آوریل 2018

تمام نکات بالا را اشاره داشته ام تا به مخالفینی برسم که تکلیف خود را مشخص نکرده اند. اگر نیروهای سیاسی نتوانند از این فرصت بدست امده با کمکِ نیروهای انسانی درون کشور قدمی بردارند و بقای ایران را تضمین کنند، در نتیجه تنها به دلیل نابودی منابع طبیعی کشور از جمله زیست بوم ایران توسط رژیم جمهوری اسلامی و در صورت ادامه دار بودن این روند؛ محکوم به انقراض خواهیم بود.

وقتی مراسم سوگواری تمام شد، دست هایت را به زانویت بگیر و از جا برخیز. به جستجوی مادران و بازماندگان اعدام که در همدان زندگی می کنند برو و با آنها دوستی کن. قسم می خورم همه ی وجودت پر خواهد شد از نیرو. قسم می خورم همین مادران داغدار، همین بازماندگان اعدام، جای خالی همه ی اقوام و دوستانی را که به مرور ترکت می کنند، پر خواهند کرد

ایرانیان ساکن در مناطقی از کشور که با خودویژگی ملی ـ قومی شاخص هستند، علاوه بر ستم ها و تبعیض‌های فراگير سیاسی، اجتماعی و اقتصادی که همه ایرانیان از آنها رنج می‌برند، با اعمال تبعیض مضاعف نيز مواجهند. زبان مادری، تاریخ، هویت و فرهنگ ملی آنها از جانب حکومت استبدادی مورد بی مهری و تبعیض قرار دارد. نتیجه سیاست تمرکزگرایی ناشی از چنین اعمال تبعیضی، توزیع ناعادلانه امکانات رشد اقتصادی در کشور و محرومیت میلیون ها انسان از حق ابتدایی تحصیل به زبان مادری است

سوال اين است كه چرا رژيم ايران بسياري چيزها و منجمله همين شبكه‌هاي اجتماعي و منجمله تلگرام را براي روي مردم «حرام» اعلام كرده و چرا از روي آوردن مردم به آنها در هراس است؟

دو روز پیش نشستی در لندن به ابتکار گروه اتحاد برای دموکراسی در ایران که رهبری آن با دکتر شهریار آهی است، برگزار شد و مصاحبه ضمیمه در پانویس با آقای شهریار آهی و خانم مهرانگیز کار، بطور خلاصه دیدگاه این جمع را منعکس کرده است (1).

امروز در خبرهای بین المللی اعلام شد که آمریکا شرکت چینی زد تی ئی (1) را که رکورددار فروش تلفن همراه هوشمند در آمریکا است به دلیل دور زدن تحریمها برای ارسال کالاها و فناوری‌های آمریکایی به ایران، جریمه کرده است (2).

یک سری از مدافعان رنگارنگ جمهوری اسلامی بحثی به تازگی راه انداخته اند که می گویند خیزش 96 (1) بخاطر گرسنگی بود و نه برای سکولاریسم (2). این عذرِ بدتر از گناه، آن اندازه مضحک است که آدم نمی داند بخندد یا گریه کند.

امروزه مخالفان حکومت اسلامی در سه گروه بزرگ "چپ"، "شاهی" و "مصدقی" گرد آمده اند. از آنجا که دمکراسی نزد چپ‌ها تا بحال از اولویت برخوردار نبوده، هنوز نزدیکی آنان به دیگر گروه های مخالف رژیم را نمی‌توان انتظار داشت!
اما آنچه باعث شگفتی است اختلاف ظاهراً آشتی‌ناپذیر هواداران پادشاهی (مشروطه) و پیروان جبهۀ ملی (مصدقی) است! برای ناظران خارجی تصورناپذیر است که دو گروه از میهن دوستان ایرانی دربارۀ دو شخصیت تاریخی نه تنها دشمنی دیرینه را پاس می دارند، بلکه آتش آن را همواره افروخته تر می کنند.

نوشته زیر متن بسط یافته سخنرانی کوتاه من به عنوان میهمان در "کنگره وحدت چپ" در کلن است که در آنجا با توجه به کمبود وقت تنها به رئوس آن اشاره شد