زن،زندگی،آزادی" شعاری ساده بدون هیچ پیشوند وپسوندی

"زن،زندگی،آزادی" شعاری ساده بدون هیچ پیشوند وپسوندی
هیچ تحلیلی قادر نیست عظمت وبزرگی جنبش اعتراضی مهسا را به اندازه شعار "زن،زندگی،آزادی "که بربستر کشته شدن مظلومانه یک دختر زیبای کرد که معصومیت فرشتگان را داشت.شکل گرفت وبه پرچم مبارزه یک نسل ،یک ملت بدل گردید بیان کند.
شعاری که خواسته گاه آن کردستان ترکیه بود.مایه گرفته ازمبارزه زنان کرد درمیدان های رزم. گاه هم پا وگاه مقدم برمردان. مایه گرفته ازخواست آنها برای یک زندگی ساده اماآزاد.
آزادی این اکسیژن حیات،اکسیژن تاریخ، این کلام مقدس عجین شده با روح آدمی
بربستر چنین مبارزه ای بود. که این شعاردر میان نسلی که بداد خواهی "مهساامینی"و در اصل بدادخواهی خود وستمی که سال هاست بر جامعه طاعون زده ایران بخصوص زنان می رفت ومی رود پذیرفته شدوبا چنین سرعتی گسترش یافت. از سرحد مرزهای ایران فرا تر رفت و حمایتی جهانی را بر انگیخت. شعاری بسیارساده مایه گرفته از عینت اجتماعی ومبارزه جاری روزانه مردم.مایه گرفته از نقش دم افزون دختران وزنان ایرانی در تمامی عرصه های مبارزه اجتماعی ،سیاسی ،فرهنگی کشور.
شعاری قابل درک برای میلیون ها جوان ایرانی که در آرزوی یک زندگی ساده که بتوانند آن گونه که شایسته نسل امروز ایران باشد بی هراس از سرکوب ساده ترین نیاز هایشان توسط جمهوری اسلامی زندگی کنند ودر فضائی آزاد بر بالندوتوانمندی های خود را نشان دهند.
گفتند نام "مهسا" نام رمز است .این رمز از نظرمن همین شعارساده ،روان وفراگیری است که تمام عناصر در بر گیرنده یک مبارزه جامع ومتحد کننده را در خود دارد.
شعاری که اگر حواشی بر آن نیفزائیم ،فلسفی و پیچده اش نکنیم!به ایسم های رنگارنگ متصل ننمایم !می تواند بهمان سادگی که نسل جوان مبارز درمیدان،در مدرسه ،در دانشگاه،در محیط کار آن را پذیرفت وجان بر سرش نهاد.اپوزیسیون خارج از کشور نیز با همان نگاه واقع بینانه به محتوی این شعار بسیج گرو متحد کننده بنگرد ونقش خود در قبال این شعارو همراهی خود در قبال جنبش اعتراضی مهسا که هنوزبه اشکال مختلف با همین شعار د رجامعه جریان دارد!را ببیند و پاسخ گوید؟
سوالی که مرتب درذهنم تکرار می شود چرازمانی که هزاران جوان با شعار "زن،زندگی،آزادی " این چنین پرشورقدم در میدان می گذارند ؟ حماسه می آفرینند !بی آن که از گرایش های هم سئوال کنند در کنارهم مبارزه ای مشترک را پیش می برند !
ازمبارزه جانانه کودک دهساله تا صد ها جوان و نوجوان جان درکف دست نهاده آن حضور دارند وجان.بازتاب آن در خارج برای مدتیمی تواندبرکشمکش های گروهی وجدال برسر جایگاه من کجاست ؟ سر پوش نهاده و صف های چند ده هزار نفری را که در مجموع از میلیون فراتر می رود در خارج از ایران در میان میلیون ها مهاجر ایرانی که دل در گرو وطن دارند و قلبشان با قلب دختران و پسران مبارز خیابان می زند بمیدان بکشد؟ اپوزیسیون توشه از آن بر نمی گیرد؟ عظمت مبارزه جاری در داخل کشور بگونه ی است که هر جریان سیاسی ،هرکنشگر سیاسی و اجتماعی رابدون اما واگر های همیشگی برای مدتی بمیدان می کشد و بهمراهی وتکرار شعار "زن،زندگی،آزادی" مجبور می کند.
چه روز های پرشوری که همه از هم نیرو می گرفتند ،در کنار هم شعار واحدی را تکرار می کردند و از هر آنچه که در توانشان بود برای گسترش ،شناساندن و ایحادیک حمایت جهانی از جنبش مهسا دریغ نمی کردند.
بهر طریق که شده صف های بزرگ اعتراضی، تظاهراتی چنان گسترده براه می انداختند که اعجاب جهانیان و حمایت آنها را بر می انگیخت .
صف های طویل انسانی شکل گرفته از نیروی جنبش ، وحدت ،پی بردن بقدرت میلیونی مهاجران ایرانی  و چشم انداز های روشنی که از واقعیت مبارزمشترک یک ملت سیراب می شد.
عملی که می توانست پایه های یک میثاق ملی برای مبارزه مشترک با جمهوری اسلامی را پی ریزی کند .
تمامی عناصر لازم برای برداشتن قدم های سازنده برای شکل دادن به چنین میثاقی فراهم بود .
عینت مبارزه در داخل ،حضور وحمایت میلیونی مهاجران دل در گرو ایران د اشته در خارج برای مدتی برذهنیت های بسته گروهی و ایدولوژیک برای مدتی غالب گردیده بود.نویدی امید بخش برای مبارزان داخل و دلگرم کننده برای خارج.
اما دریغ که چنین نزدیکی و امکانی که برای شکل دادن به یک اتحاد عمل فراگیر فراهم شده بود قدر نهاده نشد.نیروی وسیع مهاجران ایرانی که در صورت پایبندی اپوزیسیون "به اتحاد حول جنبش مهسا وشعار زن ،زندگی ،آزادی " رشته های همبستگی ایرانیان در خارج را مستحکم نماید!مسئولانه بوظیفه خود عمل نکرد!  بار دیگر در کشاکش بحث های انتزاعی که از نظر من قبل از این که ریشه طبقاتی داشته باش! عمدتا ریشه دروابستگی های گروهی ،خود خواهی های فردیواین که جایگاه ما یا من کجاست ؟ این فرصت سوخت.
ترس ازاین که  درسایه چنین اتحادی فلان جریان یا فلان فرد بالا بیاید.سر ما بی کلاه بماند.همراه با تلاش سایبری های پنهان حکومتی ،بار دیگرهمان بیماری مزمن گروه گرائی ومقدم بودن ذهنیت روشنفکری بر عینیت اجتماعی راعود ت داد.
با فروکش کردن دامنه مبارزه در داخل .اپوزیسون خارج بی آنکه به جمع بندی متعهدانه ،بدور از حب و بغض عمل کرد خود بنشیند. نقش هر جریان ،هر فردرا بدرستی ارزیابی کرده و به نقد بکشد . از آن تجربه و امکان شکل دادن بیک اپوزیسیون جان دار وتاثیر گذار که حمایت میلیونی مهاجران در خارج ومبارزان در داخل راکسب کند،جایگاهی درخوریابد
بار دیگر در هیاهوی مباحث جانبی که هیچ نقشی در جهت ارتقای جنبش و نزدیکی جریان های سیاسی بهم ندارد.غرق گردید!
موضوع اصلی که همان ایجاد یک کانون همگرائی، وحدت آفرین برای مردم ایران در خارج از کشور باشد به سایه رفت ودر محاق قرار گرفت.کانونی که میتوانست از همکاری و کمک های بی تمنا واز صمیم قلب میلیون ها ایرانی خارج از کشور بهره گیرد وپشتوانه محکمی برای جنبش داخل ومبارزان داخل باشد.
شادمان جمهوری اسلامی که از دیدن این همه پراکندگی وتئوری بافی در میان مخالفانش با دمش گردو می شکند و بی مهابا حلقه دار برگردن مبارزان جوان می اندازد. همین   ابوالفضل محققی