آیا استفاده از تریبونهای مذهبی برای مبارزه، در ایران امروز کارساز است؟

نوحه های اعتراضی تازه نیستند، دست کم پس از جنبش سبز در فضای مجازی بارها درباره دسته های عزاداری که نه تنها منطبق بر خواسته های حکومت نیستند بلکه اشعار اعتراضی در خود دارند هم شنیده شده. امسال اما فضا نسبت به همه محرمهای سالهای قبل تفاوت داشت، بسیاری از مردم که هم معترضند هم مذهبی، سعی کردند که اعتراضات را در نوحه ها بازتاب دهند. برخی از خانواده هایی که در اعتراضات سال گذشته عزیزی را از دست دادند، وضع خودشان را با وضعیت خاندان حسین امام سوم شیعیان و بازماندگان او مقایسه می کنند که حکومت یزید به آنها فشار می آورد. بعضی هم گفتند به جای سیاه سپید میپوشند که خود را از مراسم حکومتی جدا کنند. آیا اینها همه نشانه دیگری از این است که اسلام سیاسی از سوی مردم ایران پس زده می شود؟ چقدر این نشانه ها را می توان به عنوان تلاشی برای باز پس گیری دین توسط دین داران غیرحکومتی دید؟ چطور دین و وطن می تواند دستمایه بازی های سیاسی شود و چطور کسانی که خواهان تغییر برای ایران هستند، باید با این دو اصل مهم در جامعه ایران، برخورد کنند؟ گفت و گو با نیره توحیدی، مهرزاد بروجردی و مصطفی دانشگر