آقای ایلیار، این چند اشاره ای که شما به کل جامه ایران داشته اید، یعنی آنچه مربوط به گروهبازی در میان جامعه ایران میشود وریشه های تاریخی نیز دارد، براستی درست است. اگر از حزب توده که زیر رهبری قدرت بزرگ کمونیستی آن دوره توانست شکل بگیرد و تکالیف شبش را انجام دهد، بگذریم، ما شاهد هیچگونه حزبی استوار و ریشه دار نبوده ایم. اساساً حزب در کشور شاهنشاهی مستبد نمیتوانسته موجه باشد. حزب در رژیم جمهوری قابل فهم است. تشکیل حزب در رژیم مستبد شاهنشاهی، به مثابه خیانت به رژیم و کشور میبود. پس در این شرایط حزب یعنی نشر افکاری که با رژیم در تناقص است.
بیرونرفت از این لابیرنت، تشکیل فوری یک دولت موقت بوسیله اپوزیسیون درونی ایران میباشد، تا سعی شود بهم ریختگی را برای مدت 2 تا 4 سال پشت سر بگذارد.
آنگاه احزاب متشکل شده در این مدت و پس از بدست آوردن درصد لازم رأی برای تشکیل دولت،
تشکیل حزب در درون "در شرایط کنونی" ممکن نیست. بیرون از ایران نیز مشگلات بیشمار خودش را دارد.
آنچه مربوط به رفرم رژیم اسلامی میشود، باید گفته شود که این رژیم باید از درون قابلیت زندگی را از دست بدهد. سلولهی ویروس را نمشود آسان دگرگون کرد و آنتی بیوتیک نیز در این راه موفقیت ندارد.