مارس 2021

این نوشته، قصدی برای پیشبینی آینده این کمپین ویا توضیح و توجیه خوب وبد آن نداشته است. کسانیکه از منبر دانایی وهمه چیز دانی به موعظه، شماتت و یا تخریب مبتکرین ومشارکت کنندگان این کمپین مشغولند، بهتر است وقت خود را بیش از این تلف نکنند و برای اثبات صحت روش و نقشه راه خود، مستقیما وارد میدان شده و هنر خود را در گشودن بن بست سیاسی موجود در درون اپوزیسیون و برای غلیه بر مشکلات پیش رو و برداشتن موانع راه آزادی کشور از یوغ حکومت مستبد دینی، نشان دهند.

از سال ۲۰۰۱ تا به امروز، از کنفرانس سه روزه ای که با شرکت ۱۸ نفر از رهبران چپ و راست و میانه در استکهلم برگزار شد، تا منشور ۸۱ حسین باقر زاده، تا کنفرانس بزرگ جمهوریخواهان در برلین، تا اولین پروژه مستقل رضا پهلوی، اتحادیه ملی برای دموکراسی در ایران ، با پیشنهاد باقر پرهام که من سخنگو و دبیر کل آن شدم، تا پروژه رفراندوم با ۴۰ هزار امضا، تا تشکیل شورای ملی ایرانیان، تا تاسیس حزب سکولار دموکرات ایرانیان که دبیر کل آن هم بودم و شش کنگره آن در طی ۶ سال از واشنگتن تا فرانکفورت برگزار شد که

من اصرار دارم که در ارتباط با هم‌میهنانم آزاد و فعال باشم. به گوشه و کنار کشورم بدون محدودیت‌های تشریفاتی سفر کنم. با مردم باشم، حرف دل آنها را بشنوم. نمی‌خواهم آنطور که به وابستگان قدرت حکومتی می‌گویند، به اصطلاح «آقابالاسر» آنها باشم و مرا از خودشان جدا بدانند. به عنوان یک دموکرات، باور به مقام موروثی و گزینش ژنتیک ندارم. در عرصه عمومی ‌این تبعیض مسلّم را رد می‌کنم. میراث، موضوعی مربوط به زندگی شخصی و روابط فامیلی است، نه امور دولتی و حکومتی.

گروهی از ایرانیان در حمایت از اهدا جایزه به با نو نرگس محمدی اقدام به راه اندازی کارزاری در خصوص حمایت از ایشان کرده اند.

شاید باور کردنش مشکل باشد اما این دقیقا بازتاب تمام گفتگو ها ئی است در طی همین چند روز اول سال در تبریک گفتن به اقوام ودوستان داشتم چند جمله اول صرف تبریک و حال واحول پرسی و چگونگی هوا وخانه نشینی و گرانی که امان از مردم بریده .اما شاه بیت تمام این مکالمات پرسش در مورد چگونگی امکان خارج شدن از ایران ، پرسش در مورد راه های خارج شدن و موسساتی که این کار را صورت می دهند بود.

فرانسوا نیکولو، دیپلمات و سفیر پیشین فرانسه در ایران که پروندۀ اتمی این کشور و پیچیدگی‌های جامعه و نظام ایران را خوب می‌شناخت شنبه بیستم مارس در نخستین روز از نوروز در سن هشتاد سالگی چشم از جهان فروبست.

من فقط از طرف خودم صحبت نمیکنم، هم از طرف دوستانی که میشناسم میگویم و هم از اوضاع داخل اطلاع دارم. این کمپین تاثیر خوبی گذاشته، این اتحاد اگر ادامه پیدا نکند واقعا از این بیشتر نا امید میشویم. ما در داخل نمی توانیم آلترناتیو داشته باشیم چون شدت سرکوب بالاست، اما اپوزیسیون خارج از کشور چرا دولت موقت اعلام نمیکند؟ چرا متوجه وضعیت بحرانی داخل نیستند؟