیاست حجاب اجباری و نافرمانی عمومی بدست خود. از این جنبه،‌ با کاشتن باد، اگر نه در کوتاه مدت که قطعا در میان و درازمدت رژیم ناگزیراست که طوفان درو کند. چراکه گره زدن حجاب با مسائل معیشت و خدمات و دیگر مسائل جامعه چیزی جز کوربینی سیاسی تمام عیار و نشستن برسرشاخ و بن بریدن نیست.

در سلول تنگ و تاریک خود نشسته ام. انقدر شکنجه شده ام که درد، قسمتی از وجودم شده است. جای شلاقهای پشت و کف پاهایم میسوزد و قادر نیستم بخوابم یا پایم را زمین بگذارم. صدای قدمهایشان که بلندتر میشود، میدانم که برای تمام کردن در راه هستند. جایی در همین نزدیکی، چوبه دار منتظر گردن من است. 

سروین و گروهش موجب نفرت از پادشاهی خواهی و سلطنت طلبان می شوند که نتیجه اش به پهلوی ستیزی بیشتر می شود . آقای رضا پهلوی در خیابانهای خارج کشور گروگان آنها باقی می ماند

از یکایک آن 100 نفر که در حمایت از منشور بیانیه دادند نام بردم و تاکید کردم که این بیانیه 17 روز پس از بیرون آمدن منشور مهسا بیرون آمد که در فضای رسانه ای و مجازی که ثانیه ها تاثیر گذار هستند بسیار دیر بود و ضربت بر منشور مهسا از جانب بدخواهانش فرود آمده بود. ما 100 نفر با بیانیه مان چیزی بجز حسرت و گریستن بر فرصت از دست رفته نداشتیم. ما برای آینده و فرصت بعدی چه برنامه ای داریم بجز امضای حمایت؟ در عمل آیا حاضریم از روی مبل راحتی خانه مان تکان بخوریم یا همان امضا کفایت می کند؟ ما نمیخواهیم مبتک

پس از به شکست کشانده شدن انقلاب بزرگ 57 و بدینسو، ایرانی که با خیزش کلان اجتماعی و مبارزه آگاه طبقاتی کارگران از دست و دام و تاراج ساختار خودرأی شاه گرفته شد؛ دردا که همزمان و با پشتیبانی مردمی از دین و دینمداری

به گمان من طرح "مبارزه مسلحانه " چه به عنوان تاکتیک و چه عنوان روش مبارزه دراز مدت یا استراتژیک برای براندازی نادرست است . اگر باور این باشد که با شیوه مبارزه مسلحانه به براندازی می رسیم ، من این باور را نسنجیده و نادرست ‌م

قاتلان حاکم برایران به آخرخط رسیده‌اند وترس ووحشت خودرا فقط با وحشت افزائی درجامعه میتوانند بپوشانندوچنین وانمودکنند که براوضاع مسلط‌اند وانقلاب زن زندگی آزادی را شکست داده‌اند! هیچیکس بدرستی نمیداند که خامنه‌ای وقاتلان همدست او هرشب باچه وحشتی سرببالین میگذارند وچه خوابهای ترسناکی می‌بینند؟ ترس ازیک قیام سراسری وگرفتارشدن بدست مردم. خامنه‌ای وقاتلان حاکم برایران اگرذره‌ای شعورودرایت واینده نگری میداشتند میدانستند که این روزها مردم ایران لبریزازخشم وتنفراند وممکن است جرقه‌ای انبارباروت خشم فشرده

قانون اساسی، قانون الهی نیست که قابل تغییر نباشد،این قانون هم کار بشربوده و میتوان برحسب ضرورت آن را تغییرداد .
ما حرف حق می‌ گوئیم ، اگر صدای ما یک روز برای این «گوش‌نواز» و برای آن «گوش‌ خراش »است و روز دیگر بالعکس نباید خاموش شویم‌. پس از ۵۰ سال مطالعه و تجربه به این نتیجه رسیدم که جز با تأمین آزادی و استقلال کامل ممکن نیست ملت ایران بر مشکلات پیروز شود، برای نیل به این منظور تا آن‌جا که توانستم کوشیدم.