تلخ است برای اپوزیسیون پر طمطراق ایرانی خارج از کشور ،که در باره عملگردش در هر تازه شدن سال باید گفت:"هر سال دریغ از پارسال " 
یا من بسیار ساده اندیشم وقادر نیستم پیچیدگی های نهفته در تحلیل ،نتیجه گیری و آنچه در آینده اتفاق خواهد افتاد را مانند این جریان ها و افراد سیاسی فعال در مبارزه برعلیه جمهوری اسلامی در یابم . یا این که در واقع امر این چهل واندی سال مبارزه اپوزسیون مخالف حکومت یک جای کارش می لنگد که هنوز قادر نیست به یک  مورد حتی کوچک تفاهم بر سر یک امر مشترک برسد.
سراغ هر تک تکشان که می روی تحلیلی مشعشع از حکومت می دهند ،از جنایت ها ،دزدی ها، فسادی که لنگه ان در هیچ کجا دیده نشده، از این که هر روز تداوم این حکومت ضربه سنگینی است بر کشور،بر آینده آن .
حکومتی که پست تر وبی همه چیز تر وبی مسئولیت تر در قبال زندگی مردم و سرنوشت کشور در تاریخ این سرزمین دیده نشده .حکومتی که گردانندگان آن کوچکترین حس ملی ومیهنی ،تعلق خاطر و مسئولیتی در برابر ملت ندارند. چرا که تنها امت حامی خود را می بیند ولو این که اکثریت این امت مشتی دزد وغارتگر باشند. گردآمده در پناه اسلام ورهبر خود شیفته که حکومتی فرا قانونی فتنه انگیز ،جنگ افروز و سرکوبگر را بر جامعه ومنطقه حاکم کرده .
جملگی نظیر این جملات وبد تر ازآن می گویند .اما وقتی به نتیجه گیری می رسند که ماحصل آن باید یک اپوزیسیون جمع شده زیر یک ائتلاف فرا گیر باشد .هر کدام پرچم ها وتحلیل های خود را پیش می کشند. که نتیچه آن هنوز بعد گذشت نزذیک به پنجاه سال از سلطه جمهوری اسلامی .چیزی جز یک مشت تئوری بافی پنهان شده در لابلای انقلابی گری دلخوش کنک بی حاصل نیست .
 بحث های کشدار به اصطلاح تئوریک که از درون آنها  جز بی عملی چیزی بیرون نیامده و نمی آید .
نگاه کنیم به کارنامه چهل ساله خود ونتیجه حاصل از چهل سال منفی بافی وبرجسته کردن عناصر تفرقه انگیر و رجعت به عقب که هرگز امکان نداد .قدمی در راستای نزدیکی هم بر داریم .
نزدیکی که حاصل آن می توانست .پیام آور امید و قدرتمندی اپوزیسیون و ستون قابل اتکا برای مبارزان ونسل جوان در صحنه باشد. اما افسوس که چنین نشد .
اپوزسیون از اصول  سازمانی وحزبی خود کوتاه نیامد .اصولی که در گذشته می پاید .هنوز مسئله علم شده "ثابتی"بمراتب بزرکتر وبرجسته تر از این همه مسائل اجتماعی ،اعدام ها، دامن زدن بر جنگ در منطقه وقانون های سخت اعمال شده بر آحاد مردم است.
از مسئولیت خود در قبال جنبش عظیم جاری در سرزمینمان ایران سخن می گوئیم .
ازنسلی که شورزندگی ،شورآزادی ونگاه دقیق وانسانی به زن این  پدیده زیبای حیات را درجامعه ستم دیده از حکومتی قرون وسطائی ،خون ریز وفاسد را دردل ها زنده ساخت.
امید در دل ها آفرید .امید برای ساختن یک زندگی ساده وشادی بخش درآینده ای نه چندان دور. آینده ای که دوری و نزدیکی آن را تلاش هر فرد فرد زاده این سرزمین تعین می کند.
میزان حمایت و تلاش هر تک تک ما در یاری رساندن به مبارزان داخل دربه ثمر رسیدن این جنبش تاثیر گذاراست  که می تواند معرف ما وحلقه اتصال ما با این نسل جوان باشد.
برای ما رانده شدگان از سرزمین محبوب مادری هیچ وظیفه و مسئولیتی بزرکتر از تلاش برای ایجاد یک اتحاد گسترده از تمامی ایرانیان آزادی خواهی که غم امروز وفردای این سرزمین را دارند! وجود ندارد.
لحظات تاریخ سازی که اگر به خواست جنبش داخل جواب نگوئیم .دست دراز شده برای همیاری ومودت با رزمندگان داخل را نفشاریم !از صمیم قلب با تمام نیرو برای ایجاد یک جبهه متحد وگسترده حرکت نکنیم!شرمساردربرابر این نسل ، در برابرتمامی کشته شدگان جوان آن خواهیم بود. 
 در برابر پسرک کوچکی که جهان را با خدای رنگین کمانش زیبا می ساخت . در برابر عیار مردی که پای چوبه دار شادی برای همگان آرزو میکرد. 
متاسفانه جریان های سیاسی  واحزاب که چهل سال است نتوانسته اند بر سر حداقل هائی  جهت یک ائتلاف معین برای زمان وامری مشخص  با یک دیگر به توافق برسند .احزاب سنتی ،برخی سازمان ها واتحاد های ریز ودرشت هنوز بعد ازگذشت سالی از جنبش انقلابی مهسا !و سرکوب ،شکنجه ،زندان واعدام های افسار گسیخته جمهوری اسلامی  به عادت مالوف وشرطی شده . سرگرم بحث وگفتگوهای کشداری هستند که نه تنها من خواننده وشنونده ، بلکه خودشان نیز نمی دانند که چه می گویند وچه می خواهند.
مطمعنا قادر نخواهند شد در آینده این کشور نیز نقشی مثبت وتاثیر گذار ایفا نمایند.
 خواست مبارزان داخل بسیار ساده ومشخص است ."هموطن که خارج از ایرانی و عشق وطن داری!در سال نو پیام حمایت واتحاد شما را برای تداوم بخشیدن به مبارزه را طلب می کنیم.همین وبس!"
سوالی که امروز در برابر تمام کسانی که ادعای حب وطن وآزادی مردمان آن دارند.بتمامی مطرح است و باید بعد نیم قرن حداقل  جوابی بر آن  گفت.! 
 ابوالفضل محققی