فوریه 2015

چگونه است در کشوری که مردم زحمتکش و فقیر مناطق مرزی‌اش در ابعاد وسیع به “کول‌بری” اشتغال داشته و از فرط بیکاری و گرسنگی اجناس ۲۰ تا ۴۰ کیلوئی را بر دوش گرفته و از مناطق سخت و سنگین کوهستانی چندین و چند ساعت در بدترین شرایط آب و هوائی عبور کرده تا خانواده خود را تامین مالی کنند، این زحمتکشان تهیدست، به سرعت مورد شناسائی قرار گرفته و در حمله نیروهای انتظامی به قتل می‌رسند، اما دزدی‌ها و قاچاق چندین میلیارد دلاری نادیده و ناشناخته باقی می‌ماند؟!

بُرد مقتدرانه و مساوی ارزشمند بیشتر مال مراحل مقدماتی است، اما باخت آبرومندانه مال مراحل بالاتر است. این روزها، پس از شکست تیم ملی فوتبال در مقابل عراق، «باخت مظلومانه» هم به این فهرست اضافه شده. ارزش‌هایی که پس از این شکست از آن‌ها به هیچ وجه کم نشده، هموطنان افسرده و خشمگین ما را واداشت که در به در دنبال فیسبوک بنجامین ویلیامز بخیل، داور استرالیایی مسابقه بگردند و در مورد احوال بستگان و خویشاوندان دور و نزدیکش تحقیق کنند.

بدنه ی آموزش و پرورش به دلیل انباشت مطالبات و وجود نابسامانیهای بسیار این روزها ملتهب است. بودجه ی ناچیز، دستمزد پایین،بیمه ی ناکارآمد و بی اهمیتی به منزلت و معیشت معلمان حجم نارضایتی ها را افزایش داده است.
در اجرا نشدن قانون آستانه ی صبر معلمان تمام شده و با نوشتن نامه، تومار و تحصن به دنبال مطالبات به حق خود هستند.

بخشی از اعضای هیئت مدیره برای پوشاندن شرایط رقت انگیز خود، که مستقیماً ناشی از ضعف وسستی در دفاع از حریم و حقوق وکالت است، با تصویب بودجه کلانی در صددند تا روز استقلال کانون را به کنسرتی با حضور یکی از خوانندگان سرشناس تبدیل نمایند تا امکان طرح مسائل و مشکلات موجود در اجتماع روز استقلال کانون وکلا را از بین ببرند و "امنیت" حفظ شود

رهایی ستمکشان از تبعیض و دیکتاتوری و بی عدالتی اجتماعی «آگاهی و تشکل و سیاست مستقل آنها برپایه ی مبارزه ی خود» است. راه رهایی از پل غولهای جهانی نمی گذرد. این پل پل بردگی و جنگ و کشتار است که در خدمت استراتژی آنهاست. در رابطه با اینان تنها «سیاست اعتراض و فشار» درست است. بدون ابزار شدن.

معلمان يكشنبه 10 اسفند به كلاس درس نمي روند...هاشم خواستار، که سالها به خاطر فعالیت های صنفی در زندان رژیم به سر برده، از معلمان مبارز زندانی و اخراجی یاد کرده و خواهان برپایی دموکراسی در ایران شده است