استیصال در تاریخ معاصر!

 
درست ترین معنای استیصال همانا "درماندگی"است.جو حاکم بر نیروهای سیاسی ایران،دوران استیصال است.حکومت اسلامی نیز در استیصال قرار دارد.استیصال به نقطه ای رسیده است که برای برون رفت از بن بست  پروژه آقای مهدی نصیری" از تاج زاده تا شاهزاده"پیش روی ما قرار گرفته است.همین استیصال در زمان شاه اتفاق افتاد و نیروهای سیاسی از فرط درماندگی به ضریح خمینی دخیل بستند.دکتر شاپور بختیار سوسیال دمکرات در تابستان۵۶ به خمینی نامه نوشت تا رهبری جنبش را بدست گیرد و جبهه ملی در یکم آذر۵۶ در کاروانسرای سنگی به بهانه عید قربان تجمعی داشتند که مورد ضرب و شتم پلیس قرار گرفتند.دقیقا یکسال بعد،شاه  برای برون رفت از بحران قدرت گیری خمینی- به رهبران جبهه ملی روی آورد اما به جز دکتر صدیقی و دکتر بختیار ،بقیه رهبران جبهه ملی در کنار خمینی قرار گرفته بودند.در انقلاب مشروطیت نیز همین استیصال گریبانگیر نیروهای سیاسی گشته بود و در طول ۱۲سال عصر مشروطه ۳۶ دولت ناتوان در سایه شاه بی کفایت احمد شاه روی کار آمدند.عاقبت، تاج  پادشاهی را رضا خان بقول خودش که در خیابان افتاده بود با حمایت مشروطه خواهان بر سر نهاد.