یکی از آخرین شاهکارهای جمهوری اسلامی نامزد شدن برای عضویت شورای حقوق بشر سازمان ملل است. این «ابتکار» جمهوری اسلامی در برخورد اول آنقدر مضحک به نظر می‌رسد که شاید باور کردنی نباشد. اما از آنجا که این نظام در موارد زیاد از خود چنین اعمال بی‌شرمانه و اعجاب‌انگیزی نشان داده است باید منتظر این اقدام رژیم هم می‌بودیم. از سوی دیگر یک برخورد اجمالی به تاریخچه شورای حقوق بشر سازمان ملل نشان می‌دهد که احتمال پیروزی جمهوری اسلامی برای انتخاب شدن آنقدرها هم ضعیف نیست. تاریخچه شورای حقوق بشر سازمان ملل خود گویای واقعیت است. این شورا جانشین کمیتۀ حقوق بشر است که تا سال 2006 میلادی مسؤولیت رسیدگی به مسائل حقوق بشری در جهان را عهده‌دار بود و از آنجا که نارضایتی زیادی از رفتار آن کمیسیون ایجاد شده بود در 15 مارس 2006 طی قطعنامه‌ای، مجمع عمومی سازمان ملل آن کمیسیون را منحل و به جای آن یک شورای انتخابی برقرار کرد و قرار شد که انتخاب اعضای این شورا برحسب تقسیمات جغرافیایی انجام پذیرد:
13 کشور از آفریقا، 13 کشور از آسیا، 6 کشور از اروپای شرقی، 8 کشور از آمریکای لاتین و 7 کشور از اروپای غربی و دیگر کشورها.
پیدا است که در بدو امر حتی اگر اروپای شرقی را که کشورهایی مانند روسیه و اوکراین هم جزو آن هستند حوزه کشورهای دمکراتیک محسوب کنیم، باز هم کشورهای آسیایی و آفریقایی با مجموع 26 عضو بر تعداد کشورهای غربی و دمکراتیک می‌چربند و در عمل می‌بینیم که بی‌اعتمادی کشورهای طرفدار حقوق بشر و سازمانهای غیردولتی نسبت به کمیسیون پیشین نه تنها برطرف نشده بلکه تشدید هم گشته است. عملاً یک گروه از کشورهای غیردمکراتیک آسیایی و آفریقایی با همکاری کشورهای اسلامی، چین، کوبا و روسیه اکثریتی به دست آورده‌اند که حتی دبیر کل سازمان ملل، آقای بان کی مون، و کمیسیونر پیشین حقوق بشر، خانم رابینسون، بارها رفتار این کمیسیون را مورد انتقاد و شماتت قرار داده‌اند.
قبل از آن حتی دبیرکل‌های پیشین هم مانند کوفی عنان به این گروه معترضها پیوسته و همراه با رئیس شورای امنیت، اتحادیه اروپا، کانادا و آمریکا از رفتار غیرعادلانه این کمیسیون که تنها به محکوم کردن اسرائیل می‌پردازد و تمام تخلفات کشورهای دیگر از قبیل ایران و زیمباوه و حتی خود روسیه، چین و کوبا را نادیده می‌گیرد اعتراض کرده‌اند.
دولت آمریکا در زمان پرزیدنت جرج بوش از این شورا کناره‌گیری کرد. اما آقای اوباما آن سیاست را تغییر داد و آمریکا دوباره به این شورا پیوست در چنین شرایطی بعید نخواهد بود که جمهوری اسلامی هم به جمع یاران و دوستان پیوندد. اعضای فعلی این سازمان به عنوان نمونه، کشورهایی هستند از نوع اوکراین، روسیه، کوبا، نیکاراگوئه، پاکستان، چین، بنگلادش که در هیچ یک از این کشورها اثری از حقوق بشر دیده نمی‌شود، اما با زد و بندهای سیاسی اینها توانسته‌اند در این کمیسیون عضویت پیدا کنند. و به این صورت این شورا از هرگونه اعتباری ساقط شده است.
با این وجود، جمهوری اسلامی مبالغ زیادی خرج کرده است تا از کشورهای فقیر آفریقایی و از کشورهای عقب‌افتادۀ آمریکای لاتین مانند بولیوی، نیکاراگوئه، کوبا و ونزوئلا رأی بدست آورده و خود را در کنار همپالگی‌هایش جای دهد تا نه تنها از بررسی وضعیت حقوق بشر در ایران ممانعت کند بلکه به نام عضو شورای حقوق بشر سازمان ملل برای خودش کسب اعتبار نموده و از آن تریبون برای بیان همان مطالب و در واقع یاوه‌گویی‌هایی که آقای احمدی‌نژاد در ادای آن به درجه استادی رسیده است، استفاده کند.
در چنین شرایطی چه باید کرد؟
با وجود آنکه امکان جلوگیری از انتخاب شدن جمهوری اسلامی به عضویت این شورا در دست مردمان آزادۀ دنیا نیست، نباید از هیچ کوششی برای رسوا کردن این تلاش ضدانسانی مضایقه کرد. شاید این فرصتی باشد که با استفاده از آن بتوان یکبار دیگر فجایع و اعمال جنایت‌بار جمهوری اسلامی را در جهان افشا و از فرصت برای انعکاس فریاد دادخواهی مردم ایران استفاده کرد. همزمان با انتشار نامزد شدن جمهوری اسلامی، روز اول اردیبهشت مرکز آمار و نشر آثار مجموعه فعالان حقوق بشر در ایران گزارش فروردین ماه سال جاری را انتشار داده است.
طبق این گزارش مستدل، در طول ماه گذشته تنها بیش از سی هزار مورد نقض حقوق کارگران، 537 مورد نقض حقوق دانشجویان، 255 مورد نقض حقوق فعالان سیاسی و مدنی در حوزه آزادی اندیشه و بیان، 34 مورد صدور و اجرای حکم اعدام، 259 مورد شکنجه و نقض حقوق زندانیان در زندانها، 124 مورد بازداشت و نقض حقوق اقلیتهای قومی و 68 مورد بازداشت و نقض حقوق اقلیتهای مذهبی به ثبت رسیده است. در مورد دانشجویان طبق گزارش این مرکز 469 دانشجو با احکام سنگین تعلیق و یا محرومیت از تحصیل مواجه شده‌اند و همچنین در ارتباط با مسأله دانشجویان سعی بسیاری آغاز شده است که تعداد دانشجویان مقیم تهران را کاهش دهند و حتی صحبت از انتقال دانشگاههای تهران به نقاط دیگر مطرح است.
مرگ چهار زندانی بر اثر شکنجه جسمی یکی دیگر از اتهامات جمهوری اسلامی در مورد تخلف از موازین و تعهدات بین‌المللی این حکومت در زمینه رعایت حقوق شهروندان ایرانی است. در این ارتباط خانم شیرین عبادی در نامه‌ای که به دبیرکل سازمان ملل نوشته است یادآوری می‌کند که مشارکت این رژیم در شورای حقوق بشر با اهداف آن شورا تناقض آشکار دارد. عکس‌العمل رژیم به این اقدام و دیگر فعالیتهای خانم عبادی تهدید به لغو پروانه وکالت وی و دیگر فشارهای غیرقانونی و انواع پرونده‌سازی علیه این مدافع حقوق بشر بوده است.
مسأله اساسی دنیا با جمهوری اسلامی یکی و دوتا نیست. برای مردم ایران حقوق بشر و عدم رعایت موازین قانون و دموکراسی مسأله اصلی است چون اگر با آن مسأله برخورد شود دیگر مسائل ایران با جهان به سهولت قابل حل و فصل است. اصولاً رفتار و سیاست خارجی یک حکومت منبعث از نحوه و شیوه رفتار آن حکومت با شهروندان آن کشور است. کشوری که ملت خود را از ابتدائی‌ترین حقوق اساسی محروم می‌کند، در سیاست خارجی هم طبعاً آشوب‌طلب، ماجراجو و قانون‌شکن است.
متأسفانه کشورهای غربی طی یکی دو سال اخیر به جای تأکید مضاعف بر روی مسأله حقوق بشر، تمام سعی و کوشش خود را به مسأله سلاح هسته‌ای معطوف داشته‌اند. کسی منکر این واقعیت نیست که برای منطقه و دنیا دستیابی جمهوری اسلامی به سلاح اتمی مشکل آفرین است. اگر چه قدرت‌های بزرگ کم و بیش مدعی هستند که می‌توانند با حصار کشیدن در اطراف جمهوری اسلامی با این خطر مقابله کنند، اما آنچه برای آنها امکان‌پذیر نیست پیشگیری از امکان دستیابی گروههای تروریستی وابسته به جمهوری اسلامی به نوعی سلاح هسته‌ای است. در این مورد نه تنها جمهوری اسلامی فاقد آن اعتبار و حیثیت است که تعهدش مورد قبول کسی واقع شود، بلکه به علت نقص ساختاری رژیم چنین کنترلی امکان‌پذیر نخواهد بود.
ما امروز مشاهده می‌کنیم که حتی در مورد پاکستان که از یک ارتش قوی و نظم متعارف نظامی برخوردار است دنیا بسیار نگران دستیابی گروههای تروریستی به سلاحهای هسته‌ای آن کشور است، در پاره‌ای از گزارشها دیده شده است که ایالت متحده بیش از یک میلیارد دلار برای حفاظت از امکانات هسته‌ای پاکستان و پیشگیری از این که این سلاحها مورد دستبرد و یا استفاده گروههای تروریستی قرار گیرد خرج کرده و برنامه‌ریزی می‌کند.
اما با همۀ این حرفها، اشتباه آمریکا و دیگر کشورهای غربی در این نکته نهفته است که با تغییر موارد اعتراض خود به جمهوری اسلامی که در بدو امر عبارت بودند از تخلف از تعهدات و عدم رعایت موازین حقوق بشر در ایران، دخالت در روند صلح خاورمیانه، مسأله سلاح اتمی و تقویت تروریسم در منطقه، در سه مورد دیگر سکوت کرده و هرچه بیشتر توجه خود را به مسأله هسته‌ای معطوف کرده‌اند.
این تغییر روش فرصتی به جمهوری اسلامی داده است که مسأله هسته‌ای را لااقل در نظر اقلیتی که هنوز به ماهیت نظام پی نبرده‌اند به یک مسأله حفاظت از منافع ایران تبدیل کند در حالی که هرگز این موضوع در داخل ایران مورد بحث و گفتگو قرار نگرفته است تا کسی بداند ملت ایران چه رویه‌ای را در مورد این سیاست اتخاذ خواهد کرد.
آنچه که جمهوری اسلامی روی آن سرمایه‌گذاری می‌کند بیگانه ستیزی و بهره‌برداری از تبلیغات ضدغربی، به ویژه ضد آمریکائی و ضد اسرائیلی است. پادزهر این سیاست جمهوری اسلامی تنها می‌تواند تأکید کشورهای غربی بر روی مسأله حقوق بشر باشد. اگر مسأله حقوق بشر به عنوان اصلی‌ترین مطلب در مورد جمهوری اسلامی مطرح شود، به ویژه اکنون که پس از نزدیک به یک سال، مبارزه مردم ایران برای احقاق حقوق ابتدایی خود همچنان ادامه دارد، و غرب بتواند با تأکید در این مورد پافشاری کند، برخوردش با جمهوری اسلامی بسیار مؤثرتر و مفیدتر خواهد بود.
رژیمی که رسماً روزنامه‌ها را توقیف و احزابی را که خود به آنها پروانه داده است به جرم فعالیت سیاسی منحل می‌کند، مخالفان را به بند می‌کشد و از هرگونه پاسخگویی به معترضین شانه خالی می‌کند و حتی برخلاف قانون اساسی خود از اجتماعات و تظاهرات مردم ممانعت می‌کند، چگونه می‌تواند لیاقت عضویت در شورای حقوق بشر را داشته باشد؟ باید از این فرصت حداکثر استفاده را برد و در یک‌یک موارد آشکار نقض حقوق بشر در ایران اسناد و مدارک لازم را در اختیار افکار عمومی جهان، به ویژه سران کشورهای دموکراتیک قرار داد.
در عین حال از دو مسیر مؤثر می‌توان برای رسوا کردن بیشتر این رژیم استفاده کرد. یکی از طریق استفاده از افکار عمومی است. همانگونه که در اخبار آمده است دیدیم که چگونه با پشتکار و همت ایرانیان خارج و داخل آقای مهندس موسوی از سوی مجله تایم به عنوان مؤثرترین شخصیت سیاسی سال، یعنی کسی که بیشترین تأثیر را در تحولات سال پیش داشته است انتخاب شد. به همین روش می‌توان از طریق شبکه‌های اجتماعی مانند فیس‌بوک، تویتر و دیگر امکانات رایانه‌ای، با جمع‌آوری امضاء معترضین به عضویت جمهوری اسلامی در شورای حقوق بشر سازمان ملل به جلب پشتیبانی بین‌المللی امیدوار بود.
و بعد از استفاده از این پشتیبانی، از کشورهای دموکراتیک غربی خواست که با اعلام موضع خود علیه عضویت جمهوری اسلامی و حتی تهدید به عدم مشارکت در شورا چنانچه کشورهای همپالگی رژیم تهران را انتخاب کردند، از این رسوایی بپرهیز ند.اگر کشورهای دموکراتیک غربی یکپارچه در این شورا شرکت نکنند، آن وقت این شورا از هیچ اعتباری برخوردار نخواهد بود و مسلماً دیگران هم ناچار خواهند شد در رفتار خود تجدید نظر کنند.
دعوت از پشه برای درمان مالاریا
چنین اقدامی نیازمند یک کمپین یا برنامه‌ریزی سریع و مؤثر است که تنها از عهده آنهایی بر می‌آید که در دنیای شبکه‌های اجتماعی دست‌اندرکارند و اگر آنها با توجه به اهمیت این مسأله دست به کار شوند این امکان وجود دارد که با یک فشار بین‌المللی بتوان از این اقدام بی‌شرمانۀ جمهوری اسلامی پیشگیری کرد. امروز ما در دنیا تنها نیستیم. بسیارند کسانی که فریاد دادخواهی ملت ایران را شنیده‌اند. به عنوان نمونه چنان که در اخبار آمده بود آقای موگابه دیکتاتور منفور زیمباوه از احمدی‌نژاد دعوت کرده است که به آن کشور برود اما نخست‌وزیر آن کشور که پس از تحمل شکنجه و زندان و مبارزه طولانی، سرانجام به آقای موگابه تحمیل شد یعنی آقای «چانکرای» دعوت از احمدی‌نژاد به کشور خود را یک رسوایی بزرگ سیاسی توصیف می‌کند و خطاب به رابرت موگابه می‌گوید: «دعوت از احمدی‌نژاد، فردی که ارزشهای حقوق بشر را نادیده می‌گیرد و در کشورش به عنوان فردی خشونت‌طلب و پایمال کننده حقوق بشر و جلاد مخالفان شهرت دارد برای کشور زیمباوه شرم‌آور است».وی سپس اضافه می‌کند «دعوت از مرد مستبد رژیم حاکم بر ایران به یک جامعه سرمایه‌گذاری، مانند دعوت از پشه برای درمان مالاریا است. سفر این فرد به کشور ما نه تنها توهینی به مردم زیمباوه بلکه در عین حال توهینی آشکار به مردم مظلوم ایران است»
این است نتیجه مبارزات یکسال گذشته مردم ایران که حتی امروز در دور افتاده‌ترین کشور آفریقا طنین مبارزات مردم ایران چنین گسترش یافته است که نخست‌وزیر منتخب و دموکرات زیمباوه در برابر رئیس جمهور آن مملکت که همانند آقای خامنه‌ای سی سال خود را به آن کشور تحمیل کرده است می‌ایستد و شجاعانه از حقوق ملت ایران و عدم رضایتش از دعوت این مهمان ناخوانده سخن می‌گوید.
دیدگاه و نظرات ابراز شده در این مطلب، نظر نویسنده بوده و لزوما سیاست یا موضع ایرانگلوبال را منعکس نمی‌کند.
توجه داشته باشید کامنت‌هایی که مربوط به موضوع مطلب نباشند، منتشر نخواهند شد!
افزودن دیدگاه جدید