تدوین دستورالعملی ویژه برای آموزش در مدارس متناسب با گویش‌ها ایرانی!

در حالی که مغفول ماندن آموزش به زبان مادری همواره مورد انتقاد بسیاری از کارشناسان آموزشی در کشورمان قرار دارد، وزیر آموزش و پرورش از تدوین دستورالعملی ویژه خبر می‌دهد که به جهاتی به شدت نگران کننده است.

به گزارش «تابناک»، سید محمد بطحائی که در برنامه سفر به ایلام، در شورای اداری، شورای سیاست‌گذاری و هماهنگی آموزش و پرورش مناطق مرزی این استان شرکت کرده بوده، پس از آنکه تاکید کرد «مایحتاج مردم باید با کمترین زحمت بدستشان برسد» و یادآور شد که «برنامه اداره کشور نیازمند بازنگری جدی است»، به سراغ مشکلی رفت که مدتهاست آموزش و پرورش در کشورمان با آن دست به گریبان است.

اشکالی که در حقیقت، در نظام آموزشی مدارس کشورمان به چشم می‌خورد و بار‌ها و بار‌ها بر ضرورت رفع آن تاکید شده است. اشکالی از جنس نادیده گرفتن ظرفیت‌های زبانی در کشورمان که گاه برای بسیاری از دانش آموزان و حتی معلمان، تبعات نامطلوب بسیاری به دنبال دارد و به نوعی، زمینه ساز اتفاقات نامطلوب دیگری در کشورمان است.

صحبت درباره مساله‌ای است که در قانون اساسی کشورمان هم مورد تاکید قرار گرفته، اما سالهاست که در سایه کوتاهی مسئولان، لاینحل باقی مانده و آسیب‌های ناشی از آن تداوم یافته است. آسیب‌هایی که به باور بسیاری، می‌شود با سلسله اقداماتی حساب شده و دقیق، از ظهور و بروزشان جلوگیری به عمل آورد.

اتفاقی که ظاهرا در حال رقم خوردن است، اما به شیوه‌ای عجیب. به این سخنان وزیر دقت کنید: «یکی از دغدغه‌های اصلی وزارت آموزش‌وپرورش، حراست از زبان معیار و ملی فارسی در کنار حفظ زبان‌های محلی است؛ برای سال‌های آینده دستورالعمل‌هایی مناسب با گویش‌های هر منطقه از کشور در دست تدوین و بررسی است.»

صرف نظر از تاکید وزیر بر حراست از زبان ملی و معیار در کشورمان که در معرض آسیب‌های فراوانی قرار دارد، توضیحات بطحائی حکایت از شکل گیری طرحی برای بررسی و تدوین دستورالعمل‌هایی مناسب با گویش‌های هر منطقه از کشورمان دارد. طرحی که وزیر درباره آن توضیحات خاصی ارائه نکرده و جست‌وجو برای یافتن اطلاعاتی پیرامون آن هم به نتیجه خاصی منجر نمی‌شود.

اما این طرح قرار است به کجا برسد؟ آن گونه که وزیر آموزش و پرورش تاکید کرده، هدف از این طرح تدوین دستورالعملی ویژه است که قرار است مناسب سازی آموزش در مدارس را با گویش‌های مناطق به دنبال داشته باشد؛ دستورالعملی ویژه که ظاهرا به گویش‌ها محدود شده و قرار نیست دایره زبان‌های بومی ایرانی را در بر بگیرد، مگر آنکه وزیر به این مهم کم دقتی کرده باشد که گویش و زبان چه تفاوت‌هایی دارند.

نکته‌ای که اگر از موشکافی آن صرف نظر کرده و بخواهیم بر کلیت این ماجرا تاکید کنیم هم محل ابهام است؛ ابهاماتی از این دست که تدوین چنین دستورالعملی در کجا قرار است انجام شود و تابع چه اصول و قواعدی است؟ اصول و قواعدی که متخصصان این امر شناسایی و معرفی کرده‌اند یا برآمده از نگاه دست اندرکاران آموزش و پرورش به این مساله هستند؟

ابهاماتی که وقتی می‌بینیم چنین طرح مهمی به نوعی در حاشیه امور کلید خورده و در حال پیشرفت است، مهم‌تر جلوه می‌کند چراکه نشان از جامع نبودن بررسی‌ها در تدوین این دستورالعمل ویژه دارد. رویدادی که می‌تواند نتیجه کار را به اتفاقی پر اشکال و حتی حاشیه‌ساز و مشکل‌آفرین تبدیل کرده یا به شکل‌گیری دستورالعملی منجر شود که بی فایده و خنثی‌ست، آن هم در شرایطی که توقع این است که ورود به چنین مقوله مهم و مغفول مانده‌ای، بسیار جدی‌تر و جامع‌تر باشد.