روزی برای صلح

۲۱ سپتامبر روز جهانی صلح نامگذاری شده است. به نظر من اینکه یک روز خاص را بعنوان روز صلح نامگذاری کرده اند، حرکت بسیار خوبی بوده که حداقل یک روز مردم جهان و در صدر آنها سیاستمداران را به فکر بیاندازیم که ما نیازمند صلح هستیم.

اما اینکه فکر کنم تنها در همین یک روز باید برای صلح، مقاله بنویسیم، سخنرانی و کنسرت برگزار کنیم، نمایشگاه ترتیب بدهیم و...چندان جالب نیست. ما باید تمام سال در فکر صلح باشیم و هر سال در یک روز مشخص دستاوردهایمان را بررسی کنیم و با مشورت، بتوانیم نقایصمان را برطرف کرده، هر سال گامی به جلو، در راستای صلح عمومی برداریم.

حلقه ی مفقوده ی صلح در زمان ما، گروه بندی ها و دسته بندی های سیاسی است که مردم جهان را با برچسب های گوناگون از هم جدا کرده و هر گروه را به کاری مشغول نموده اند. اینقدر فکر و ذکر هرگروه تنها به خودش معطوف است که درد دیگران را از یاد برده است.

سیاسی تنها در فکر سیاسیون است، کارگران تنها به فکر خودشان هستند، زنان به فکر خودشان و ... اینکه هرگروهی به منافع گروهش باشد، بسیار خوب و نشانه تعهد اعضا بهمدیگر است. اما در ورای این تعهد گروهی، تعهد دیگر ما انسانها زندگی در کنار یکدیگر با صلح و صفاست.

یکی دیگر از جمله مسائل مهمی که می تواند زمینه ساز صلح شود، مسائل اقتصادی است. اتفاقا در همین روز، اجلاس عمومی سازمان ملل به موضوع اقتصاد و معیشت مردم جهان مربوط بود و رهبران جهان در این مورد صحبت کردند و از دستاوردها و یا ایده هایشان گفتند.

مسائل اقتصادی، از جمله مسائل مهمی است که می تواند هم بوجود آورنده صلح باشد، و هم صلح را با تهدید روبرو کند. لازم است که کشورهای توسعه یافته و سرمایه داری، تنها به فکر منافع خود و پرکردن جیب هایشان نباشند و اگر واقعا به صلح می اندیشند، به کشورهای کمتر توسعه یافته هم کمک کنند که وضعیت خود را بهبود ببخشند.

هنگامی که وضعیت معیشت عادی نباشد، هنگامی که فقر در جامعه وجود داشته باشد، تعصب و دگم اندیشی، در آن جامعه ریشه می دواند. همین تعصب و تنفر کشورهای فقیر و مردمانش از کشورهای صنعتی و دولتمردانش است که باعث بروز حوادث تروریستی می شود.

شاید بسیاری از شما با بنده مخالف باشید و دلایل این حملات را عقدتی بدانید. اما وقتی یک شخص مذهبی در فشار و تنگنای مالی قرار دارد، و یک گروه بنیادگرا او را حمایت مالی می کند، و صدالبته به او وعده های دلفریب از عالم غیب هم می دهد، همه اینها برای شخصی که به نان شب محتاج است، وسوسه برانگیز است. ضمن اینکه آن شخص قادر به مطالعه و کسب معلومات هم نیست تا بتواند پی به بی اعتباری بنیادگرایی ببرد، که همه اینها یکی از دلایلش فقر اقتصادی است و البته فقر فرهنگی است که دومی نیز بنوعی زائیده ی اولی است.

مخلص کلام، بعقیده نگارنده، صلح تنها نبود جنگ نیست. صلح، دوستی ملت ها با یکدیگر است. صلح، قدرت تحمل عقاید دیگران است. صلح، نداشتن تعصب است. به امید روز صلح، روزی که تا ابد ادامه داشته باشد.