مجتبی اداره امور را بدست گرفته است

گزارشهای متعدد از حلقه قدرت حکومت حکایت از رهبری فعال مجتبی خامنه ای دارد. پس از چندین ماه بحث و جدل، حامیان نظریات خشونت بار مجتبی فزونی گرفته و خشک مغزترین لایه های مسئولان ارشد حکومتی پیرامون وی جمع شده و خواستار سپرده شدن مسئولیت حل بحران بدست وی شده اند. افرادی نظیر حجازی، طائب، نقدی و فیروزآبادی بعنوان هسته مرکزی، با حمایت قشریونی همچون جنتی، احمد خاتمی، مصلحی، ذوالنور و حسینیان بر این موضوع پافشاری داشته اند که رهبر بدلیل بالا رفتن سن و همچنین فرسودگی ناشی از بیماریهایش، بیش از حد محافظه کار شده و با مماشات با مخالفین، سبب گسترش جنبش سبز و ریشه دوانیدن آن گردیده و هر روز هزینه سرکوب و نابودی این جنبش برای نظام بیشتر می شود.

کشتار مردم در روز 30 خرداد و دستگیری هزاران نفر و شکنجه ها و تجاوزات و فجایعی نظیر حمله به کوی دانشگاه و جنایات کهریزک، از نظر این افراد بسیار ناچیز بوده و اینها را مماشات خامنه ای بحساب می آورند. مجتبی نیز در چند ماه گذشته همواره در جمع های خصوصی این موضوع را تکرار کرده است که پدرش پیر و خسته شده و توان ریشه کنی فتنه را ندارد. این فتنه مدرن و پیچیده است و رهبری سنتی و مسن انقلاب به آن آنقدر آشنا نیست که راه از بین بردنش را بداند.

هنوز آنچه دقیقاً در درون بیت رهبری روی داده روشن نیست و مشخص نمی باشد که آیا واگذاری مسئولیت ستاد بحران به مجتبی با رضایت خود خامنه ای صورت گرفته یا اینکه وی وادار به پذیرشش شده است ولی آنچه مسلم است حمایت خامنه ای از این موضوع نزد سران حکومت و تأکید وی بر اطاعت کامل مسئولین از فرامین مجتبی است.

فاجعه مجتبی شاید ننگین ترین فصل جمهوری اسلامی باشد که به قیمت جان هزاران ایرانی و انبوهی از جنایت و قساوت تمام خواهد شد و در نهایت پرونده این نظام را به سیاه ترین و رسواترین وجه خواهد بست. مجتبی نابودی جنبش سبز را با بشهادت رسانیدن آیت الله منتظری آغاز نمود در حالیکه با سناریوی احمقانه پاره کردن تصویر آیت الله خمینی و در پرده دوم با اعلام هتک حرمت عاشورا و پاره کردن قرآن، گام بگام بسوی راه اندازی حمام خون در کشور می رود.

وحشت از طاعون مجتبی چنان حکومتیان را به وحشت انداخته است که هر کدام تلاش می نمایند سرسپردگی خود به این سلطان تازه رسیده را بنحوی اعلام نمایند. راهپیمائی ابلهانه نمایندگان در صحن مجلس و دم تکان دادنشان برای تصویب 24 ساعته قانون اعدام معترضین، موضع گیریهای تندروانه و طالبانی مسئولین رده های مختلف، نشانه هایی از این «وحشت مجتبایی» است.

مجتبی در جایگاه دشمن ملت ایران و در مقام یک اجنبی اشغالگر، آماده خونریزی گسترده در کشور می شود. راهپیمائی روز چهارشنبه که قرار است به دستگیری و احیاناً ترور رهبران جنبش سبز منتهی گردد و پس از آن سرکوب خونین معترضان در روز پنجشنبه، نهایتاً به خطبه های یزیدی خامنه ای در روز جمعه ختم می شود تا بگوید قبلاً در ماه رمضان هشدار داده بود که «داغ و درفش» هم در کار خواهد بود، و اینکه نظام تصمیم گرفته تا در اجابت مؤمنین و امت حزب الله، مصلحت اندیشی در مقابل هتاکان به مقدسات را کنار گذاشته و با قاطعیت «علی وار» (منظورشان البته سبوعیت یزیدی است) با اغتشاشگران برخورد نماید.

علت اصلی سقوط دیکتاتورها این است که اطرافیانشان هر مزخرفی که آنها بگویند را مدح و ثنا گفته و تأئید می کنند و بهمین دلیل دیکتاتور فکر می کند که نابغه ترین فرد عالم بوده و همه تحلیل ها و نقشه های وی، همواره بهترین است. دیکتاتورها تازه موقعی متوجه حقیقت می شوند که همچون صدام، در گودالی در عمق زمین در تاریکی و ترس، بر خود می لرزند و هر صدایی آنها را بوحشت می اندازد، خیلی دیر.

علی خامنه ای که همه تیرهایش را رها کرد، مجتبی هم هر هنری دارد بخرج بدهد، نهایتاً این ملت ایران است که دهان دیکتاتورها را خُرد کرده و آنها را از کرده اشان پشیمان خواهد نمود. ملا مجتبی تلاش دارد ردایی را بر تن کند که برایش خیلی بزرگ است، آنهم بیاری عقب مانده هایی نظیر طائب و نقدی و فیروزآبادی.

بعنوان یک ایرانی، زاده این خاک مقدس، فرزند البرز و زاگرس، وضو ساخته در کارون و ارس، آتش دیده کویر و سیستان، ایستاده بر بلندای سبلان و سهند، و در مقام خاک پای این ملت، قسم می خورم، به شرافت پدر و مهر مادرم، به سرزمین مقدس آریائی ام، به مظلومیت و صلابت همه ایرانیان، جانم را فدای میهنم خواهم کرد، برای آزادی.