از زبانِ سبزِ بهار

آسمان بُستانِ سبز وُ بوستان چون آسمان

سبز در سبز وُ هوا نافه گشا مُشگ افشان

لاله آمد به سخنگویی وُ نرگس رقصید:

هان که سرما سپری گشت وُ سفر رفت خزان

نسترن خنده زد وُ سوری وُ سنبل آمد

گاهِ بیداری وُ برخاستن از خوابِ گران

خیری وُ سوسن وُ نسرین به ادب اِستاده

تا شقایق ز سرِ مِهر دهد برگِ امان

از افق می رسد آسیمه سری سرخ تنی

ارغوان ست! سوار آمده از دور وُ دَمان

اطلسی رازقی وُ زنبق وُ رعنا مینا

مجمعِ گرمِ گلان گلشنِ گفتار عیان

خوش خوشک غنچه دلش غنج زد از بادِ بهار

ابر، مستی که سر از پا نشناسد و زبان

جامه ی نو به تن وُ سکه ی خورشید به دست

مستِ مست ست وُ غزل خوان و خوش وُ شاد نشان

سفره گسترده زمین بانگ برآورده: بیا

چه نشستی که پی ات چرخ زنان گشته زمان

از خود وُ خلوتِ این خانه برون باید بود

چشم بگشا وُ در وُ پنجره ی بسته ی جان

جمله حیرتکده ای رنگ به رنگ است وُ نسیم؛

چو یکی کودکِ آزاد دَوَد خنده کنان

باز گُل بُرده دلم کرده وجودم جاری

حسِ پرواز به من داده وُ جان کرده جوان

وه که هنگامه ی گُل آتشِ افروخته شد

مثلِ شوری که در آیینه ی هستی ست روان

می دَوَد در رگ وُ در ریشه وُ در بال نشاط

مِیِ خورشید وَش وُ شعشعه اش غلت زنان

نوشِ جان باده ی عشقی که برانگیخت شرر

به تن وُ برگ وُ برت ریخته شوق وُ هیجان

پس نیوشا شو وُ زیبا شو وُ اندوه بِهِل

چه سخن ها که درین سینه ی فصل ست نهان

آمدم پیشِ تَرَک بوسه سپارم لبِ تو

خنده وُ عِطرِ تو بخشید مرا هر دو جهان

بعد از آن سالِ سیه پیشه که برچید بساط

من وُ غوغایِ تو وُ چشمه ی شعری جوشان

2012 / 3 / 28