نه به جنگ، نه به تحریم، نه به اقتدارگرایی

روز یکشنبه پنجم خرداد دانشجویان دانشگاه علامه طباطبائی در اعتراض به جنگ، تحریم و اقتدارگرایی تجمع برگزار کردند.

تجمع با خواندن سرود یار دبستانی آغاز شد و دانشجویان با پلاکاردهایی که در آن نوشته شده بود:

- نه به جنگ، نه به تحریم، نه به اقتدارگرایی
- حصر ناعادلانه باید شکسته شود
- سیاست تحریم غیرانسانی است
- فقر و فلاکت، حاصل سیاست تحریم 
- امنیت ملی بدون آزادی و عدالت بی‌معناست

دانشجویان حیاط دانشکده علوم اجتماعی را دور زدند و سپس بیانیه تجمع خوانده شد. در حین خوانده شدن بیانیه تعدادی از بسیجیان دانشگاه و افراد غیر دانشجو سعی کردند که در روند برگزاری برنامه اخلال ایجاد کنند که مورد بی‌توجهی تجمع کنندگان قرار گرفتند.

و در پایان تجمع با سرودخوانی یار دبستانی پایان یافت.

شعارهایی که در تجمع سر داده شد:

- نه جنگ می‌خوایم نه باتوم، فقط رجوع به مردم
- دانشجوی سیاسی آزاد باید گردد
- دانشجو، می‌میرد، ذلت نمی‌پذیرد.
- نه به جنگ، نه به تحریم، نه به اقتدارگرایی

بیانیه‌ای که در تجمع خوانده شد:

این روزها اخبار نگران‌کننده‌ای از این سو و آن سو شنیده می‌شود.

درحالی که تحریم‌های شدید اقتصادی زندگی مردم را مختل کرده، گروهی بر طبل جنگ می‌کوبند و گروهی دیگر افزایش فشار تحریم‌ها را طلب می‌کنند.

این در حالی است که در چند سال گذشته گوش ما از رجزخوانی قدرت‌ها کر شده و صدای‌مان نیز شنیده نمی‌شود.

دانشجو مقهور و ناامید نمی‌شود.

می‌خواهیم در میانه‌ی این دوگانه‌ی کاذب و کذایی باز هم صدای‌مان را بلند کنیم:

«نه به جنگ، نه به تحریم، نه به اقتدارگرایی»

ما تاکید داریم که مداخله‌ی خارجی به صورت جنگ و تحریم فقط و فقط تحمیل هزینه‌ها و رنج‌های بیش از پیش به مردم، به ویژه طبقات فرودست جامعه است.

ما قاطعانه این انگاره‌های متوهمانه که مداخله‌ی قدرت‌ها را براساس حقوق بشر و ادعاهایی از این دست مشروع می‌کنند را رد می‌کنیم و معتقدیم که هیچ دلسوزی برای وضع مردم، جز خود این مردم وجود ندارد.

تاکید داریم که در منازعات میان قدرت‌ها همواره این مردمند که له می‌شوند و صدایشان مهجور می‌ماند. امروز نیز اثرات ویران‌گر تحریم‌های غیرانسانی، بر زندگی بخش‌های وسیعی از مردم ایران، برکسی پوشیده نیست.

پس زمانی که ما از «نه به جنگ و نه به تحریم» صحبت می‌کنیم هدفمان تامین امنیت دولت‌ها نیست بلکه تامین امنیت ملت‌هاست!

مخاطب فریاد «نه به جنگ و نه به تحریم» تنها اقتدارگرایان خارجی نیستند! ما به حاکمان داخلی نیز هشدار می‌دهیم که شما هم حق ندارید با زندگی و زیست هرروزه‌ی مردم قمار کنید! حق ندارید مصالح عمومی مردم را به پای سیاست‌های پرمخاطره قربانی کنید! چه زمانی و با چه سازوکارهایی این سیاست‌های خود را به رای عمومی مردم گذاشته‌اید؟

ما به خوبی آگاهیم

همین مداخله‌ی خارجی بهانه‌ای مضاعف شده است برای بستن صدای منتقدین و معترضین داخلی. امروز بسیارند کسانی که با بهانه کردن همین تهدیدهای خارجی بر اقتدارگرایی در داخل سرپوش می‌گذارند و بدل به توجیه‌گران وضع موجود شده‌اند.

قاطعانه تاکید می‌کنیم که «نه به جنگ و نه به تحریم» تنها در صورتی مشروع است که با «نه به اقتدارگرایی» همراه شود.

درواقع هر دو بخش این شعار، بدون توجه به بخش دیگر ممکن نیست. ما راهکار مشروع را ادامه‌ی انتقادات و مبارزات داخلی در عین نه گفتن به مداخله‌ی خارجی می‌دانیم و معتقدیم هر رویکردی که مبتنی بر تحمیل رنج بیشتر بر مردم باشد، با هر نیتی خطاست.

صریح و روشن می‌گوییم که هیچ مشروعیتی برای اپوزیسیون توجیه‌کننده‌ی جنگ و تحریم قائل نیستیم و هر راهکاری را که با افزایش رنج و دشواری زیست مردم همراه باشد را نه تنها راهگشا نمی‌دانیم که خود جزوی از مسئله می‌شماریم.

اپوزیسیون مشوق جنگ و تحریم باید بداند تا آن زمان که نسبت به رنج و مشقت زندگی مردمان بی‌اعتناست و چشم به رهایی از مسیر فقر و فلاکت آنان دارد، هیچ فاصله‌ی معناداری از هیئت حاکمه ایجاد نکرده و به باور ما جزوی از تباهی وضع موجود است. برای آن‌ها ضروری است که بفهمند که بیزاری مردم از وضعیت موجود هیچ وجهه و آبرویی برای روشی غیرانسانی که در سیاست برگزیده‌اند نخواهد آفرید.

بار دیگر می‌پرسیم. وقتی می‌گوییم امنیت، از امنیت برای چه کسی صحبت می‌کنیم؟

امروز ۹۰ درصد نیروی کار در ایران موقتی است.

در نتیجه‌ی سیاست‌های حاکمیت فساد و تبعیض سیستماتیک نهادینه شده و فقر و بیکاری شدید
ا افزایش یافته است.

امروز قریب به ۱۹ میلیون نفر از جمعیت حاشیه‌نشینان شهری هستند که از کمترین امکانات رفاهی نیز محرومند.

در این شرایط هر صحبتی از امنیت که صرفا به مداخله‌ی خارجی تقلیل یابد، تنها دروغی شرم‌آور است.

این وضعیت تنها معلول تحریم‌ها نیست. اگرچه تحریم‌ها نیز موثر و تشدیدگر وضعیت هستند اما این همه‌ی ماجرا نیست.

این وضعیت نتیجه‌ی سیاست‌هایی است که باید در مقابل آن ایستاد. تحریم و فشار خارجی در حالی انجام می‌شود که مردم در داخل نیز با حمله‌ی سبعانه به زیست روزمره‌ی خود مواجهند و تمام امکان‌های آموزشی، بهداشتی و رفاهی خود را یکی‌یکی از دست می‌دهند.

دوباره می‌پرسیم. گفتیم امنیت، اما امنیت برای چه کسی؟

چگونه می‌توان دم از امنیت زد، وقتی که هر روزه شاهد دستگیری و بازداشت و زندانی شدن منتقدین و معترضین نسبت به وضعیت موجود هستیم؟ طی دهه‌های گذشته، عملکرد حاکمان برای تک‌صدایی و حذف و سرکوب صداهای متکثر به این انجامیده که امروز دانشگاه تبدیل به پادگانی شده که کوچکترین تحرکی در آن سرکوب می‌شود! اعتراضات و اعتصابات کارگری به شدت سرکوب و فعالین صنفی معلمان زندانی می‌شوند. هنوز بعد از گذشت حدود یک ماه، چند نفر از تجمع‌کنندگان روز کارگر در بازداشت به سر می‌برند که دو تن از آن‌ها روزنامه‌نگارند. سال‌هاست که پاسخ مطالبات اقلیت‌های مذهبی با احکام سنگین قضایی داده می‌شود، دراویش محبوسند، فعالین محیط‌زیستی بیش از یک سال است که در «بازداشت موقتند»! قریب به نه سال از حصر خانگی می‌گذرد، کولبران به جرم تلاش برای امرار معاش گلوله می‌خورند، مهاجریان افغانستانی، نیروی استثمارشده و ارزان برای کار و آبادانی تمام سال‌های گذشته تهدید به اخراج می‌شوند و اعتراضات آرام و مدنی به حجاب اجباری با احکام سنگین زندان روبه‌رو می‌شوند.

آری! در میان زورگویانی از دو سوی داخلی و خارجی قرار گرفته‌ایم و نمی‌خواهیم در برابر هیچ‌کدامشان سر خم کنیم. امید داریم که این تجمع بهانه‌ای باشد برای شنیده شدن صدای بی‌صدایان! برای به گوش رسیدن پیام اکثریتی که در دوگانه‌های امروزین سیاست خود را غریبه احساس می‌کنند و می‌خواهند که راه و دغدغه‌ای متفاوت را خاطرنشان سازند. راهی که از نه گفتن توامان به جنگ، تحریم و اقتدارگرایی آغاز می شود.

پس باز هم فریاد می‌زنیم:
نه به جنگ، نه به تحریم و نه به اقتدارگرایی