اکتبر 2011

حرکت جامعه ایرانی متناسب با حرکت های جامعه جهانی است. طبقه متوسط جریانی نیست که به واسطه یک نیروی اجتماعی تولید شده باشد تا با مدیریت آن توسط یک یا چند نهاد بتوان به منافع موردنظر دست یافت. طبقه متوسط ایران در متن نظام اجتماعی استقرار یافته و بازگو کننده ایده ها و انتظارات جامعه ایرانی است. در جامعه ایران نمی توان چند فرد کلیدی و عمده را رهبر تام و تمام یک جریان خواند. حرکت ترقی خواه جامعه ایرانی در حال استمرار است و همچنان به حیات خود ادامه می دهد.

اگر تصوير بزرگترى را نگاه كنيم, مبارزه براى آزادى زندانيان سياسى در شرايط ايران صرف آزاد كردن تعدادى زندانى نيست, اين مبارزه ربط مستقيم به جنبش مردم براى سرنگونى رژيم دارد۔ در طول ٣٢ سال اخير بخش عظيمى از مردم فرزندانشان زندانى بوده اند، به همان اندازه كه سركوب در جامعه بيشتر بوده است زندانى سياسى بيشتر شده است۰ و در عين حال به همان اندازه كه مبارزه براى آزادى زندانيان سياسى وسيعتر شده است رژيم بيشتر عقب نشينى كرده است؛ اين مبارزه تلاشهاى رژيم براى سركوبهاى وسيعتر را...

نوجوانی در حال بریدن سریک مرد در کلاسی که ذبح اسلامی انسان آموزش می دهند، کودکی بر شانه های پدر به تماشای جان کندن جوانی بر دار نعره ی تکبیر و جمجمه ای له شده از سنگسار مردمانی که می دوند تا از مراسم گردن زدن وانمانند، رژه ی اجساد متلاشی شده ی تروربزرگ در نیویورک نمایش به دار آویختن دیکتاتورعراق، پوزخند سرباز امریکایی بر چهره ی خرد شده ی بن لادن، التماس دیکتاتور لیبی برای زنده ماندن پیش از آنکه جسم و جان اش تحقیر و دریده شوند و ... اینجا اگر قصاب خانه نیست، پس چیست؟

بار دیگر کارگردان دانمارکی « لارس فان تریر» پس از فیلم «آنتی کریست» فیلمی جدید و به همان گونه بحث انگیر به نام «مالیخولیا» خلق کرده است که امکان نقدهای مختلف را بوجود می آورد. نقد ذیل می خواهد به قدرتها و ضعفهای فیلم از منظر روانشناختی و نقد روانکاوانه فیلم بپردازد

همین موضوع لیبی و دیگر خیزش های منطقه را در نظر بگیرید. هیچ کس این موضوع بدیهی را نمی تواند انکار کند که تحولات موسوم به «بهار عربی»، بدون حمایت غرب و جامعه جهانی، امکان بیرون راندن دیکتاتورهای حاکم بر مصر و تونس و لیبی را در چنین زمان محدودی نداشت. پس مشخص است که یکی از نقاط مشترک مردم مصر و تونس و لیبی در پروسه انقلاب شان، طرز برخورد و ارتباط و بهره وری آنها از فرصت ها و امکانات بین المللی می باشد. مردم هر سه کشور از امکانات موجود در فضای جهانی استفاده کردند...

عصر جدید از دهه 70 میلادی آغاز شد. در آن دهه توافق میانه روهای جهان بر سر باور به فضائلی چون دولت رفاهی و توسعه برنامه ریزی شده و مدیریت شده توسط دولت پایان یافت. در این دوره، دولت رفاهی با ایدئولوژی ای دست راستی تر که از آن تحت عنوان نئولیبرالیسم یا توافق واشنگتن یاد می شود جایگزین ایده دولت رفاهی شد، ایدئولوژی ای که از دیدگاه خود شایستگی های اتکا به بازارها در عوض اتکا به دولتها را موعظه می نمود.

اگر اطلاع و مشارکت مقامات بلندپایه جمهوری اسلامی در طرح ترور سفیر عربستان را منتفی بدانیم، که تقریباً همه چنین کرده اند، نه دلیلی وجود دارد مشارکت مقامات بلندپایه امریکا در داستان پردازی ای تا به این پایه ناپخته را بپذیریم، نه دلیلی وجود دارد تئوری “اقدام خودسرانه” را رد کنیم و نه این که منتفی بدانیم دستهای ثالثی در کار بوده اند. واقعیت هر چه باشد، اعلام آمادگی ایران برای تحقیق در این باره می توانست، و هنوز نیز می تواند، راهگشاتر باشد تا انکار محض.

همه خوانندگان حتما مصاحبه بی بی سی با هيلاری کلينتون را ديديد جدا از پيام های مثبت و حمايت از مردم ايران .... آشکارا اعلام نمود که اگر جنبشی اعتراضی باشد و رهبری آن از ما بخواهند ما وارد عمل می‌شويم و مانند ليبی از مردم ايران حمايت می‌کنيم. يعنی ايران را به روز ليبی می‌اندازيم اگر شما از ما بخواهيد. استنباط بنده اين است که دول خارجی، کار برد قوه نظامی را در راس تحرکات سياسی خود برای تغيير در ايران قرار داده‌اند. به نظر می‌رسد زودتر از آن چه متصور بوده باشد می خواهند به انجام برسانند.

سخت معتقدم سياست و اخلاق راستين صرفا در جهاني متكثر معنا پيدا مي‌كنند، به بيان ديگر، تا دگر و غيري نباشد، نه سياست و نه اخلاق فلسفه وجودي پيدا نمي‌كنند. بنابراين، اين گفته فوكو قابل تامل به‌نظر مي‌رسد كه نخستين حركت اخلاقي ترك موضع يك سوبژكتيويته خودبرنهنده مطلق و تصديق عرضه‌شدگي يا پرتاب‌شدگي خود و احاطه‌شدن خود توسط ديگري (-بودگي) است: اين محدوديت نه‌تنها انسانيت ما را محدود نمي‌كند، بلكه شرط ايجابي آن نيز است.

باید پرسید جناب امیر ارجمند ! مگر نمیشود که در مسئله ایی، منافع غرب با منافع ملتی در برانداختن رژیمی که برای دنیا و ملت خود، درسر آفرین است همپوش شود و در انطباق باهم قرار گیرد؟ مگر نمیشود که با غرب از زاویه منافع مشترک و نه تقابل و تضاد منافع دائمی روبرو شد؟ مگر ما و غرب در این جهان دهکده شده، که خانه ی مشترک مردم سراسر کره ارض ماست در بسیاری مخاطرات و تهدیدها شانسها و فرصتها در اشتراک منافع نمیتوانیم باشیم؟