کیانوش گرامی، علیرغم آنکه با

کیانوش گرامی، علیرغم آنکه با یکی دوتا از سیاست های ایران گلوبال مخالف بودم اما از این که این کار طاقت فرسا را با همکارانت ادامه دادی به تو تبریک میگویم. بیاد دارم که قبل از ایجاد این سایت با من در پالتاک صحبت کردی. آن زمان هردوی ما در ایجاد سایتی که در آن نظرات همه مطرح شود بسیار ضروری مینمود بطوری که درج مقالات من حتا نوعی تابو شکنی محسوب میشد. این امر با توجه به اینکه قبل از انقلاب اینترنتی ما بندرت مقاله ای از نحله های مخالف در نشریه گروهها میدیدیم ارزش می یابد. مثلا ارگان فداییان تنها نظرات خودش را مطرح میکرد و روزنامه های هفتگی نمیروز و کیهان لندن نه این که نخواهند مقالات دیگران را درج کنند اما آن دیگران یا خودشان مطلبی در آنجا درج نمیکردند و یا اگر هم مطلبی درج میکردند باید آنقدر در آن برخورد بدی با صاحب روزنامه میشد که یک وقت نزد همفکران مقاله نویس «شبهه» ایجاد نشود که نویسنده «بریده» است. امروز اما وقتی نگاه میکنیم می بینیم که آن تابوها چقدر خنده دار بودند و اصولا جامعه تا چه حد فراتر از این حرفها رفته. در این تغییر کسانی مانند تو و کسانی که از همان آغاز مقاله نوشتند سهم بزرگی داشتند. میدانم که تو ایران گلوبال را در همه راهها موفق میخواستی و برای همین هم در برخی موارد به راه افراط رفتی که باعث رنجش برخی نویسندگان از جمله من شد و به فعالیت مان خاتمه دادیم. شاید این درسی باشد که دیگر آزادی بیان را با آنارشیسم و هرج و مرج و ولنگ و واری اشتباه نگیریم. به یاد دارم که حتا در مورد مطالب تجزیه طلبانه مطلبی نوشتم که یک سال تازش طرفداران این نظریه و مطرح شدن نظریات دو طرف باید کفایت کند و وقت آن است که دو طرف بر سر مساله مشترک که دشمن خوابیده در میهن است تمرکز کنند. اما برخی مشکل شان مشکل بقیه نبود و همان راه را میخواستند. من فکر میکنم که هنوز هم این مقوله از نقطه ضعف های ایران گلوبال به شمار میرود که مخاطبان بسیاری را از دست داد. همان زمان هم یادم هست که نوشتم و هشدار دادم که گستره سایتها با آزادی بیان به سیطره چند سایتی که زودتر از بقیه از راه رسیدند محدود نخواهد ماند و حق انتخاب بسیار خواهد بود و چنین شد. بهرحال هنوز هم سایت ایران گلوبال یکی از سایتهای پرطرفدار است که در آن برخوردهای جانانه سیاسی همچنان ادامه دارد. برای تو و سایت ایران گلوبال آرزوی موفقیت بیشتر دارم.