فوریه 2011

بعد از شهادت صانع ژاله، محمد مختاری وحامد نور محمدی نام امیرحسین تهرانچی را نیز باید در لیست شهدای جنبش سبز قرار داد . کشتند امیر حسین و کردند پنهان / این سنگدلان خود سر و بی وجدان / آن کس که گلوله زد به جان پاکان / ترسوست ، ولی کجا نهان در ایران

از طرف کمیته نجات پاسارگاد، مصاحبه ای در ۳ بخش ( تحولات مصر و تونس / انتخابات آینده رئیس جمهوری ایران / نقش رهبری و دولت احمدی نژاد ) با آقای کوروش اعتمادی تحلیلگر مسائل سیاسی کشورمان انجام دادیم که نظر شما را به دو بخش نخست آن جلب مینمایم.

برای آسیب شناسی رفتار دیکتاتورها، برای یافتن «پاشنه آشیل» همه دیکتاتورها و راههای مدنی و قوی چیرگی بر دیکتاتورها و سیستم دیکتاتوری، بایستی به سه سوال ذیل جواب داد و از این چشم انداز به سناریوی دیکتاتور منشانه نگریست و آن را عمیق درک کرد.

قبل از انقلاب صنعتی که شروع آنرا مورخین پایان قرن هیفدهم در انگلستان ثبت کرده اند ، تولید ثروت به مفهوم اقتصادی آن ، در جوامع بشری ، به کشاورزی سنتی و صنایع دستی ، محدود می شد . لذا دولت ها ، برای تحکیم قدرت ، وازدیاد ثروت خود ، دست به جهان گشائی و تسخیر سرزمین های اقوام مجاور و حتی سرزمین های ماوراء بحار دست می زدند.

اگر همين درس را بخواهيم برای جنبش سبز ايران در يکسال و نيم گذشته مدنظر قرار دهيم بايستی گفت که بويژه در مناطقی نظير کردستان، آذربايجان، و بلوچستان توجه و تمرکز بر روی جنبش دموکراسی خواهی نبوده و با تأکيد گروه های سياسی آن مناطق بر مسائل اتنيکی اين مناطق نتوانستند آنگونه که شايسته است با جنبش دموکراسی خواهی که در بقيه نقاط ايران جريان داشت، همراهی کنند.

معمولا شخصا در انتهای هر راهپیمایی با وجود حضور جوانان علی رغم تمام خستگی و احساس غیر منطقی ماندن با تعداد اندک مقابل مزدوران ، هر لحظه ای را که برای ترک محل انتخاب کنم نگرانی از بابت سرنوشت دیگران حاضر آزارم می دهد . از سوی دیگر با وجود درک لزوم رفتن هیچ استدلالی برای دعوت دلاورانی که نبرد را رها نکرده اند در اختیار ندارم تا آنان را از منطقه خطر دور کنم.

نشانه‌هایی پدیدار شده است از یک آتش‌بس نانوشته و نا‌گفته بین خامنه‌ای و رفسنجانی. که امیدوارم در این مقطع حساس از تاریخ کشورمان این نتیجه‌گیری اشتباه باشد چرا که فعالان سیاسی داخل کشور و آنهایی که در خارج، پشتیبان صد در صدی جنبش سبز می‌باشند، و در تحلیل‌های‌شان، روی نیروی هاشمی و همفکرانش بگونه‌ای خوشبینانه در روند موازنه‌سازی قدرت و تحولاتی که منجر به بازشدن فضای سیاسی و اجتماعی گردد، حساب ویژه‌ای باز کرده‌اند.

فرهنگ ایران، پس از پیروز شدن ِ عرب بر ایرانیان، هرگز از موزونیت، در آن معنا که شما می‌گویید، برخوردار نشده است:ایرانی بودن ومسلمان بودندر روان فرهنگی ایرانیان، همیشه، چون دوباره ناهمخوان، در کشاکش بوده اند و هنوز نیز همچنین اند. و از همین جاست که از دل این فرهنگ، در همین صد سال گذشته، از یک سو رضا شاه برآمده است و ازسوی دیگر خمینی: این یکی در ستیزه با ایرانی بودنو آن دیگری در ستیزه با مسلمانی. و برآیند این چگونگی، این دو پارگی‌ی روان فرهنگی، بخش شدن ِفرهنگ ایران بوده است به فرهنگ خوّاص و فرهنگعو

آذربایجانیهای سیاسی دموکرات آزاده ، خارج از این تنگ نظریهای ره گم کرده، صفوف خود را با تمامی نیروهای آزاده، سکولار، دموکرات، ضد تبعیض و دیکتاتوری در مقابل رژیم ولایت فقیه متحد کرده اند. آنها در عین حال که در تهران و تمامی دیگر شهرهای ایران در کنار برادران خویش از دیگر ملیتها و دیگر اقشار و طبقات اجتماعی، سنگرهای چالش در مقابل ارتجاع و در راه دستیابی به ازادی را می نوردند، باید از تاثیرات تخریبی بینشهای انحرافی غافل نباشند.