ما از مرگ به دامان مرگی دیگر می‌گریزیم

• عدنان البرش
• بی‌بی‌سی عربی

عدنان البرش گزارشگر بی‌بی‌سی عربی و خانواده‌اش مجبور شدند به رغم پیروی از دستور اسرائیل به بیش از یک میلیون ساکن شمال غزه برای ترک آنجا، بار دیگر جابجا شوند.

من و خانواده‌ام روز جمعه ۱۳ اکتبر پس از دستور اسرائیل به ساکنان برای تخلیه محل از جبلیه در شمال غزه خارج شدیم. اسرائیل جنوب را یک منطقه امن بشردوستانه اعلام کرد در نتیجه من، همسرم، چهار دختر و پسرم به سوی شهر خان یونس به راه افتادیم.

اما حالا در جنوب هستیم و من ستون‌هایی از دود دیده‌ام و صدای انفجارهایی را شنیده‌ام. منابع رسمی و شاهدان عینی به من می‌گویند که خانه‌هایشان در حملات هوایی بمباران شده‌اند و خانواده‌هایشان کشته شده‌اند.

ما به همراه برادرم و خانواده‌اش توانستیم آپارتمانی پیدا کنیم که فکر می‌کردیم در آن امنیت داریم. ما ۱۲ نفر هستیم که در یک آپارتمام دوخوابه با یک توالت ساکن شده‌ایم. آب، برق و امکانات ديگر وجود ندارند.

ولی طولی نکشید که به ما توصیه شد از اینجا برویم.

به ما گفته شد که ارتش اسرائیل با صاحب ساختمان تماس گرفته و به او گفته‌ است که قرار است به این ساختمان خمپاره بزنند. می‌گویند که مالک ساختمان به خاطر همکاری‌اش با جنبش حماس تحت تعقیب است.

اندکی پس از ظهر بود و بیرون مشغول فیلمبرداری گزارش بی‌بی‌سی بودم در نتیجه همسرم، خانواده‌ام و خانواده‌ برادرم با عجله تخلیه شدند. آنها نمی‌توانستند هیچ کدام از وسایلی که با خودمان از غزه آورده بودیم به همراه ببرند و به سرعت بدون اینکه بدانند به کدام جهت می‌روند فرار کردند.

در ضمن فرارشان به یک ساختمان مجاور خمپاره شلیک شده بود ولی خوشبختانه آنها آسیبی ندیدند.

حالا من و خانواده‌ام بی‌خانمان هستیم. نمی‌دانستیم کجا باید برویم. وحشت و هراس سراپایم را فراگرفته بود. کسی پیشنهاد کرد که به ساختمان صلیب سرخ در خان یونس برویم چون ممکن است آنجا امن باشد ولی آنجا هم بسیار پر ازدحام بود - راهروها و اتاق‌ها مملو از مردم بودند.

نمی‌دانستم چه کار باید کرد. مدام از خودم می‌پرسیدم که آیا باید به خانه‌مان در شمال غزه برگردیم که خطرناک هم بود یا در جنوب بمانیم که باز هم امن نیست.

انگار داریم از یک مرگ به مرگ دیگری می‌گریزیم. در غزه حتی یک سانتی‌متر هم امن نیست.

جایی برای خواب در داخل نداشتیم در نتیجه در یک زمین بازی نزدیک ساختمان صلیب سرخ شب را گذراندیم. به شدت سخت بود. احساس استیصال مثل کابوسی مرا دنبال می‌کرد.

همسرم، فرزندانم، فرزندان برادرم و همسرش روی زمین دراز کشیده بودند. صحنه هولناکی بود که هیچ پوشش و پناهی نداشتیم. قطعات کارتن را روی زمین گذاشتیم و رویشان نشستیم. هوا آن شب به شدت سرد بود و داشتیم یخ می‌زدیم به ویژه بچه‌ها که بسیار سردشان بود. چند پتو از مردم اطراف قرض گرفتیم تا بچه‌ها را بپوشانیم و خودمان بدون خوابیدن تمام شب را بیدار ماندیم.

صبح روز بعد تصمیم گرفتم که خانواده‌ام را پیش دوستی ببرم که در اردوگاه نصیرات در میانه نوار غزه است تا با او بمانند.

درست پیش از اینکه به آنجا برسیم چند شلیک هوایی به یک نانوایی در نزدیک محله شد. یک شاهد عینی به من گفت که نیروی هوایی اسرائیل این راکت‌ها را پرتاب می‌کند. می‌گفتند صدها نفر صف کشیده بودند تا به خاطر کمبود غذا نان بخرند اما شلیک خمپاره شروع شده بود. مردم کشته شده بودند و صحنه بسیار هولناک و خطرناکی شده بود.

وزارت بهداشت تشکیلات خودگردان فلسطینی گفته است که به خاطر حملات هوایی اسرائیل به غزه ۳۵۰۰ نفر کشته و ۱۲۵۰۰ نفر مجروح شده‌اند. آنتونیو گوترش دبیر کل سازمان ملل خواهان آتش‌بس فوری بشردوستانه برای کاهش «رنج بشری بسیار عظیم» شده است.

بمباران اسرائیل واکنشی است به جمله جنگجویان حماس به اسرائیل که منجر به کشته شدند ۱۳۰۰ نفر در روز ۷ اکتبر شد و در طی آن ۱۹۹ نفر گروگان گرفته شدند.

ارتش اسرائیل روز سه‌شنبه صبح گفت که به مراکز فرماندهی عملیاتی، زیرساخت‌های نظامی و مأموران مستقر در آن‌جا و مخفی‌گاه‌های متعلق به حماس در خان یونس و رفح در جنوب و همچنین دو منطقه شمالی شلیک کرده است.

اما برای من و خانواده‌ام،‌ صدای هواپیماهای جنگی بسیار بلند و ترسناک است. خانواده من در اردوگاه نصیرات و من در خان یونس هستم. نمی‌دانم شب را کجا خواهم ماند. واقعاً نمی‌دانم کجا باید بروم.