مواضع دوگانهی رژیم ایران به نسبت اتفاقات و خیزشهای اخیر ملتهای منطقه در خور تامل است. مواضع و اقدمات این رژیم در جریان اتفاقات داخلی کشورهای بحرین و سوریه مصداق این واقعیت است که این رژیم ناله دادخواهیاش برای مردم مظلوم و به پا خواسته کشورهای منطقه نیست، بلکه این عکسالعملها بخشی از استرتژی سیاستهای فرامنطقهای رژیم است. رویکرد سیاست منطقهای رژیم هموار در جهت گسترش و توسعه حوزه نفوذاش بوده است.
صدور انقلاب به کشورهای جهان بیانگر سیاست بینالمللی رژیم در منطقه از آغاز تا کنون بوده، که بدونشک برای بسیج تودهای و انسجام نیروهای داخلی همیشه وجود و احتمال حمله و توطئهی دشمن خارجی امری لازم و ضروری است. شعار نه شرقی و نه غربی رژیم، استراتژیای بود که رژیم را به عنوان بازیگری مؤثر در سیاست جهانی در مقابل ابرقدرتهای جهان آن روز قرار داد و برای پیشبرد این استراتژی بایستی این رژیم صاحب ابزار و نیرویی جهت تهدید و ارعاب دشنمانشو همچنین دارای قدرت بازدارندگی آنان باشد. بر همین مبنا به تعمیق استراتژیک (عمق حوزه نفوذ) خود در منطقه پراداخت و جای پای خود را در بسیاری از مناطق حساس واستراتژیک باز کرد.(عمق استراتژیک به هر چیزی که نقطه قوت برای کشوری و نقطه تهدید برای کشور رقیب محسوب گردد و بتواند نقش بازدارندگی را ایفا کند گفته میشود.)
دشمن های دائمی رژیم همانا آمریکاـ اسرائیل بودهاند. و شعارهای ضد آمریکایی و ضد اسرائیلی رژیم که زیر ساخت سیاست خارجی او را تشکیل میدهد عاملی مهم جهت نفوذ رژیم در منطقه و این رژیم را به تکیه گاه و همپیمانی به ویژه برای رژیم حاکم در سوریه، حزب الله لبنان، حماس فلسطین و نیروهای شیعی دیگر کشورهای عربی تبدیل گردید که آنها نیز رژیم ایران را عمق استراتژیک خود به شمار میآورند و از میان رفتن این مهم( رابطه و وابستگی دوجانبه) میتواند سبب تضعیف هر کدام گردد.
سردمداران رژیم ایران بر این امر اشراف داشتند که هرگونه تاثیرگذاری در منطقه منوط به افزایش حوزه نفوذ و عمق بخش استراتژیک در جهان اسلام بر مبنای باورهای مشترک است. و باورهای مشترک علاوه بر عامل دین و مذهب میتوانست غرب ستیزی و ضدیت با دولت اسرائیل را نیز شامل گردد، که این نیز سبب درهم تنیدگی منافع رژیم با این جریانها گردید. هزینههای بسیار گزاف برای نیروهای و جریانهای وابسته به رژیم در منطقه با وجود مشکلات اقتصادی در داخل کشور گویای این مسئله است .
خبرگزاری فرانسه در روز شنبه 21 خرداد به نقل از آوارگان سوری در ترکیه از دخالت مستقیم نیروهای امنیتی ایران در سرکوب مردم معترض سوریه خبرداد. و به گفته ی یکی از این آوارگان، افراد سیاه پوش و داراری ریش که عربی نمی دانستند در کنار نیروهای امنیتی سوریه در سرکوب معترضان شرکت داشتند که به گفته این آوارگان گذاشتن ریش در ارتش سوریه ممنوع میباشد. اگر چه پیشتر نیز رسانهها و خبرگزاریهای جهانی از جمله واشنگتن پست از این قضیه پرده برداشته بودند.
با توجه به آنچه که در بالا بدان اشاره نمودیم تقویت دولت حاکم در سوریه و جلوگیری از سقوط این همپیمان امری حیاتی است زیرا که دولت سوریه به علاوه حماس و حزب الله لبنان، مرزهای جمهوری اسلامی در تقابل با دشمن شماره یک رژیم یعنی اسرائیل میباشند. سردمداران رژیم تهران بر این واقعیت واقفند که سقوط دولت بشار اسد ضربهای جبران ناپذیر بر پیکر این رژیم و گامی اساسی در جهت سرنگونی آن است و سقوط و نابودی پایگاه استراتژیکی همچون سوریه میتواند از نقش و تاثیرگذاری و نفوذ رژیم تهران در منطقه بکاهد. خیزش مردمی در سوریه زنگهای خطر را برای آنان به صدا درآورده است و بر همین مبناست که آنها از سویی شورشیهای یمنی را تقویت نموده، خود را وکیل و حامی مردم مظلوم بحرین دانسته و به خون کشیده شدن اعتراضات مردمی در سوریه را مشروع دانسته و این اعتراضات را فتنه و توطئه غرب میخوانند و صدای عدالتخواهی مردم معترض داخل را نیز به خاک و خون میکشند و با اعمال سیاست چندگانه این رژیم باید دانست که تلاش و تکاپوی آنها تنها برای بقاء خویش است نه برای برقراری عدالت و افزایش رفاه و آزادی ملتهای تحت ستم.
دیدگاه و نظرات ابراز شده در این مطلب، نظر نویسنده بوده و لزوما سیاست یا موضع ایرانگلوبال را منعکس نمی‌کند.
توجه داشته باشید کامنت‌هایی که مربوط به موضوع مطلب نباشند، منتشر نخواهند شد!
افزودن دیدگاه جدید