از " یا روسری، یا توسری 58" تا "کشف حجاب 1400"!

 

محسن رنانی در بحثی اقتصادی مطرح کرده است که بنزین، نان ودلار سه "کالای مرجع" در اقتصاد ایران هستند که هر نوع تغییر در قیمت آنها یک زنجیره واکنش روانی غیر متعارف را به دنبال دارد. به نظر می رسد که در حوزه مسایل اجتماعی در کشور ما " حجاب" مقوله ایست از نوع دلار، نان و بنزین آقای رنانی!

در 58 که حزب الله با شعار "یاروسری، یا تو سری" به جان زنان روشنفکر و آزادیخواه افتاد، بسیاری از زنان دست به ایستادگی زدند. دختران و زنان چپ در صف مقدم مقاومت ایستاده بودند. این ایستاگی دوام نیاورد. سران حزب توده و کمی بعد تر مسولین سازمان اکثریت به زنان عضو وهوادار خود رهنمود سازمانی دادند که برای جلوگیری از تفرقه در مبارزه ضد امپریالیستی به رهبری"امام خمینی" روسری به سر کنند و به این ترتیب حجاب به سرعت به " معیار"بدل شد: برای حزب الله پرچم و ناموس شد. مجاهدین اونیفورم مائویستی-اسلامی را هویتی کردند. چپ ها و زنان آزاد اندیش لچک تحمیلی به سر کردند. یکی به توصیه تشکیلات و دیگری با دل خونین و از سر اجبار و این دو " بد حجابی" و " شل حجابی" را پرچم کردند. بسیاری از مسائل در 42 سال گذشته فراز و نشیب زیادی را طی کردند. اما هیچ مقوله ای مثل حجاب معیار نشد. شاید حرکت دختران خیابان انقلاب که روسری چهل ساله را بر سر چوب کردند، واکنش حیوانی حکومت و شور و شعفی که فضای مجازی اپوزیسیون را تسخیر کرد، بتواند این نکته را که حجاب در چالش های اجتماعی ایران عصر حکومت اسلامی مقوله معیار بوده و هست، توضیح بدهد. مچ انداختن روی مساله حجاب، مثل مقابله شطرنج بازان برای فتح یک خانه تعیین کننده در صحنه بازی است. حکومت با لجاجتی خیره کننده و البته با "منطق" خودش، 42 سال جنگیده است که این خانه را حفاظت کند. زنان آزادیخواه کشور هم به نمایندگی از کل اپوزیسیون 42 سال تلاش کرده اند که سرباز جلوی شاه را بردارند و در خانه جادوئی بنشینند.

حکومتی که دلار، نان و بنزین امانش را بریده اند، از سر ناچاری بدون تسلیم کردن خانه جادوئی، شل حجابی را تحمل می کند. اما کشف حجاب دسته جمعی دختران فارغ التحصیل، از جنسی دیگر و به نوعی تداوم حرکت دختران خیابان انقلاب است که حکم پایین کشیدن پرچم طالبان و نصب پرچم ایران را دارد! اینکه حکومت بلافاصله تعدادی زن تشکیلاتی را با حجاب برتر اسلامی، در همان محل حاضر می کند، بدان معنی است که حتی وقتی استخوانهای نظام زیر فشار تحریم، فساد و ناکارآمدی به صدا در آمده، باز هم آقایان از برخورد ناموسی با حجاب دست بر نمی دارند و این احتمال را تقویت می کنند که سرنوشت نظام با همان چند وجب لچک سال 58 گره خورده است و " علمای قم" و روحانیت معظم به بر باد رفتن خشتک نظام رضایت خواهند داد اما دست از سر موهای بانوان بر نخواهند داشت.