گردشی اندوهگین در باغی کوچک در انتهای یک کوچه باغ .

پشت پنجره ایستاده ام بی خبر از فاجعه به بالا آمدن آقتاب از پشت کوه های چمگان نگاه می کنم .چند روزی می شود که نوک قله ها را برف پوشانده است. از پشت پنجره سکون پائیزی را آحساس می کنم. درختان بارنگ آمیزی سحرانگیز طبیعت در آرامش صبحگاهی کاهلانه غنوده اند

چونان حرکت بطی پیران که بهارجوانی وبار دهی تابستان زندگی را پشت سر نهاده،عضلات در هم پیچیده بدن، سفتی وتنیدگی از دست داده وبه حرکت آرام ومحتاطانه درمحدوده ای کوچک تن سپرده اند.

رویا های پر شتاب جوانی که یورش به آسمان می برد تا جامه گرگ پیر فلک بر درد.حال بسختی جامه خود برتن می کشد.

زمان این فریبگرزیبا که در جوانی ترا سرمست از رویا ها ،توانمندی ها عشق به تغیرمی نمود و بدنبال خود می کشد ،بی آنکه گذر شوخ ومستانه زندگی را در یابی .

جوانی بسان شیرآبی است که باز می کنی آب شفاف ،پرجوش وخنک بسرعت خارج می شود .بی مهابا تن می شوری ,بی خیال بدشت های گسترده ای که در فکرت سرگرم شخم زدن آنی رهایش می کنی.

دشت های بیکران با چشم اندازهای زیبا ولذت بخش که ایده آل هایت ساخته اند.حال که جوانی رفته به آن سالهای پرشور می نگرم .با اندکی خشم و دنیائی افسوس .چرا که در یافته ام .ایده آل ها یم چه میزان از واقعیت ها دور بوده .چه میزان نتایج تلخ همراه خود داشته اند.

در یافته ام که ایده آل ها بتنهائی کافی نیستند.رویا های زندگی اگر نتوانند با واقعیت ها در آمیزندجز افسوس ونا امیدی چیزی ببار نخواهند آورد. زیبایی زندگی در آفرینش انسان هائی است که رویا های خود را در عرصه های متنوع زندگی از علم گرفته ،تا هنر،از سیاست گرفته تا رهبری جامعه با واقعیت ترکیب می کنند .اثری تاثیر گذار بر جای می نهند.دارم چهره تک تک چنین جان های عاشق وهنرمند را بخاطر می آورم.

ذهنم بیقراراست.چند روزیست که میخواهم در ارتباط با این آفرینکاران زندگی بنویسم ،از هنرمندانی که در این سرزمین گرفتار شده به سیاه زخم مذهبی سخت افراطی، با تولیت دارانی جنایت پیشه وحاکمانی مستبد هرگزآسوده نزیستند.

فکرفروغ با معصومیت ورنجی که در تمامی عمر کوتاه خود در این سرزمین ناسپاس کشید رهایم نمی کند.

به دست های کاشته شده اش در باغچه فکر می کنم. به ناخن هائی که بر آن ها برگ گل کوکب چسبانده واز دو گیلاس سرخ همزاد گوشواره بر گوشهای خودآویخته بود

. پری کوچک غمگینی که شب از یک بوسه می مرد وافسوس که سحر گاه بوسه ای برای بیدار شدنش در انتظار او نبود.

امامرگ این توامان زندگی .در سرزمین من کلمه ای وحشت انگیز است.

تجسم جانیانی هست با کارد های سلاخی همیشه صیقل یافته توسط جانیان قانونی .

یک جانی با کارد آلوده بخونش امروز راه بر من می بندد."بکجا چنین شتابان؟" چندش آور میخندد. چونان خنده تلخ خنزر پنزری هدایت که نیم قرن بعد او ، در سیمای مرد نعش کش که نخستین بساط خود در گورستان بهشت زهرا گشود ظاهر می شود.

مرگ شرمگین از مقابل دیدگانم می گریزد و می گوید :"هنوز خبر ازفاجعه نداری؟ هنوزدرهای ویلای کوچک سفید رنگی که در انتهای یک کوچه باغ قرار دارد بروی دریچه های چشمت گشوده نگردیده است.تا تنت را بسوزاند غرق در اندوهت کند." ابعاد فاجعه ای سخت ودردناک! کارد آجین شدن یک هنرمند!که قلبت را به آتش بکشد. ترس خورده با قلبی دردناک به حیاط خانه می نگرم. "آه ای قلب در بدر در جای خود آرام گیر .چرا که اندوهی سخت را در یافته ای "

بگردش اندوهگین پائیزکه در میان درختان وساقه های شکسته باغ می چرخد! وخبر ازمرگ گلها می دهد.می نگرم .چه زمانه تلخیست !! مرگ آفرینان میدان دارانند.

این صدای گریه و هق هق کودکان از کجای جهان در این باغ پیچیده است ؟

این شیون برای کدامین مادر است که در غم کشته شدن دخترش تن بمرگ خود خواسته سپرده است ؟

این آواز اندوهگین کدام زن ؟کدام مادراست که از لابلای میله های سلول عبور می کند ؟ بر پسر او چه رفته است؟ چه می گوید؟"آه این پسر من است !این پیراهن ،این کفشهای خونین مال پسر من است .وای این پیکر غرق در خون جنازه پسر زیبای من است که روی دست مردم در حرکت است!" . ادامه دارد