سرود نان
سرود نان
واژه نان،
هنگامی که از دهانی گرسنه فریاد شود،
چون شلیک سلاح گرم است،
بانگش رسا چون گلوله،
می درخشد چون آتش.
نان رنگ پوست کارگر دارد،
رنگ پوستی برشته،
درونش عشقی غریزی،
به زندگی پاک و بی آلایش نهفته است.
پیش از نان شدن،
خوشه خشم بود،
گندمزار و خورشید،
باران و زمین شخم زده،
دست و داس و زرینه
عرقی بر روی صورتی زرد.
دیدگاه و نظرات ابراز شده در این مطلب، نظر نویسنده بوده و لزوما سیاست یا موضع ایرانگلوبال را منعکس نمی‌کند.
توجه داشته باشید کامنت‌هایی که مربوط به موضوع مطلب نباشند، منتشر نخواهند شد!
افزودن دیدگاه جدید