اسکندری یا کاوه ای؟

 

نخستین سخنرانی بایدن در مورد ساست خارجی مثال بارز "یک تیر و سه نشان" بود:

سیلی به صورت بن سلمان و اعلام پایان حمایت بی قید و شرط از عربستان در جنگ یمن، بی اعتنائی به تل آویو و نا دیده گرفتن تهران!

سعودی ها شروع کرده اند به فهم سیگنال های تازه و جمع و جور کردن خود.

نیتان یاهو و خامنه ای هم باید فعلا خماری بکشند. البته خماری بی بی چندان دوام نمی آورد، آیا در تهران پیام بایدن به خوبی شنیده خواهد شد؟ این پیام که "ما عجله ای نداریم! سیاست ما دیگر گروگان بن سلمان و نتانیاهو نیست، اما به شما هم باجی نخواهیم داد! توپ در زمین شماست!"

اگر به خواست خامنه ای باشد، او ترجیح می دهد که توپ را پاره کند! اما همانطور که نتوانست برجام را پاره کند، اینک هم محافل نیرومندی در حکومت اجازه پاره کردن توپ را نخواهند داد، چرا که از دست دادن فرصت های تازه ، به معنی تداوم محرومیت از رانت های میلیاردی حاصل از فروش نفت است و از انتشار بی محابای پول بدون پشتوانه، تا فروپاشی اقتصادی و قیام گرسنگان راه درازی نیست و این را حتی کودن ترین سرداران و ملا ها هم درک می کنند.

خامنه ای نه شهامت عقب نشینی دارد و نه قدرت تعرض. او در بن بست کامل گرفتار شده است و با خودش نظام ج.ا. را هم به بن بست کشانده است. امید به اسکندری نیست، آیا کاوه ای پیدا می شود؟ نومید نباید بود!