13 اکتبر، روز جهانی کاستن از آسيبهای طبيعی

برای کاستن از ريسک آسيبهای زيست بومی برای کهنسالان

15.10.2014 - 08:44

بهترين راهکار پيشگيری از آسيبهای زيست بومی و بازسازی آن، پشت سر گذاشتن جمهوری اسلامی است.

به بهانه قطعنامه ی 22 نوامبر 1989 سازمان ملل متحد، که يکی از روزهای هفته دوم اکتبر را، روز پيشگيری جهانی از آسيب ها طبيعی يا زيست بومی می داند:

http://www.un.org/documents/ga/res/44/a44r236.htm

و اين روز در سال 2014 روز 13 اکتبر، و روز جهانی کاستن از آسيبهای طبيعی با پرداختن به کاهش از ريسک آسيبهای زيست بومی برای کهنسالان ناميده شده استد.

http://www.unisdr.org/we/campaign/iddr

CELEBRATING DISASTER RISK REDUCTION

The International Day for Disaster Reduction is a day to celebrate how people and communities are reducing their risk to disasters and raising awareness about the importance of DRR.

The theme for 2014 will focus on older people and disasters.

اين نوشتار به بهانه ی قطعنامه ی 22 نوامبر 1989، و پاسداری از کوشش درخوری است که بهتر و کم آسيب زيستن برای همگان را آرمان دارد، و می کوشد با بالا بردن آگاهی های همگانی و بهره گيری از دانش پيشرفته، آثار ويرانگر آسيب ها(بلاهای)، طبيعی و رويدادهای در پی آنرا کاهش دهد. قطعنامه ای که زندگی بی آسيب تر و دلچسبی را برای همه ی جهانيان آرزو می کند، و همگان را فرا می خواند در راه کاستن از پی آمدهای ناگوار رويدادهای زيانباری چون زمين لرزه، سيل، توفان و بيماری های گوناگون، دست در دست هم گذارند و همچنين زندگی را برای کسانی که از ناتوانی های جسمی رنج می برند آسان تر سازد.

گام نخست دست يابی به چنين آرمان ارزنده ای، گسترش آگاهی و کوشش در راه پيشگيری از آسيب وارد ساختن به بخشهای گوناگون زيست بومی می تواند باشد، آسيب هايی که اگرچه گاه بر پايه ندانم کاری و نداشتن آگاهی های بسنده آغاز شدند و سپس به انگيزه سودجويی های پايان ناپذير دنبال می شوند. کارهايی همانند: از ميان بردن جنگلها که خاکشويی و سپس سيل های خانمان برانداز را در پی خواهد داشت، از ميان برداشتن تالابها که انگيزه بُروز توافان های شن و ريزگردها می شود، به کار بردن سوخت های فسيلی و آفت کشهای ناسازگار با زيست بوم که بازتابش آلوده کردن هوا می باشد و هزاران بيماری کوچک و بزرگ تنفسی و يا سرطان را و گريبانگير انسان و ديگر جانداران می نمايد.

ناگفته روشن است که برای پيشگيری از چنين آسيب هايی، نخست بايد آگاهی های بسنده و درخوری درباره پديده های زيست بومی و روند گردش و چرخش طبيعی آنها داشت تا بتوان، با آگاهی و کاردانی، به چاره جويی های درخور و بسنده برای پيشگيری از آن آسيبها دست زد. اين کار اگر چه در همه ی جهان بازتاب های خوبی داشته، بدبيارانه در سی و چند ساله ی رفته، در کشور ما که پايورانی ناآگاه و ناتوان، و يا سودجو و چپاولگر اداره اش می کنند، کاربردی وارو داشته و بر زيست بوم و همه ی جاندارانش آسيبهای گاه جبران ناپذيری وارد شده است!

در سده ای که در آن رندگی می کنیم، ارزش زيست بوم و طبيعت بر همه جهانیان روشن و آشکار شده است و کمتر کسی را می توان يافت که در اين باره چندين و چند نوشتاررا نديده، نخوانده و يا نشنيده باشد. در اين سالها، همگان پی برده اند که پاسداری از زيست بوم، باری بر دوش یک یک انسانهای روی زمين بايد باشد و نپرداختن به آن، همه جهانيان را با دشواری و روزگاران پر بیم و هراسی روبرو خواهد ساخت.

آرمان اين نوشتار نگاهی گذرا به آسيبهای وارد شده به زيست بوم يا طبيعت همه جهان و به ويژه ميهن گراميمان ايران می باشد، و در اين گذر و به سبب ويرانی هايی که دست اندکاران نادان، نا آگاه، ناتوان و يا خودشيفته و سودجوی جمهوری اسلامی بر ميهن و فرهنگ و زيست بوم اش وارد آورده اند، اين پرسش پيش می آيد که آيا با بودن رژيمی به نام جمهوری اسلامی، راهی برای پيشگيری از آسيب های زيست بومی در کشورمان وجود دارد؟ و آيا چنين کاری شدنيست؟

پاسخ به اين پرسش را به روزنامه واشنگتن پست وا می گزاريم تا نمونه ای مشتی از خروار بنماياند،. اين روزنامه تنها درباره يکی از ويرانگری و آسيب ها، که بحران آب در ايران باشد، می نويسد:" ايران در ميان 24 کشورهايی است که وضعيت آب در آنها خطرناک است." پژوهشگر و نويسنده ی واشنگتن پست همچنين يادآور می شود که "بحران ایران از برنامه‌ریزی نادرست در دوران جمهوری اسلامی می باشد":

Iran´s water crisis the product of decades of bad planning.

http://www.washingtonpost.com/world/middle_east/irans-water-crisis-the-product-of-decades-of-bad-planning/2014/07/01/c050d2d9-aeeb-4ea1-90cc-54cef6d8dd10_story.html

درخور نگرش است که در چنين پژوهش و برداشتی، واشنگتن پست تنها نيست و فاينشنال تايمز نيز آنرا همراهی می کند. رپرتاژ قاينشنال تايمز را به همانگونه که پايگاههای خبری درون جمهوری اسلامی چون "تسنين"، "جنوب نيوز" و "فردا"، گزارش کرده اند، برايتان گواه می آوريم:

"سرویس اجتماعی «فردا»: متنی که پیش رو دارید، مقاله‌ای است از قاینشال تایمز در مورد بحران شدید آب در ایران. مهمترین نکته‌ای این مقاله تاکید بر این امر است که بحران آب ایران بیش از همه به خاطر سوء مدیریت، مسئولین مختلف از صنعت و کشاورزی گرفته، تا محیط زیست و نیرو و اقتصاد و ... است.

http://www.tasnimnews.com/Home/Single/492699

http://www.jonoubnews.ir/showpage.aspx?id=138647

اينگونه پژوهش های جهانی، به همراه شمار بسيار فراوانی از پژوهش های درونی، نمايانگر نادانی، ناتوانی، ناکارآمدی در مديريت، و بدتر از همه، سودجويی و چپاولگری دست اندرکارانی از جمهوری اسلامی می باشند که هم ويرانگر و کشور بر باد ده و خاک فروش هستند و هم دست دوستاران بر و بوم ميهن را برای بازسازی بسته اند، و اين درست آن چيزی است که بايد به آگاهی سازمان ملل و همه فرهنگ و زيست بوم دوستان جهان بررسد، زيرا اگرچه اين گونه ويرانگری ها، انگيزه از ميان رفتن سرمايه های کشور است، در ميان و درازمدت، آسيب رسان به سرمايه های جهانی زيست بوم خواهند بود و هرکسی در هر جای جهان، بايد برای کوتاه کردن دستان ويرانگر پايوران جمهوری اسلامی به ياری ميهن دوستان ايرانی بشتابند.

پيشگيری بهتر از درمان است و اين آن کار و هشدار ارزنده ای می باشد که بايد به جهانيان داده شود، چرا که اگرچه اينگونه آسيب ها به زيست بوم ايران وارد می شود، ولی به سبب پيوند ناگسستنی زيست بوم همه ی جهان با يکديگر، آسيب آن به زيست بوم و جانداران همه ی جهان وارد می شود. بنا بر همين انگيزه، بايد دست پايوران جمهوری اسلامی از ويرانگری های بيشتر کوتاه گردد و برای کم هزينه تر کردن اين کار، بايد به پيشگيری از ويرانگری های بييشتر آنها پرداخت. زيرا بازسازی و بهسازی زيست بوم، افزون بر اينکه بسيار هزينه بر می باشد، کار چندان آسان و زود بهره دهی نيز نيست. برای نمونه، سامان گيری همين زيست بومی که در اين سی و چند سال حکومت آخوندی، به ويرانی کشيده شده، و يا خاکی که با دستهای پليد پايوران سودجوی جمهوری اسلامی به آسانی آلوده و ويران، و يا به حراج گذاشته شده، هزاران و گاه ميليونها سال زمان برده است تا برای نمونه بتواند از آميختگی سنگها و سخره های خرد و خردتر شده، با شاخ و برگ و ريشه های پوسيده شده گياهان ساخته و پرداخته گشته، ويژگی ی کشتی پيدا کند و خاک زنده نام بگيرد و بستر کاشت و داشت و برداشت دانه های خوراکی انسان و حيوان گردد. خاکی که لايه ده و يا چند ده سانتيمتری زيرين آن از ويژگی کاشتی برخوردار نيست. پس بنا بر چنين ويژگی هايی، تنها اندکی نادانی و نا آگاهی و يا سود جويی، می تواند ويرانگری های نابخشودنی را به دنبال داشته باشد واز بخش های بزرگی از کشتزارها، چراگاه ها و يا جنگلها، خاکی مرده و بی بهره و يا سخره زاری برجای بگذارد، که نه توان بستر کشت شدن دارند و نه ويژگی روياندن و پرورندنِ دار و درخت.

درخور يادآوريست که از آغاز پيدايش زمين و پديدار شدن جانداران، از تک سلولی و گياه گرفته تا حيوان و انسان، رويدادهای طبيعی، روند ويژه ای داشته که از ديدگاه انسانهای نخستين تا انسانهای امروزی، گاه زيبا، دلپسند، جانبخش و سود رسان، و گاه ترس آور و آسيب رسان بوده اند. نمونه های دلپسند و سود رسان، همچون تابش خورشيد زندگی بخش و رويش گلها و گياهان و دانه هايی که هم زيبايی و شادی آفرين هستند و هم سرچشمه ی خورد و خوراک و ماندگاری انسان شده اند، و نمونه های ترس آور نيز، توفان و بارش های سيل آسا و بهمن و زمين لرزه و بيماری ها و ناتوانی های جسمی می باشند

ناگفته نماند آنچه بيش از همه دگرگونی ها بر زيست بوم و زندگی خود انسان و جهان پيرامونش زيان وارد کرده، آسيب هايی می باشند که خود انسانها انگيزه پديدآوردنشان بوده اند. نمونه های روشن چنين آسيب هايی، آلودن آب و هوا و خاک، به مواد گوناگون زيان آور شيميايی، فيزيکی، اتمی، يا به کار بردن سم های گوناگون و يا به کار گيری سوخت های فسيلی است که انگيزه آسيب هايی گشته که به نام گازهای گلخانه ای شناخته و انگيزه گرم شدن زمين و بسياری آسيبهای ديگر شده اند.

آسيب های يادآوری شده و آنچه دست انسان شهر نشين و صنعت اش، آن را آلود، انديشمندان را به چاره انديشی واداشت، و بازتاب آن در واکنشهای گفتاری، نوشتاری و کرداری گونان خودنمايی کرد، و نوشتن قطعنامه ی 22 نوامبر 1989 سازمان ملل متحد که به کوشش در راه کاستن آثار آسيبهای زيست بومی و طبيعی ويا رنج انسانهای ناتوان می پردازد، يکی از آنهاست. مجمع عمومی سازمان ملل متحد در 22 دسامبر 1989، قطعنامه ای را به تصويب رساند با نام:

" International Decade for Natural Disaster Reduction "، که به زبان فارسی می تواند "دهه ی بين الملی برای کاهش آسيب های زيست بومی يا بلاهای طبيعی"، ناميده شود. اين قطعنامه خود يادآور قطعنامه ای از 11 دسامبر 1987 است که در آن نيز به چنين کوشش هايی پرداخته بودند. (http://www.un.org/documents/ga/res/44/a44r236.htm)

چه بسيار دانشمندان و انديشمندانی که از دیر باز گفتند و نوشتند که رفتار انسان صنعتی شده خردورزانه و بر پايه روشهای درست و همساز با روند زندگی زيست بومی نيست و اندک اندک آنچنان آسيب هايی به زيست بوم وارد می آورد که آب و هوا و خاک را آلوده و ويران می کند و زندگی انسان و حیوان و گياه را در بیم آسيبهای جبران ناپذير و گاه نابودی فرار می دهد.

اينگونه برخوردهای نا بخردانه و ويران ساز اينک به گسيختگي پيوند با طبيعت یا زيست بوم و برهم خوردن تعادل زيست بومی و درجاهای نابودی اکوسيستم شده است، برای همين نيز بايد به روشنی برای همهگان روشن ساخت که روند ويرانگر انسان صنعتی شده در چند دهه ی نزديک، شايد بيش از همه ی دوران پديد آمدن زمين بوده و همه ی انسانها در هر کجای جهان بايد برای پيشگيری بيشتر از آسيبها و همچنين بازسازی آنچه از دست رفته است به همکاری با يکديگر بپردازند و به کوشش گسترده و جهانی دست بزنند.

همچنانکه در گزارشهای پايگاههای خبری درون خود رژيم جمهوری اسلامی نيز آمده، يکی از کشورهايی که زيست بوم اش شايد بيش از همه ی جاهای جهان آسيب ديده، کشور خودمان ايران است و بيش از هر جايی نيز، نياز به بازسازی و بهسازی دارد، و بنا بر آنچه آمد، کوششهای ياد شده بايد هرچه زودتر و برای نمونه در زمينه پيشگيری از آلودگی و فرسايش خاک، هدر دادن آب و ويران کردن چشمه سارها و رودخانه و درياچه ها و آلودن آب وخ خاک و هوا باشد که اين خود پيوند تنگاتنگی با پيشگيری از ويرانی چراگاهها و جنگلها و چگونگی بهره گيری از سمهای گوناگون و يا پيشگيری از برديدن درختها و يا آتش سوزی،-( و در زير سايه اين رژيم ايران ويرانساز، بخوانيد آتش زدن جنگل ها و گشتزارها)- دارد.

با نگرشی ساده به آنچه آمد و آنچه بر فرهنگ و زيست بوم کشورمان رفته و می رود، بايد به کوششهای همه گير و نه تنها ملی که جهانی دست زد، چرا که به سازی زيست بوم ايران، نه تنها نياز به دانش و بينش و هزينه بسيار دارد که همکاری های گسترده جهانی را درخواست می کند و اين کار با بودن چنين رژيمی که جان و جهان ستيز است شدنی نيست. اين رژيم با ندانم کاری ها و روشهای ناکارآمدش، نه تنها به آبروی فرهنگی ايران و ايرانی آسيب وارده کرده، که ايرانی را در چشم جهانيان مردمانی خشن و بی دانش و متعصب نمايانده است. اين رژيم شمار بسياری از دانشمندان پير و جوان ايرانی را آواره اين سو و آن سوی جهان و دست کشور را از سرمايه های دانشی و بينشی اس کوتاه کرده است. اين نادانان، کشوری را که دارای نيروهای طبيعی فراوانی برای دست يابی به انرژی های گوناگون دارد، با پافشاری بر بهره گيری از انرژی اتمی، نه تنها بسياری از کشورها را با ايران و ايرانی به ستيز واداشته، که انگيزه آلوده شدن آب و هوا و خاک ايران گشته است و به جر از همه ی اينها، برای سودجويی، نا توانی و نداشتن کاردانی و مديريت کارآمد، درياچه ها، تالابها و رودهای هزاران ساله ی کشور را خشکانده و جنگلهایش را به آتش می کشد تا به جايش ويلاسازی و سودجويی کند و يا خاک زاينده اش را به توبره فروش نهاده و در کوتاه سخن، زيست بوم ميهن را به نابودی کشانده است. اين رژيم نشان داده است که نمی تواند آباد ساز آب و خاک و هوای کشور باشد. يا آرمان سازمان ملل متحد را برآورد سازد.

13 اکتبر 2014، روز جهانی کاستن از آسيبهای طبيعی و رسيدن به راهکاری است تا بتواند آگاهی های خود را برای کاستن از ريسک آسيبهای زيست بومی برای کهنسالان بالا ببرد.

http://www.unisdr.org/we/campaign/iddr

در پايان تنها و تنها چند نمونه کوتاه از ويرانگری هایی اين رژيم را که در رسانه های خودشان بازتاب يافته در دسترس شما گذاشته می شود.

پاينده ايران