نوامبر 2011

شاعران ما بهترین اندرز گویان در طول تاریخ گذشته بوده اند و واقعا بهترین روش برای تربیت جامعه را بکار گرفته اند. در جامعه ای که دولتهای حاکم بر آن، می شود گفت: که هیچ گونه برنامه درست و حسابی برای تربیت وآموزش شهروندان اش نداشته است، شاعران باوجود چنین جوی خالق زیباترین اشعار و پندهای آموزنده بوده اند. اگر تا کنون نتیجه درست نداده است، باید درد را در جای دیگر دید. درهرصورت این امر حد اقل برای من شگفت انگیز است!

اختلافات داخلی هم که کماکان وجود دارد از جنبش سبز که بگذریم اختلافات جناح خامنه ای و احمدی نژاد عملا دارد سیستم مدیریتی کشور را مختل می‌کند و همه این‌ها اطرافیان خامنه ای را متقاعد کرده که در «این دوران سخت» «امامی دیگر» بسازند برای همین است که در پوسترها و وبلاگ‌ها و سایت‌های ارزشی‌ها می‌بینیم همه جا از خامنه ای به عنوان «امام خامنه ای» دارد یاد می‌شود.

ایرانیان میهن‌پرست و آزادی‌خواه دشمن رژیم جمهوری اسلامی‌اند که رژیمی استبدادی، پس‌گرا و ارتجاعی ‌است، زیرا در درون آزادی‌های مدنی را از مردم گرفته و در انیران با در پیش گرفتن سیاست خارجی انزواگرایانه منافع ملی ایران را به خطر انداخته است. با این حال ایرانیان میهن‌پرست در مبارزه با رژیم جمهوری اسلامی با اسرائیل و آمریکا در یک جبهه قرار ندارند، زیرا همه‌ی بدبختی کنونی ما فرآورده سیاست‌های ارتجاعی و ضد ایرانی ایالات متحده و اسرائیل است.

محورهای عام اتحاد ۱- مبارزه برای تامین عدالت اجتماعی، صلح، استقلال، آزادی، حقوق بشر، برابری و توزیع دمکراتیک قدرت، ثروت، فرصت‏ها و اطلاعات؛ ۲- مبارزه بر علیه سلطه‌گری کشورهای امپریالیستی و نظام اقتصادی غیرعادلانه جهان کنونی و دفاع از تنظیم روابط بین المللی برپایه حقوق بشر، حق تعیین سرنوشت ملل و حفظ محیط زیستکره؛ ۳- دفاع از برابری حقوق کلیه شهروندان صرف نظر از جنسیت، ملیت و اعتقادات سیاسی و مذهبی آنان

پاره ای می گویند خوب ما از بی بی سی، رادیو فردا، صدای امریکا، الجزیره و سی ان ان هم که استفاده می کنیم بودجه اش را دولت ها و موسسات در رابطه با آنها تامین می کنند پس چرا پول گرفتن ما ایراد دارد. باید توجه شود آنها موسساتی هستند که برای اهداف خاصی ایجاد شده اند که پاسداری از آزادی بیان و رکن اصلی دموکراسی بودن هم بخشی از آن است. در این جا نیاز دو جانبه است. مبارزان به این بلندگوها نیاز دارند تا صدای خود را به گوش مردم برسانند

در روزهای اخیر شاهد ایمیل پراکنی ها و مقالات و بیانیه هائی بودیم که مرا عمیقاً به این فکر فرو برده اند که با این بضاعت فکری و فقر فرهنگی براستی چه کسانی سرنوشت آیندهء ما را رقم خواهند زد؟ آنان که تنها به دلیل اختلاف نظر حاضرند یکدیگر را خرد و بی ارزش کنند آیا قابلیت پس زدن اهرم های قدرت استبداد اسلامی را در کشور من دارا هستند؟ آیا خود بخشی از این زنجیرهء استبداد نیستند؟ انسان هائی که نام های آکادمیک و عناوین سیاسی گوناگونی را نیز حمل می کنند و اتفاقاً در کشورهای دموکراتیک نیز اقامت دارند

چرا ما روشنفکران مذهبی این شعارها را پذیرفتیم و به پای صندوقهای رأی رفتیم و به جمهوری اسلامی نه یک کلمه کم و نه یک کلمه زیاد رأی دادیم؟ راستی چرا؟ و امروز پس از گذشت ٣٣ سال در مورد آنچه برسر کشورما و جوانان ما و نسل اول و دوم و سوم انقلاب آمده چه جوابی می توانیم داشته باشیم؟ جز آنکه به آنها بگوئیم ما چشم بسته حرکت کردیم، شما چشم های خودرا باز کنید، تاریخ را بشناسید از حوادث گذشته درس بگیرید و بخصوص با بهره گیری از منابع صحیح و واقعی، گذشته را چراغی سازید برای دیدن راه آینده.