رای دادن یا رای ندادن مسئله این است

 29 سال از انتخابات در حکومت اسلامی میگذرد. انتخاباتی خاص که در هیچ کجای دنیا مانند ندارد . انتخاب بین گزینش هائی که حکومت تعیین میکند , از اولین انتخابات مردم مجبور بودند بین دو گزینه بلی خیر یکی را انتخاب کنند و اولین انتخابات ریاست جمهوری نظارت استصوابی متولد شد و با حذف رجوی اعمال نظر حکومتی و بی احترامی و توهین به ملت ایران آغاز شد . از آن زمان تا کنون این ظلم آشکار رشد کرده , نظام مند شده و میرود که نهادینه شود . سازمان تشکیلاتی برای حذف و جرح کاندیداها بوجود آمده , گروههای کاووش مستمرا در حال فعالیت هستند و شخصیت ها و افراد را مرتبا مورد پایش قرار میدهند تا لیست قابل تائید قبل از انتخابات آماده باشد . رای حکومتی جا افتاده و علی خامنه ای میتواند ( در حالیکه در هیچ جای قانون این اختیار وجود ندارد ) حذف و یا اضافه کند. برخورد روشنفکران از آن زمان تا کنون یا تحریم بوده و یا بحث بر روی تحریم . اما شاهدیم که نتیجه چه بوده . امروز تمام ترفند های حکومت برای ملت معلوم شده است . اول عده ای از خودی ها با نقاب در بین تائید شدگان قرار میگیرند که برای مردم افشاء شده نیستند و معمولا کاندیدای آزاد هستند و عناوین دکتر و مهندس یدک میکشند , دوم نظارت استصوابی جراحی خودش را شروع میکند , سوم شناسنامه های تقلبی در حدود 7 تا 10 میلیون وجود دارد , چهارم شمارش ها تعدیل میشود , پنجم آمارها اختیاری و بنا به مصلحت بالانس میشود تا در نهایت اکثریت آنطور باشد که حکومت را تکان ندهد . این چنین انتخاباتی اصلا قابل بحث نیست که بخواهیم با تحریم یا گزینش بهترین امیدوار باشیم به دمکراسی برسیم . این گونه انتخابات باید افشاء شود ولی کاری که تا کنون انجام شده مطرح کردن آن بعنوان یک گزینش دمکراسی و به نوعی مشروعیت دادن به آن و در نتیجه وضعی که میبینیم. انتخابات در ایران وجود ندارد , این جمله را در همه مجامع باید فریاد زد , همه باید باور کنند انتخابات وجود ندارد و دقیقا انتصابات است .

انتخاب گزینش انفعالی در مقابل این رویداد نیز عمل عقلانی نیست . چرا که ساده گذشتن از کنار این اتفاق نیز از یک طرف از دست دادن فرصت است و از طرف دیگر نباید حقوق شهروندی هموطنان را نادیده گرفت.

چاره چیست ؟

آنچه مشهود است راهکار تحریم تا کنون کاربرد موثر نداشته است . علت آن هرچه باشد مسلم است که تا انتخابات بعدی نیز کاربرد رفع نخواهد شد و کاربرد نخواهد داشت . میتوان گزینه های دیگر را انتخاب کرد مثلا فراموش کردن هر راه کار پارلمانی و انتخاب گزینه انقلاب مسلحانه . یا شرکت فراگیر همه نیروها در انتخابات و انتخاب گزینه بد در مقابل بدتر , یا شرکت در انتخابات و انتخاب گزینه (X) و دفاع از این گزینه بعنوان رای منفی مردم به رژیم در مجامع بین المللی , یا فراموش کردن انتخابات و بی اهمیت جلوه دادن مشروعیت آن . هر راهکاری مزیت و مشکل خود را دارد ولی اولین راه چاره ای که به همه مبارزان پیشنهاد میکنم یک بار و برای همیشه کنار یکدیگر این موضوع را به رای بگذارند و همه به رای اکثریت احترام بگذارند و راهکاری را که عموم مخالفان اعم از سلطنت طلب و جمهوری خواه و حتی جدائی طلبها , بپذیرند و به کار ببرند حتی اگر با این پیشنهاد مخالف باشند ولی این راه عملی ترین و کاربردی ترین راهکار و زمینه تشکیل اپوزسیون است.

راد از اهواز