دسامبر 2009

اگر بخواهیم آناتومی نیروهای تحول‌خواه یا فاکتورهای قدرت ( مخالف حاکمیت ولی فقیه) در داخل ایران را ترسیم کنیم که به نحوی از انحاء خواهان تغییر و تحول هستند، میتوان به موارد زیر اشاره نمود: • احزاب و سازمانهای منطقه‌ای و اتنیکی با گرایشهای گوناگون • جنبش دانشجویی • جنبش فمینیستی و زنان • نیروهای اصلاح‌طلب • احزاب و سازمانهای غیر اتنیکی با گرایشهای گوناگون به باور من هر یک از گزینه‌های بالا در نوع خود یکی از بلوکهای قدرت تغییر هستند و هرکدام هم فلسفه‌ی خاص حضور خودرا داراست.

آشکار است که خیزش و فرآیند های جنبش اجتماعی( سبز) نمونه ای از رفتار سیاسی و اجتماعی غیر ایدئولوژیکی است که پارادایم های متعدد و رنگارنگی را درهم تنیده و فضای فرهنگی جدیدی را پدید آورده است که بدون بررسی ومفاهمه دقیق آنها، تدوین نظریه یا نظریه های راهبردی موثر و (مقبول)عام با دشواریهای خسارت آمیزی مواجه خواهد شد و بحران های نگران کننده ای را دامن خواهد زد.

هنگامی که یک میلیون نفر در مقابل صدا و سیما و خیابان های اطراف تجمع کنند حکومت سرنگونی را در یک قدمی می بیند و با خود می گوید این جمعیت هرچند می گویند قصد ورود ندارند اما این تظاهراتی در یک قدمی سرنگونی من است . هیچ حاکم مستبدی شب هنگام در چشمانش خواب نمی آید آنگاه که مخالفانش در برابر تنها تلویزیون انحصاری کشور تجمع کرده اند .

از نيمه شب گذشته، عده ديگري از شخصيتهاي سياسي و همفكران سبزها در خانه هاي خود بازداشت شده اند. جنازه برادر زاده مهندس موسوي كه ديروز مقابل منزلش ترور شد و جنازه شهيدان ديگر عاشوراي خونين ايران نيز توسط نيروهاي امنيتي ربوده شده اند. احتمال ترور سران چنبش و دستگيري هاي بيشتر نيز افزايش يافته است.

بهترین راه برای مردم ایران همواره سخت ترین راه است و آنهم راه مبارزهء مسالمت آمیز است. مردم ایران تا زمانیکه نتوانند راههای مسالمت آمیز را پیدا کنند، همواره از دامن استبدادی به دامن استبداد بعدی پرتاب می شوند و در آخر هم با دادن هزینه های سنگین، ناموفق می گردند. مردم ایران نشان داده اند که نمی توانند سلطهء زور و استبداد را تحت هر نامی تحمل کنند و مبارزاتشان هم تا پس زدن این نوع حکومت از قدرت ادامه خواهند داد. برای همین هم مجبورند دامنهء هوشیاری خودشان را صد چندان کنند و در دامن هر خشونتی نیافتند

سالیان طولانی است که مردم ایران گریبانگیر دیکتاتوری هستند و این یکی از معضلات مهم جامعه ما می باشد ، ملت ایران برای مبارزۀ آزادیخواهی خود ، هزاران شهید و هزاران زندانی داده . مردم ایران امروز می روند تا تکلیف خود را با دیکتاتوری در هر شکل و در هر نوع آن یکسره کند ، مردم ایران که در سال 57 انقلاب کرده بودنند تا حکومت خودکامه پهلوی را بزیر بکشانند ولی در دام دیکتاتوری مذهبی گرفتار شدند و دو تجربه بسیار بد داشته اند .

عزم مردم نشان ميدهد تداومش هرشب ميتواند بسيج عمومی را محکمتر بکند. در خارج از کشور هم قرار است بچه ها به حسينيه های سفارت بروند و تظاهرات کنند و نشان بدهند حاکميت حکومت را بر اموال کشور قبول ندارند، کشورهايی مانند آمريکا و فرانسه هم اعلاميه داده اند و حکومت ايران را محکوم کرده اند و اين موج در ميان کشورهای خارجی هم در جريان است

حضور پرشکوه مردم در روز عاشورا وحشت کودتاگران را چندین برابر کرده است. چشم انداز پیوستن نیروهای انتظامی و نظامی به صفوف مردم برکابوس های آن ها افزوده است. سردرگمی را می توان در صفوف آن ها به روشنی مشاهده کرد. ارگان های مختلف، دیگری را به کم کاری و عدم بکارگیری خشونت لازم متهم می کنند. در این شرایط حساس برای نتیجه گیری از مبارزات و جانفشانی های یک صد ساله مردم ایران برای آزادی و استقرار دمکراسی پایدار، چند نکته زیر به نظر نگارنده می رسد:

پوشش خبري وقايع 16 آذر و موارد مشابه نشان مي‌دهد كه رسانه‌هاي رسمي ايران كماكان تصور مي‌كنند در فضاي انحصاري قرار دارند. چنين تصوري موجب ريزش بيشتر مخاطبان و كاهش روزافزون اعتماد به آنها خواهد شد و اين خطر را ايجاد مي‌كند كه نظام سياسي به طور كلي از حيث اثرگذاري رسانه‌اي فاقد قدرت و توان شود.

اگر آقايان موسوی، کروبی، خاتمی ‌و ديگران موفق شوند بين ولی فقيه خودکامه و اصل جمهوری اسلامی ‌تفکيک کنند، می‌شود اميدوار بود که جمهوری اسلامی‌ حفظ شود و اينها بروند، اما اگر آنها مقاومت بيشتری کنند و بقای خودشان را به بقای اصل نظام گره بزنند، بی‌ترديد سقوط ولايت فقيه با سقوط جمهوری اسلامی ‌همراه خواهد بود.