درین کابوس/ مرا بنواز ای رنگین ترین آواز !

................................................................................
درین کابوس/
مرا بنواز ای رنگین ترین آواز !
........................................................................................
چه باید گفت با جانان؟
چه باید گفت با باران ِ سیلا سیل؟
چه باید گفت با خَیل ِخراب ِ خانه بر دوشان ِ خوزستان؟
ویا آن شهر وُ دیگر، شهر.

کدامین دست، باید از سرود ِ سرد ِ چشم ِ کودکان ِ درد بنویسد ؟
ویا از زاری وُ بیزاری ِآن مادران ِ پای، تا سَر، گِل.
وغمگین خوان ترین مردان ِدریاوار ِ خونین دل.

کدامین چشم، باید تا بگرید بر چنین افسوس ؟
کدامین خشم باید تا فروریزانَد ،از بنیاد –
دریغ وُ درد وُ شیون را
درین کابوس.

چراغی در فراسوی دلم افروختم در این شب ِ تاریک.
که ره را از مسیر ِ چاه ، بشناسم.
وجا پای ِ قدم های ترا ای آه ِ بی پایان !
ازین ویرانسرا تا سرزمین ِماه، بشناسم.

وبنوازم تمام ِ آرزوهای درخشان را –
که با ما همچنان با مهربانی ، دوستی دارند.

مرا بنواز ای دنیای شاد ِشعر ِشورانگیز !
که با من با سلام ِ چشمهای دختر ِ عاشق ، گذر کردی.
مرا بنواز ای رنگین ترین آواز !
اگر چه چشم ِ غمگین ِمرا همواره ، تَر کردی.