چرا از گذاشتن امضای خویش پای بیانیه "چهارده تن" معذورم

بنده همواره از مبارزان داخل دفاع کرده ام. اما چون در مورد این ١٤ نفر اطلاعات کامل ندارم, شوربختانه نمی توانم بهمراه این خیزاب بسوی ساحل نامعلوم موج سواری کنم. بخصوص اینکه بقیه مبارزین در داخل کشور, شیرزنانی نظیر محمدی و ستوده سکوت اختیار کرده اند. آیا آنها از مسائلی آگاه هستند که ما نیستیم؟ وانگهی این ١٤ نفر در ابتدا خواهان استعفای رهبر شدند. اما وقتی این درخواست با استقبال روبرو نشد, موضع خود را عوض کردند و بیانیه تندتری منتشر کردند. اپوزیسیون برونمرزی هم ماشاءالله با یک بیانیه سردیش میکنه با یک بیانیه دیگر گرمیش.

 باید از همه مبارزان حمایت کرد. بنده اکثر این افراد را نمی شناسم و برای اولین بار است که اسم آنها را می بینم. منطقی نمی دانم که با "شور حسینی" و بدون آگاهی کامل به هئیت مشتاقان این "چهارده" بپیوندم و زیر علم آنها سنیه بزنم. من همیشه در عجبم که چرا امثال نرگس محمدی و نسرین ستوده که هرگز از براندازی سخن نگفته اند و فقط کار حقوق بشری کرده اند همواره در زندان هستند و حتی حق مداوای پزشکی هم ندارند, اما بعضی ها آزاد هستند گردهم جمع شوند و برای براندازی نظام بیانیه صادر کنند و شبانه روز در تلویزیونهای برانداز برونمرزی و حتی رسانه های تکفیری (که ایرانیان را مجوسی و رافضی و کافر می خوانند) آزادانه مصاحبه برای ساقط کردن نظام بدهند.

عبدالستار دوشوکی

یکشنبه ٢ تیر ١٣٩٨