بدبختی ما ایرانی‌ها در چیه؟

 

 

۱. حکایت کنند که روزی در مزرعه‌ای آقای کشاورز برای خلاص شدن از شر موش؛ چند تله موش کار گذاشت. موش سراسیمه به مرغ و گوسفند و گاو گفت: دوستان کمک کنید، چاره‌ای بیاندیشید‌. آن‌ها بسیار محترمانه گفتند: تله‌موش مشکل شماست و به ما ربطی ندارد.

از قضا ماری به تله افتاد و زن کشاورز را که می‌خواست مار را بکشد، نیش زد.

از مرغ برایش سوپ درست کردند تا خوب شود!

گوسفند را برای عیادت کنندگان سر بریدند!

زن بیچاره بعد از چند روز فوت کرد و گاو را هم برای مراسم ترحیم کشتند!

۲. مارتین نیمولر، شاعر و ادیب ضد هیتلر، می‌گوید:

نازی‌ها اول سراغ کمونیست‌ها آمدند،

سکوت کردم چون کمونیست نبودم.

بعد سراغ سوسیالیست‌ها آمدند،

سکوت کردم زیرا سوسیالیست نبودم.

بعد سراغ اتحادیه کارگران رفتند،

سکوت کردم چون کارگر نبودم.

بعد سراغ یهودی‌ها آمدند،

سکوت کردم چون یهودی نبودم.

بعد سراغ کولی‌ها رفتند،

سکوت کردم چون کولی نبودم.

سراغ خودم که آمدند،

هرچه فریاد زدم؛ دیگر کسی نبود تا به کمکم آید.

۳. کارگردان بزرگ؛ عباس کیارستمی در اثر قصور پزشکی جانش را از دست می‌دهد. هواداران و فرزندش به‌جای اینکه از این فرصت استفاده کنند و گامی در راه اصلاح نظام پزشکی کشورش بردارند، موضوع را شخصی می‌کنند و فقط از ظلمی که به کیارستمی شده می‌گویند. بعد از مدتی خسته می‌شوند، و خون کیارستمی هم پایمال می‌شود.

۴. هنرپیشه عزیز؛ خانم سحر جعفری جوزانی به دلیل خطای دندانپزشکی، قدرت تکلم خود را از دست می‌دهد. وقتی اسیر راه‌روهای دادگاه و کمیسیون و پزشک قانونی می‌شود؛ تازه می‌فهمد هیچ فریادرس منصفی در این سیستم ناعادلانه نیست. چندتا پست می‌گذارد و موجی در جامعه ایجاد می‌کند. اما به محض اینکه مشکل خودش را دندانپزشکان آلمانی حل می‌کنند؛ خداحافظ همگی دیگه این معضل به من مربوط نیست.

۵. رئیس جمهور در سفرهای استانی به شهرهای مختلف کشور سفر می‌کند. در هر شهر دهها و صدها هزاران نامه دریافت می‌کند که در اکثر آن‌ها درخواست‌های شخصی اما مشابه‌ای مطرح می‌شود. اما این هزاران نفر به این درک نرسیده‌اند که درد مشترکشان هرگز جدا جدا درمان نمی‌شود.

بله، بدبختی ما ایرانی‌ها اینه که خیلی زرنگیم و زرنگی رو در این می‌بینیم که فقط مشکل خودمون رو حل کنیم. یعنی تا نوک دماغ خودمون رو می‌بینیم نه بیشتر.