سی سالگیت مبارک نوید جان!

سی سالگیت مبارک نوید جان!

اندوه عصیانی فرو خفته درمصافی نابرابر.
اندوه ستمی تلخ برمردی که دیگر گونه آوازی می خواند.
مردی که اگر زنده می بود امروز سی ساله می شد . 
چه میزان جوان بود .دلاور مردی 
 حلق آویزشده با دستانی بسته در زندان شیراز. 
مردی که می دانست!
 جانیان در این سرزمین با طنابی در دست بدنبال گردن کشان آزاده اند
"این بار نوبت من است ."
مردی که دستانی چابک داشت.
اورا با بدنی کبود شده وصورتی لهیده در تاریکی شب بخاک سپردند.
حال او تصویری است نصب شده بر بالای گوری انباشته از گل.  
مادری دغدار نشسته بر کنار آن . 
مردی کشته شد! بی آن که عدالتی در کارباشد. 
عدالت این کلام زیبای بی مقدار شده در حکومت دینی.
عدالت این کلام رایج
 قاضیان و قصابان دست شسته در خون مردی که یک قناری کوچک در گلوگاهش میخواند. 
قاضیانی که هنوز در کارند .
قهرمانی که با دهانی خونین ترانه ای خواند و بر زمین غلطید.
قناری کوچکی با ترانه ای بر منقاراز گلو گاهش پرکشید.
بر بالای بلند ترین شاخه درخت کهنسال شهر نشست.
ترانه ای خواند در ستایش قهرمانی که کشته شد.
"آه اگر زنده بود جهان چه میزان زیباتر می شد."
باد!
ترانه اورا با خود برد تا در سرتاسرشهر بچرخاند.
ترانه مردی که دیگر گونه آواز  می خواند .
دیگر گونه خانواده ای سر شار از زندگی داشت .
ترانه ای در رسای برادری خون خواه،  خون برادر.
بادرد شکنجه وسال ها نشستن درسلولی تاریک .
بی آن که سر خم کند .
در تنهائی سلول می چرخد زیر لب نجوا می کند:
"آه اگر برادرم زنده بود ؟
چه شادمانه رقصی می کردم در سی سالگی او.
آه اگر برادرم زنده بود."
آهی خوابیده در گلوی یک خانه !
یک  محله !
 یک شهر !
 یک کشور !
 ترانه ای که طوفان در آن خوابیده است!
طوفان در راه است.
مردان وزنانی در باد می خوانند :
"سی سالگیت مبارک بادپهلوان ! که نامت ویادت  نوید رهائیست!" 
 ابوالفضل محققی