ژوئن 2009

يادم می آيد چند سال پيش در تابستان ۲۰۰۶ که سفری به برلين داشتم به همت دوستان فرصت نشستی با برخی از ايرانيان مقيم آنجا دست داد تا به تحليل آنچه در دوران هشت ساله اصلاحات گذشته بود بپردازم و بعد از آن ميهمان دوست محترمم آقای ناصر مستشار در برنامه ای تلويزيونی برای شبکه ای محلی آنجا بودم.

امروز سه شنبه اعتصاب عمومی کردستان در حمایت از جنبش آزادیخواهانه مردم سایر نقاط ایران آغاز شد .بر اساس گزارشاتی که رسیده است، در پی درخواست نهادهای حقوق بشری، دانشجویی، صنفی و سیاسی کردستان برای اعتصاب سراسری یک روزه در کردستان ایران، امروز سه شنبه شهرهای کردستان در حمایت از جنبش آزادیخواهانه ی مردم سایر نقاط ایران به سر کارهای خود نرفته اند.

تظاهر کنندگان تهرانی در سکوت و با شمع به یاد شهدای چند روزه اخیر و به ویژه نداآقاسلطانی جمع شده بودند، اما نیروهای امنیتی این سکوت را با شلیک گلوله شکستند. پاسخ مردم هم این بود: مرگ بر دیکتاتور. این در حالی است که لشکر 10 سپاه پاسداران نیز وارد تهران شده و عملا کنترل پایتخت را برعهده گرفته است.

جنبش مدنی ایران تازه در حال شکل گیری به نظر می رسد. در حوزه ی فرهنگی ما رفتار مبتنی بر پیگیری مطالبات همراه با عدم خشونت نسبت به برخی حوزه های فرهنگی دیگر نظیر شبه قارّه ی هند کم سابقه تر است. آیین های هندو و جین در شبه قارّه به لحاظ دارا بودن منابع فرهنگی کهن بیش تری در این باره، از این حیث از ما غنی ترند. و این، یعنی ما برای گام نهادن در چنین راهی، به آموزش و تمرین بسیار بیشتری نیازمندیم. جلوگیری از تجمع آرام مردم توسط نیروهای نظامی-انتظامی-شبه نظامی در عصر امروز...

از زمان سر نگونی صدام حسین جنایتکار تا کنون تعداد زیادی از خانواده های کرد یارسانی اجبارا به مرز اردن و عراق برده شده اند و یا خود به امید راه نجاتی از وضع اسفباری که داشتند و دارند، به آنجا رفته اند که کشور ثالثی آنها را بپذیرد و بعد از سالها در بدری از آن فلاکت نجات پیدا کنند.

در شرايط کنوني طرح اين سئوال از آنرو حياتي تر شده که بنابه گزارشاتي که از داخل کشور مي رسد، بيش از پانصد تن از نخبگان فکري و روزنامه نگاران، و عدهً زيادي از جوانان و دانشجويان معترض در داخل کشور بطور بي سابقه اي دستگير شده اند و مردم عادي، گروههاي مرجع اجتماعي، و گروههاي سياسي بيش از هرزماني با اين مسئله مواجه اند که واقعاً چه بايد کرد؟

همانگونه که همه ی جهانيان شاهد بودند، سرانجام پرنسس ويکتوريا، وليعهد سوئد با برپايی يکی از باشکوه ترين و گرانبها ترين جشن های تاريخ، شوهر خود آقای دانيل وستلينگ را به خانه بخت و قصر زيبا و افسانه ای خود برد. مردم و حکومت و دولت سوئد از چند ماه پيش آنچنان برای اين جشن تبليغ و هزينه کرده بودند که در چند ماه گذشته، چشمان تمام مردم گيتی به کشور سوئد و بدين جشن شاهانه و بسيار پرهزينه دوخته شده بود.

دوّم: نبايد به سمت فضاي امنيتي رفت. مجاهدين خلق اوائل انقلاب اين راه را رفته­اند. وقتي ردّ صلاحيت شدند اوّل تظاهرات کردند بعد خشونت کردند بعد که راههاشان بسته شد گفتند هر پنج نفري خودشان هماهنگ شوند و فضا را نا امن کنند تا جمهوريتي نماند که رييس جمهوري داشته باشد تا وقتي که کوتاه بيايند. آن طرفي ها تا پاي همه جايش ايستاده اند - از خشونت راه به جايي برده نمي شود، مردمش هم نيست. مير دعوت به آرامش کرده و انا لله خوانده که حافظ آراي ماست.

با وجود اعتراض همه ی احزاب،شخصیت ها،نهاد های حقوق بشری و بین المللی به رژیم جمهوری اسلامی و تقبیح سرکوب،کشتار و بازداشت ازادی خواهان،اما با کمال تاسف روند نادرست و قانون شکنانه ی ان ها همچنان ادامه دارد. بر پایه ی اصل ۲۷قانون اساسی موجود،هر گونه راه پیمایی بدون حمل سلاح ازاد است. اما رژیم جمهوری اسلامی این حق را از مردم سلب کرده و مردم معترض را زیر ضرب کتک وتوهین و تحقیر و گلوله قرار می دهد.روز گذشته چندتن از هم میهنان بیگناه را کشتند و وجدان بیدار انسانیت در سراسر جهان را جریحه دار کردند.

در اين روزها در مباحث سياسی حول خيزش مردم ايران که‌ الحق شايسته‌ی واژه‌ی انقلاب است، از پشتيبانی از توده‌های شوريده‌ سخن در ميان است. اين توپولوژی و ترمنولوژی نادقيق است و از يک نگرش اشتباه‌‌آميز حکايت می‌کند، چرا که‌ چنين القاء می‌شود که‌ اين مسأله در واقع‌ مسأله‌ی ما نيست، اما از بهر دمکراسی‌خواهی و يا انسان‌دوستی‌مان 'مردم' به‌جان‌آمده‌ و معترض را مورد حمايت قرار می‌دهيم!! آيا چنين رويکردی نادرست نيست؟ آيا ما نيز خود را جزو و بخشی از مردم به‌ جان‌آمده‌ نمی‌دانيم‌؟