خشونت را ه مردم ایران نیست

مبارزات مردم ایران: مردم ایران بطور کلی از حکومت جمهوری اسلامی ناراضی هستند و این رژیم را قبول ندارند. رژیم جمهوری اسلامی در طی حیات خود کاری کرده است که مردم را عموما از خود ناراضی کرده است. اگر به تاریخ نزدیک کشور ایران نگاه کنیم، این تاریخ مملو می باشد از مبارزات مردم ایران بخاطر رسیدن به آزادی و عدالت. مردم ایران در دوران قاجاریه به انقلاب دست زدند که نام انقلاب مشروطه را بخود گرفت و مردم توانستند حکومت خاندان قاجاررا با تلاش فراوان ازمیان بردارند. این قیام بی هزینه برای مردم ایران تمام نشد، اما نتیجه ای آنچنان که مردم می خواستند، حاصلشان نشد. بعدا هم مردم ایران در جریان جنگ جهانی دوم باز تواستند، به حرکت دست بزنند و اینبار تشکلهای خود را با وجود خلا قدرت بوجود بیآورند و د رمناطقی از ایران هم به حکومت های منطقه ای انجامید. این حرکت در کلیت خود جوی را بوجود آورد که بعدا در تاریخ مبارزات سال های ملی شدن صنعت نفت تاثیرگذار باشد. حرکت ملی شدن صنعت نفت هم بدون هزینه برای مردم ایران تمام نشدو قبل و بعد از آن خشونت روی خودرا به مردم ایران چه در بعد حکومتی و چه در بعد غیر حکومتی نشان داد. در جریان سرنگونی حکومت محمد رضا پهلوی هم خشونت تمام عیار دامن گیر جامعه ایران گشت. سوای اینها در جریان درگیریهای داخلی نظیر گنبد و خوزستان وبلوچستان و کردستان، خشونت های بیشماری روی داده اند. بخشی از این درگیریها و خشونت هنوز هم در کردستان و بعضا در بلوچستان ادامه دارد. می توان به عقب تر نقب زد و نشان داد که تاریخ خشونت های مناطق غیر مرکزی به دوران رضا شاه پهلوی برمی گردد و بعنوان مثال هم که شده، حتی اگر به تاریخ خشونت ها بپردازیم به عمق تاریخ ایران و قیامهای مختلف اسماعیلیان و بابیها و حروفیان و خرمدینیان و همچنان تا به نقاط دور خواهیم رسید که انتها ندارد. هدف در اینجا آنست که نشان داده شود، کشور ایران در هیچ زمانی که ما بدانیم بی خشونت نبوده است. خشونت هم به مردم ایران از جانب زورمداران و حکومت داران تحمیل شده است و مردم ایران هم بعضا جهت دفاع از خود یا بخاطر حق خواهی خود به این خشونت ها کشیده شده اند. اگر اینها خشونت های سیاسی بوده اند و در تاریخ ثبت شده یا ثبت نشده وجود دارند، خشونت های غیر سیاسی زیادی هم هستند که جامعه ایران را دچار گرفتاریهای مختلف کرده اند. بعنوان مثال خشونت های طایفه ای و قبیله ای و خانوادگی و جنایی و بسیاری دیگر که سیمای خشنی هم جامعه داده است. اما بحث در اینجا بیشتر خشونت های سیاسی هستند که یک سر عمده آنها حکومتهای موجود بوده اند با هدفهای معین.

عملکرد حکومت حاضر: حکومت حاضر که بنام جمهوری اسلامی خوانده می شود، همواره خود علننا اعلام کرده است که از به کار بردن خشونت برای رسیدن به اهدافش هیچ قصوری را روا نمی دارد. خشونت در حکومت فعلی ایران همیشه افتخار بوده است و واژه " شهادت" هم برای هواداران حکومت – بقول خودشان - ازاهم آرزوهاست. جمهوری اسلامی علننا اعلام کرده است که حاضر است در صورت توان دشمنان خودش را از روی زمین محو کند و تا آنجا که در این میدان فرصت داشته است، هم کوتاهی نکرده است. عیننا هم می توان دید که وجود نیروهای بی شمار نظامی وامنیتی و انتظامی، که بودجه کلانی هم بخود اختصاص می دهند، نشانهء خشونت این حکومت می باشد. زندانهایی که در آنها شکنجه های مافوق تحمل و توان بشری اعمال می شوند، نشانهء خشونت این حکومت می باشند. اعدام های نهان و آشکار انسانها در زندان ها و خیابانها و تعرض به بازماندگان این قربانیان نشانهء بارز خشونت است. ممنوعیت هر حزب و دسته و گروه و مرامی به غیر از ایده های حکومت فعلی پسند، آنهم با زور وزندان، خشونت هستند.

جمهوری اسلامی ایران یکی از خشن ترین حکومتهایی است که تاریخ جدید ایران بخود دیده است. روزی نیست که خبری چه رسمی و چه غیر رسمی پخش نشود که رژیم دست به اعمال خشونت، آنهم از نوع ضد انسانی آن، به منظور ضربه زدن به انسانهایی و یا جهت نابودیشان، نزده باشد. این رژیم و رژیم هایی از این نوع تشنهء خشونت هستند و خشونت برایشان نعمت است. البته این خشونت ها از روی ضعف و ترس بیشتر روی می دهند تا اینکه از روی اعتماد به نفس و کنترل خود و نیرویشان باشد. این حکومت ها که کمتر دوست دارند و بیشتر دشمن، مجبورند همیشه در حال حفظ خود باشند، تا دم ودستگاهشان فرو نریزد. آنها برای خفه کردن مخالفان به خشونت روی می آورند تا بتوانند آنها را هم به راهی بکشند که راحتتر ساکت و مرعوب بشوند و به دستورهای این نوع حکومت ها تمکین کنند. در عرف سیاسی این نوع حکومت ها، دیکتاتور خوانده می شوند و نمونهء بارزشان هم رژیم صدام حسین که دارای دستگاهی عظیم نظامی، امنیتی بود، و کارش هم آفریدن خشونت داخلی و خارجی بود. در بعد دیگر این حکومت ها می خواهند مردم را به دامن خشونت بیاندازند تا راحتتر آنها را سرکوب کنند، چون این گونه رژیم ها اهرمهای سرکوب را قبلا جهت خفه کردن خواسته های مردمی آماده کرده اند. البته در زمانهایی هم مانند زمان محمد رضا پهلوی، محاسبهء حکومت وقت اشتباه درآمد و به قیمت نابودی حکومتش انجامید که مردم ایران را هم گرفتار حکومتی مذهبی خشن کرد.

سرانجام: بهترین راه برای مردم ایران همواره سخت ترین راه است و آنهم راه مبارزهء مسالمت آمیز است. مردم ایران تا زمانیکه نتوانند راههای مسالمت آمیز را پیدا کنند، همواره از دامن استبدادی به دامن استبداد بعدی پرتاب می شوند و در آخر هم با دادن هزینه های سنگین، ناموفق می گردند. مردم ایران نشان داده اند که نمی توانند سلطهء زور و استبداد را تحت هر نامی تحمل کنند و مبارزاتشان هم تا پس زدن این نوع حکومت از قدرت ادامه خواهند داد. برای همین هم مجبورند دامنهء هوشیاری خودشان را صد چندان کنند و در دامن هر خشونتی نیافتند. چون خشونت مثل نوار دراز ممتتد و بی انتهایی می ماند که هر گز تمامی ندارد. سلسلهء خشونت بدنبال هم موج وار می آید و از جامعه قربانی می گیرد وتمام شدنی هم نیست. تجارب مردمانی که به عدم خشونت رسیده اند، نشان می دهد که این مردم در مراحلی به این خشونت ها نه گفته اند و پای خود را از این میدان بیرون کشیده و به این وسیله حریف را خلع سلاح کرده اند. مردم ایران هم باید همین راه انتخاب کنند و مبارزاتشان را طوری سازماندهی کنند که راه و امکان هر گونه خشونت ورزیدن و طعمهء خشونت شدن را مسدود کنند. راه آسانی نیست، اما شدنی است، چون در جهان این راه جوابگو بوده است و مردم را به پیشرفت و ترقی رسانده است. تا زمانیکه مردم نتوانند خشونت را به کلی نه در حرف، بلکه در عمل از جامعه ایران بزدایند، راه برای حکومت های خشن مانند جمهوری اسلامی مهیا می باشد. ازاین زاویه است که خشونت راه مردم ایران نیست و راه مردم ایران از کانالهای مسالمت آمیز می گذرد. چون نمی خواهند همیشه گرفتار استبداد سخت جان بمانند.

27.12.2009