فوریه 2020

درباره دین و خشونت (سخنرانی در کنفرانس بین‌المللی ﹺ "به صلح شانسی بده: سکولاریسم و درگیری‌های جهانی"، کلن،5.2015. 24 - 22)



بانوان و سروران ارجمند،



فرنام (عنوان) سخنرانی‌م گفتاوردی‌ست. اصل آن در کنار شعارهای هرزه‌ی ﹺ بسیاری بر دیوار

سازمان حقوق بشر ایران گوشزد می‌کند که مسوولیت هرگونه آسیب به سلامت و جان زندانیان، بخصوص مواردی که ناشی از بی‌دقتی و بی‌توجهی مسوولان زندان باشد، با سازمان زندان‌ها و نهاد بالادستی آن، قوه قضائیه و رهبر جمهوری اسلامی است.

خبر مهم و اختصاصی

برای دفاع از دخترم به چهار سال و دو ماه زندان محکوم شدم که از این مدت سه سال و نیم اجرائی شد! می خواهم دنیا بداند در ایران حتی مادر بودن هم جرم است! دختران این سرزمین به خاطر پوشششان، به خاطر اندیشه و بیانشان به زندان محکوم می شوند و بهترین سال های عمرشان را باید در زندان بگذرانند! به دنیا بگوئید که من یک مادرم و تا نفس دارم صدای فرزندم هستم! .....

انتشارخارج از کنترل این فاجعه ربطی به غافلگیری و غفلت و بی اطلاعی رژیم و حتی ضعف کارآمدی آن در مقابله با این بلیه ندارد. بلکه مهمتر از آن چشم بستن و نادیده گرفتن عامدانه خطرشیوع آن با علم و آگاهی از شیوع آن در مراحل اولیه یعنی تقدم مصالح حقیرسیاسی اش بود و حتی به طورموثق می دانیم که مرگ و میرهائی قبل از اعلام رسمی وجودکرونا در آستانه انتخابات صورت گرفته بود و توسط رژیم مسکوت نگهداشته شده بود که بیانگرچیزی جز ترجیح مصالح حقیرنظام انحطاط یافته بر مصالح جامعه نبوده است.

در طول چهار دهه گذشته، استراتژی که جمهوری اسلامی بخوبی توانسته بود استادانه از آن استفاده کند، بحران سازی و عبور از آن توسط بحران دیگر بود.از بدو تاسیس جمهوری اسلامی، رهبران آن در یک بازی نابرابر، ملت ایران را با بحرانهای خود ساخته، همچون بازی شطرنج، آچمز(1) کرده و به بقای ننگینش ادامه داده است.