اسلام زدایی از سیاست بس مهمتر از شکل رژیم آینده است

در رابطه با مخالفان منشور مهسا من متوجه نمیشوم که چرا این درختان نمیگذارند که دوستان جنگل را ببینند! خطر در منشور مهسا نیست که دوستان برای جلوگیری از آن خطربسیج شده اند! خطر و مشکل جای دیگری هست! یک جنگل بزرگ جلوی چشمان این عزیزان که متوجه نمیشوم چطور آنرا نمی بینند. مگر آنکه نتیجه بگیریم که این جنگل اصلا خواست اینهاست. ترجیح میدهند این جنگل باشد اما سلطنت نباشد! 

امروز مهمترین وظیفه نیروهای سیاسی ایرانی قبل از پرداختن به سیاست و تعیین گرایش کلی نظام آینده به چپ یا راست و حتی فراتر از وظیفه، رسالت تاریخی نسل ما بیرون راندن اسلام از مناسبات سیاسی ایران است. این است آن جنگل و معضل بزرگ نه شکل حکومت پادشاهی یا جمهوری! دوستان سوراخ دعا را بکلی گم کرده اند! آیا این امر نیاز به توضیح دارد که جمهوری اسلامی نماد حاکمیت اسلام در ایران است، و تا ما این نماد را سرنگون نکنیم قادر به بهبود وضع در این کشور در هیچ زمینه ای نیستیم؟ 

از بعد از سقوط خلافت عباسیان بدست هلاکو خان مغول، اسلام و متولیان آن مستقیما اهرم قدرت دولتی را در ایران و دیگر سرزمینهای اسلامی در دست نداشتند. در سال ۱۳۵۷ روحانیون در فرصتی مناسب که نیروهای سکولار و دمکراسی طلب در اختیارشان گذاشته بودند، با استفاده از درگیری قدرتهای جهانی با شاه بر سر مسائل اقتصادی، توانستند سوار بر اعتراضات گسترده مردم در آن سالها و بسیج مومنان زیر لوای مرجعیت شیعه و کاریسمای روح الله خمینی، ماشین دولتی را تسخیر کنند.  امروز بعد از ۴۴ سال حاکمیت بلامنازع روحانیون شیعه و شکست تقریبا تمام سیاستهای رژیم و سقوط پول ملی، بیکاری فراگیر و گسترش فقر مطلق در جامعه ایران، اکثریت قریب به اتفاق مردم ایران خواهان سرنگونی جمهوری اسلامی و و زدودن اسلام از حیات سیاسی کشور و تحول بنیادی در نظام سیاسی کشور هستند.  تاریخ به ما فرصت بی نظیری داده است که با این مسئله و معضل پیشرفت اجتماعی تسویه حساب کنیم. جامعه گذر خود را کرده است اما بنظر میرسد برخی دوستان همچنان در گیر 44 سال قبل شان مانده اند. جوان امروز عمامه میپراند  جوان دیروز در پیرانه سری در خارج از کشور به عمامه پرانی اعتراض دارد که این کار دمکراتیک نیست! جوان امروز روسری آتش میزند و جوان دیروز همچنان با روسری در نیروی مسلح خود حضور دارد و در تلویزیون ها اخبارگوها و نمایندگانش حتا یک تار موی شان بیرون نیست! حتا در تلویزیون جمهوری اسلامی هم زنان روی شان را اینقدر سفت و سخت نمیگیرند و روسری را سفت نمی بنند که جوان دیروز در تلویزیون امروزش آنهم در لوای پرچم شیر و خورشید مراقب حجابش است و در محرم سینه میزند و خود را نماد زن امروزین ایران به حساب می آورد!

ما باید این فسیل های فکری را دور بزنیم به ندای جوان ایرانی و مطالباتشان پاسخ بدهیم و به حمایت شان برخیزیم. به آنها برای اسلام زدایی از سیاست ایران کمک کنیم   و این رویه را تشویق کنیم. بیشتر ماها پا به سنینی گذاشتیم که دیگر در صحنه عمل عرصه را به نسل جوانتر و آگاه تر باخته ایم اما میتوانیم توشه تجربه و اعتباری اگر مانده را در خدمت نسل جوان و آگاه تر بکار بگیریم و آنها را تایید و تشویق کنیم. این تایید و تشویق برای آنها بسیار مهم است و آنها را در راهی که پیش گرفته اند مصمم تر می کند و مطمئن میشوند که راه شان اشتباه نیست.  اگر ما این فرصت تشویق و تایید را از دست بدهیم، اگر نسل بپا خاسته ایران این فرصت را برای اسلام زدایی از سیاست از دست بدهد (که حمله به حوزه های علمیه در اعتراضات بخشی از آن است) به  دهه ها و شاید قرنی دوباره  نیاز باشد تا این کوتاهی ما جبران شود. بنابراین در این شرائط که برای غلبه بر این نظام سراپا مسلح و آدمکش، به بیشترین حد از اتحاد و اتفاق نیاز داریم، پافشاری بر جمهوری یا سلطنت از هر دو طرف یک ساده لوحی سیاسی و وقت نشناسی بیش نیست و باعث تضعیف اپوزیسیون و قطع امید نسل جوان از ما و کمک به استمرار حیات اسلام در این کشور خواهد شد.

ما مسئولیم  و اکنون باید برای رنسانس سکولاریسم و لائیسیته بپاخیزیم، فردا دیر است. قیام و پیروزی ایران در این زمینه تمام منطقه و جهان تحت سیطره اسلام را دگرگون خواهد کرد. من هم جمهوری خواه هستم ولی امروز فقط به سرنگونی جمهوری اسلامی فکر می کنم و شکل نظام آینده برایم اصلا مهم نیست. برای تعیین شکل نظام بعدا می توانیم رای دهیم. اگر سلطنت هم پیروز میدان انتخابات باشد هیچ تهدید اساسی بوجود نخواهد آمد. اینچنین است در نظامی جمهوری. ملت ما از این مراحل در گذشته است که شکل نظام تهدیدی برایش باشد.