مجاهدین خلق و گرایشی در حزب چپ ایران ، برای هم سویی

پیشگفتار :

تاکنون تحلیلگران تشکل های چپ در ایران را از زوایا و جوانب مختلف مورد ارزیابی قرار داده اند. آنالیزورهایِ چپ اندیش هم در آسیب شناسی تشکل متبوع خود و هم دیگر تشکل های هموند یا غیرهموند را نیز بررسی کرده اند، ولی ابعاد آن واکاوی نشده است، تا مورد پردازش قرارگیرند. بلادرنگ پرسشی خلجان ذهن می شود، که چه ابعادی از آسیب شناسی مغفول مانده است؟ تعجب نکنید، این وجه فراموش شده، مقوله گرایش در سازمان های چپ است. متاسفانه در آسیب شناسی جریان چپ ایران، جای پای ارزیابی ورود و نفوذ در تشکل های به ویژه چپ خالی است. چون تاکنون بر این مسئله تدقیق نشده و اگر هم شده است، علنی نبوده است، تا خروجی آن در دسترس علاقمندان جنبش چپ قرار گیرد. اینک این قلم جسارت پیشه کرده، تا مبحث ورود در برخی از تشکل های چپ را به ارزیابی بنشیند، تا از طریق آشکارسازی تبعات این ورود از مجاری مختلف و خطرات آن را برشمرد. بنابراین می کوشد، تا مبحث نفوذ را چه از ناحیه ارگانهای امنیتی رژیم قبل و بعد انقلاب 57 و یا نفوذ بواسطه عناصر دیگر تشکل های همسو، که ممکن است، هموند یا غیرهموند باشند را عنوان کند.

عمده ترین مسئولیت سازمان های چپ ایران، نفوذ اجتماعی جهت جلب و جذب هوادار است، تا از طریق هواداران اصول بنیادین سیاست خود را به پیکر جامعه برساند. در حقیقت، بعید است که هر سازمان سیاسی قادر باشد، بدون نفوذ اجتماعی یا حمایت مردمی کاری از پیش ببرد. بنابراین نفوذ در اقشار و لایه های اجتماع امری غیرقابل انکار، ولی الزامی ست. بدین خاطر است، که یکی از مفاهیم سیاسی که سالهاست در ادبیات سیاسی احزاب و سازمان های چپ ایران کاربرد فراوانی داشته، مقوله نفوذ است، که توسط نیروهای نفوذگر در عمق مواضع سازمان های سیاسی نفوذپذیر اعمال شده و میشود. از این منظر وقتی از نفوذ سخن به میان میآید، منظور این است که عناصری از جرگه رقیب و یا اردوی دشمن قصد دارند، به تشکیلات نفوذ کنند. مصادیق نفوذ نشان می دهد، تاکنون بیشترین سابقه نفوذ توسط ارگان ئهادهای امنیتی حاکمیت ها بوده ست، که جهت حذف فیزیکی عناصر شاخص تا فروپاشاندن تشکیلات بکار گرفته شده است.

بعد از کلی گوئی باید به تشکل مشخص چپ نفوذ پذیر پرداخت، بدین خاطر این موضوع را از حزب جوان چپ ایران آغاز می کنم. نفوذی که گرچه مبنای نظری – سیاسی ندارد، و صرفا تاثیرپذیری نظری – سیاسی این حزب جوان از تشکل یا تشکلهای نفوذ گر نیست، بلکه گرایش در سطوح مختلف این حزب می باشد. آیا منطقی ست، در برابر این خطر سکوت اختیار کرد؟ بدون تردید سکوت، بستری می سازد، تا سبب انتقال سریع آسیب ناشی از نفوذ گر، به پیکر و حیثیت تشکل نفوذپذیر شود. بنابراین حزب چپ ایران را متوجه این نکته می کنم. نکته ای که این حزب نیز هرگز نباید از کنار آن بی تفاوت بگذرد.

از آنجا که حزب چپ ایران قصد دستیابی به موقعیت یک گروه مرجع در داخل کشور را دارد، تا از زمره مهمترین سرمایه اجتماعی مردم ایران به شمار آید، بدن خاطر نیز ناچار است، تا ازرهگذر آن در میان اقشار مختلف جامعه ایران اعتبار و مقبولیت سیاسی کسب کند، پس بدون شک می تواند هدف نفوذگر واقع شود، تا در روند از قبل تعیین شده، ناخواسته به ورطه انفعال کشیده شود. همچنین در چنین وضعیتی نفوذگر خیلی سریع انفعال را به مخاطبین تشکیلات نفوذپذیر یعنی حزب چپ انتقال می دهد، و پس از ابتلا به انفعال می تواند، بر سیاست و تصمیمات آن تأثیر بگذارد.

دوستان تصور کنید، اگرچه تصور کردنشان سخت است، که حزب چپ ایران از ناحیه چه تشکلِ و از سوی کدام جریان در معرض خطر نفوذ قرار گرفته است. در تورق کتاب نفوذ، به بخش پرحجم نفوذگری سازمان مجاهدین خلق می رسیم، که همیشه به شکل ها و صُور مختلف انجام شده و تجلی بارز مادی آن را در تظاهر انفعال عناصر آن تحت عنوان تقیه، تنفر از سازمان یا تواب و ... قابل استناد است. به طور مثال اینان از آخر 57 تا سال 60، مشغول جاسوسی و جمعآوری اطلاعات از ارگانهای

حساس نظامی – اداری و بعضا قضائی – امنیتی و همچنین از سازمان های سیاسی بوده و هنوزهستند. بنابراین فعلا بحث تاریخچه نفوذ سازمان مجاهدین خلق در نهادهای حاکمیتی مطرح نیست، و بحث نفوذ در تشکل چپ مورد نظر است.

سیاست نفوذ ضمن به انفعال کشاندن تشکیلات به موازات آن قادر است، لطمات زیادی به حیثیت سیاسی تشکل نفوذپذیر بزند. بنابراین دوستان حزب چپ ایران باید متوجه شوند، که عنصر نفوذ گر چگونه تشکلی را به نقطه موردنظر خود می رساند. کاملا مشخص است، عنصر نفوذگر از یک سو تلاش میکند، با بزرگ نمایی توانمندیهای خود بر ذهن مجموعه هدف تأثیر گذاشته، تا قدرت هژمونیک خود را به رخ تشکل نفوذپذیر بکشاند. از سوی دیگر با بزرگ نمایی ضعفها و ناتواناییهای تشکل نفوذ پذیر و همچنین کوچک شمردن بضاعت نظری - سیاسی و کم توانیهایش، خودباوری مجموعه تشکیلات نفوذ پذیر را متزلزل کند. بدون تردید حاصل چنین کنشی مرعوب سازی، انفعال و القای ناتوانی به تشکل نفوذپذیر خواهد بود که در نهایت به فروپاشیدن انسجام و شیرازه تشکیلات می انجامد.

در واقع سازمان مجاهد ین خلق هنوز هم سازمان یافته ترین اپوزوسیون جمهوری اسلامی است، و کماکان یکی از فعالیتهایش، اعزام نفوذیهای خود به منظور به دام انداختن عنصری از تشکل نفوذ پذ یر می باشد. گمان بر این است که سازمان مجاهدین خلق با توجه به پیشینه نفوذ، با توجه به گرایش ها بر سر راه حزب چپ ایران تله گذاری کرده است. زیرا سازمان مزبور در صدد تصرف عرصه اپوزوسیون می باشد، و در راه اجرائی کردن نقش هژمونیک، از تشکل های جوان و کم تجربه استفاده می کند. حزب چپ ایران باید ابتدا به ساکن، لطمات و ضربات ناشی از نفوذ ساواک در سازمان های چپ را مرور کند، نفوذهایی نظیر عباسعلی شهریاری در حزب توده و معمای سیروس نهاوندی که چگونه از بی تجربگی و ناآرامی سازمان های هدف، نهایت استفاده را بردند، تا شاید سازماندهی مبارزه توسط جریان چپ را متوقف کنند.

امروز نیز سازمان مجاهدین خلق درصدد برآمده، نفوذ را بواسطه بی تجربگی و سیاست تندروانه حزب چپ کلید بزند.

دوستان حزب چپ ایران باید از یاد نبرند، چونکه حزبی دگرستیز نیستند، ولی صرف آن دلیلی ندارد، تاوان سنگین دگرپذیری را متقبل شوند، تا سرانجام در تارو پود نفوذ گرفتار شوند.

بیم آن می رود، دوستان حزب چپ ایران از هشدار قلم به پرهیز از اهداف نفوذ مخرب سازمان مجاهدین رنجیده خاطر شوند، و تحت تاثیر شور گسترده کردن حزب جوان خود ارتباط با مجاهدین را نفوذ ندانند، و آن را از منظر اتحاد و یا صُور دیگر وحدت متصور شوند. این رویکرد نیز زمانی ساده لوحانه نمی شود که بدانند، سیاست یعنی دانستن اینکه چه کسی می بَرد، چه می بَرد، چه موقع می بَرد، چگونه می بَرد، و کجا می بَرد.

مهرزاد وطن آبادی