حملات متقابل اسرائیل و جمهوری اسلامی که با انفجارهای روز جمعه ۳۱ فروردین در خاک ایران به اوج خود رسید، تهدید هسته‌ای را به پیامدهای منطقه‌ای ناشی از جنگ غزه افزوده است. واشینگتن‌پست در مطلبی تحلیلی به قلم آدام تیلور، خبرنگار خود، به این موضوع پرداخته است.
اکنون جهان شاهد دو قدرت دارای فن‌آوری هسته‌ای است؛ یکی با سلاح‌های نه چندان محرمانه و دیگری با جاه‌طلبی‌های مبهم تسلیحاتی که هر دو تهدید به حمله به تاسیسات هسته‌ای یکدیگر می‌کنند.
داریل کیمبال، مدیر اجرایی انجمن کنترل تسلیحات مستقر در آمریکا در گفت‌و‌گو با واشینگتن‌پست تاکید کرد: «وضعیت موجود بسیار نگران‌کننده و بیانگر این حقیقت تلخ است که چرا در اختیار داشتن سلاح‌های هسته‌ای بیشتر مایه دردسر محسوب می‌شود تا نوعی دارایی تامین کننده امنیت ملی.»
اشاره کیمبال به سلسله حملات تلافی‌جویانه در ماه جاری است که ابتدا با حمله اسرائیل به کنسولگری جمهوری اسلامی در سوریه آغاز شد و سپس با پرتاب صدها پهپاد و موشک از خاک ایران به اسرائیل به بهانه تلافی‌جویی ادامه یافت که همین مساله، منجر به تلافی بیشتر از سوی اسرائیل شد.
انفجارهای حمله موشکی اسرائیل، چندین سایت را در سراسر ایران از جمله در اصفهان لرزاند؛ جایی که محل قرارگیری آزمایشگاه‌های هسته‌ای جمهوری اسلامی است. با این حال دامنه حملات محدود بود و به سایت‌های هسته‌ای آسیب نرساند.
اسرائیل قصد داشت نشان دهد توانایی انجام حملات به سایت‌های اتمی ایران را دارد.
تصاویر ماهواره‌ای نشان دادند که موشک‌های اسرائیل دقیقا به رادار پدافند دفاع هوایی اِس-۳۰۰ ساخت روسیه اصابت کرده‌اند.
این حملات یادآور تهدیدهای هسته‌ای بالقوه‌ای است که در کشمکش‌های منطقه‌ای وجود دارد. اسرائیل تنها قدرت دارای سلاح هسته‌ای در خاورمیانه است. این یک راز آشکار است؛ حتی اگر از سوی مقام‌های اسرائیل یا توافق‌های بین‌المللی به رسمیت شناخته نشده باشد. در مقابل، جمهوری اسلامی هنوز سلاح هسته‌ای در اختیار ندارد.
تلاش جمهوری اسلامی برای دست‌یابی به فن‌آوری هسته‌ای که مدعی استفاده از آن برای اهداف صلح‌آمیز است، این کشور را در سطح بین‌المللی منزوی کرده است.
موضوع نگران‌کننده این است که به نظر می‌رسد هنجارها در منطقه در حال تغییرند. حمله جمهوری اسلامی به اسرائیل در هفته گذشته، اولین عملیات مستقیم از خاک ایران به این کشور بود.
یک مقام جمهوری اسلامی روز پنج‌شنبه ۳۰ فرودین هشدار داد اگر اسرائیل به سایت‌های هسته‌ای ایران حمله کند، ممکن است تهران درباره موضع رسمی خود در مورد توسعه تسلیحات هسته‌ای تجدید‌نظر کرده و احتمالا تاسیسات هسته‌ای اسرائیل را هدف قرار دهد.
ابراهیم رئیسی، رییس دولت جمهوری اسلامی نیز گفت که اگر اسرائیل دوباره به ایران حمله کند، وضعیت متفاوت خواهد بود: «معلوم نیست که بعد از آن، چیزی از این رژیم باقی بماند.»
هیچ‌یک از دولت‌های اسرائیل هرگز به طور رسمی به در اختیار داشتن سلاح هسته‌ای اعتراف نکرده‌اند. این کشور هرگز پیمان منع گسترش تسلیحات هسته‌ای ۱۹۶۸ را امضا نکرده و پروتکل‌های آژانس بین‌المللی انرژی اتمی را نپذیرفته است.
در ماه نوامبر، آمیخای الیاهو، وزیر میراث فرهنگی اسرائیل در مصاحبه با رادیو کول براما اشاره‌ای عجیب به استفاده از سلاح‌های هسته‌ای کرد.
مصاحبه‌کننده از او پرسید: «انتظار شما این است که فردا ما چیزی شبیه به نوعی بمب هسته‌ای روی غزه بیندازیم و همه آن‌ها را از بین ببریم؟»
الیاهو در پاسخ به این سوال گفت: «این هم یک راه‌حل است.»
الیاهو که به دلیل این اظهارات معلق شد، بعدا گفت که به صورت استعاره‌ای صحبت کرده است.
نتانیاهو در این خصوص در ایکس نوشت: «اظهارات الیاهو بر اساس واقعیت نیست.»
کارشناسان می‌گویند اسرائیل ۹۰ کلاهک هسته‌ای و پلوتونیوم مورد نیاز برای ساخت صدها کلاهک هسته‌ای را در اختیار دارد. اگرچه این تعداد، کمتر از کشورهایی مانند روسیه و ایالات متحده است اما در مجموع تنها ۹ کشور مجهز به سلاح هسته‌ای در جهان وجود دارد.
رابرت ای‌کِلی، کارشناس سابق تسلیحات هسته‌ای وزارت انرژی آمریکا گفت حتی با در نظر گرفتن حداقل مقیاس، این تعداد سلاح هسته‌ای اسرائیل برای تهران «تهدید بزرگی» است.
کِلی افزود اسرائیل بیشتر از تعداد اهدافش در ایران، بمب در اختیار دارد.
دیدگاه و نظرات ابراز شده در این مطلب، نظر نویسنده بوده و لزوما سیاست یا موضع ایرانگلوبال را منعکس نمی‌کند.
توجه داشته باشید کامنت‌هایی که مربوط به موضوع مطلب نباشند، منتشر نخواهند شد!
افزودن دیدگاه جدید