شور انتخاباتي يعني برانگيختن عواطف و احساسات توده مردم به نفع يا زيان يک کانديدا، همان کاري که بااستدلال هاي خشک و نسبي گرايي عقلي سازگار نمي افتد و مقدار قابل توجهي اغراق و گزافه گويي مي طلبد.
به هر حال، آدميزادگان موجوداتي عاطفي هم هستند و استفاده از عاطفه آنان براي دستيابي به اهداف خوب يا بد، خير يا شر، مفيد يا مضر همواره مورد نظر سياست پيشه گان تاريخ بوده است.
گفته مي شود فاشيسم بر عواطف ودمکراسي بر عقل استوار است، نکته اي قابل تامل اما احيانا نه چندان دقيق، چرا که افلاطون و ارسطو اين دو نابغه يونان باستان در دمکراسي نيز عواطفي را در جريان ديده اند که ما هم امروزه به عيان مي بينيم.
با اين حال، آدمي ناگزير به انتخاب است، همانطور که ما مجبوريم بين بقاي محمود احمدي نژاد و حمايت از مهدي کروبي و مير حسين موسوي و نهايتا از بين اين دو يکي را براي رياست جمهوري برگزينيم.
براي ترغيب ديگران به حمايت از کانديداي مورد نظرمان و يا همان ايجاد شور انتخاباتي ظاهرا ناگزيريم که استعداد و توانايي هاي او را در عدد بزرگي ضرب کنيم و چيزهاي محيرالعقول به او نسبت دهيم يعني اغراق و گزافه گويي که ما ايراني ها استعداد درخشاني هم در موردش داريم. براي يک فرد عادي شايد اين کار مشکلي نباشد اما براي يک روشنفکر، انديشمند و تحليل گر کار بسيار سختي است.
ممکن است گفته شود که در اين دور از انتخابات عدم کاريزماي کانديداها و يا برجسته نبودن آنان نوعي اغراق و برانگيختن عواطف را بيشتر ضروري مي سازد، اما به گمان من اين خود فرصتي است تا بتوان از زير بار اغراق و دامن زدن به هيجانات اجتناب کرد. مي دانيم که از افراد داراي کاريزما انتظارات بزرگي مي رود و همين انتظارات، غلو در موردتوانايي هاي آنان رابه حاميانشان تحميل مي کند.
از يک فرد معمولي بدون کاريزما اما انتظار زيادي نمي رود و اين خود به واقع بيني افراد براي انتخاب او و پرهيزشان از گزافه گويي کمک مي کند.
به نظر من از نقطه نظر استانداردهاي رهبري در جهان و ا جمله جهان سوم، آقاي کروبي و آقاي موسوي، واجد ويژگي هاي خاصي نيستند و افرادي معمولي اند، با ادعاهاي معمولي هم وارد صحنه انتخابات شده اند و انتظارات معمولي هم بايد از آنها داشت.
مسلما هيچکدام از آنها نه مي توانند سياست هسته اي و خاورميانه اي ايران را تغيير دهند و نه احتمالا مي خواهند.
آنان نه مي خواهند و نه مي توانند در حيطه اختيارت رهبري وارد شوند و جهت سياسي و امنيتي کشور را تغيير دهند.
با اين همه، انان مي توانند از طريق تشکيل يک دولت تکنوکرات و خوش فکر، ضمن بازسازي ماشين دولتي که در حال انهدام است، مشکلات برخي از وجوه زندگي روزمره ما را کاهش دهند.
در واقع فقط همين. بنابراين، لازم است ما از هم اکنون سطح انتظارات خود را از دو کانديداي مورد نظرمان واقع بينانه کنيم و خواست هايمان از آنان را نيز از همين زاويه مطرح سازيم.
اينکه کداميک از دو کانديدا اصلاحات بنيادي را به پيش خواهد برد، دمکراسي را حاکم خواهد کرد، سياست خارجي را در مسير ديگري خواهد انداخت، به حکم حکومتي تن در نخواهد داد، باعرض معذرت از دوستان، تقريبا حرف مفت است!
نه چنين کارهايي از آنان ساخته است و نه آنها با چنين هدفي پا به صحنه انتخابات گذاشته اند و نه ما مي توانيم چنين انتظاري از آنها داشته باشيم.
به نظرم به جاي جر و بحث بر سر مسائلي که با وضعيت موجود جنبه انتزاعي پيدا کرده اند، بهتر است ما از کانديداها بخواهيم که از هم اکنون تيم تکنوکرات مورد نظر خود از جمله معاون اول خود را معرفي کنند تا بر اساس سابقه و توانايي آنها قادر به تصميمگيري بهتري باشيم.
در حقيقت انتخابات 22 خرداد تنها يک تغيير کابينه است و نه چيزي فراتر از آن و همين ميزان از تغيير نيز حضور در پاي صندوق راي را توجيه مي کند.
دیدگاه و نظرات ابراز شده در این مطلب، نظر نویسنده بوده و لزوما سیاست یا موضع ایرانگلوبال را منعکس نمی‌کند.
توجه داشته باشید کامنت‌هایی که مربوط به موضوع مطلب نباشند، منتشر نخواهند شد!
افزودن دیدگاه جدید