در قرون گذشته جنبش های سیاسی در کشور ما، عمدتن رنگ و بوی اسلامی داشته و مطالبات اجتماعی از فیلتر اندیشه دینی "مشروعیت" یافته اند. به نظر می رسد که با خیزش جنبش های اجتماعی مدرن اخیر، خواسته ها و مطالبات مردمی، بلاواسطه و تعریف شده پا بمیدان سیاست گذاشته و از هم اکنون نمودهای دگردیسی این شکل از استبدادگری دینی در راهیابی سیاسی بخوبی آشکار شده است و تناقضات و تضادهای بنیادی اسلام سیاسی با آزادی، دمکراسی و حقوق بشر، بیش از هر زمان دیگر برملا گشته و بر نظریه سیاسی "ضرورت رانده شدن دین از حکومت"، روشنائی افکنده است.

جنبش های همگانی که بر محور نزدیکترین داشته ها در حافظه مشترک جمعی، شکل گرفته و موفق به تعریف اهداف خود نشده و در تکوین اراده واحد ملی برای پاسخگوئی به نیازهای تاریخی اجتماعی ناکام مانده اند، به سرنوشتی شومی چون کشور ما دچار شده اند.

علت این امر را باید در دو عنصر بازدارنده استبداد و سرکوب های بیرحمانه و بی وقفه آزادیخواهان،دگراندیشان و ایراندوستان و نیز نقش شبکه ملاها و اراذل و اوباش آنها در سانسور (قتل کسروی ها و ...)، خفقان، آزادی ستیزی و ایرانی ستیزی در جامعه دانست..

انقلاب بهمن 1357 تجربه آموزنده ای ست که با مطالبه استبدادستیزانه ( شاه باید برود) آغاز شد، و با تکیه زدن بر فرهنگ و سنت های مبارزاتی اسلام شیعه، بمقابله با استبداد شاهی ادامه یافت؛ که همین امر موجب به بیراهه رفتن جنبش ضد استبدادی و نتیجه آن سقوط جامعه در منجلاب حکومت اسلامی بوده است.

شعارهای دینی – اسلامی نقاط پیوند جنبش ارتجاعی پان اسلامیست ها در ایران بود که در دوره کوتاه قبل از انقلاب مطرح گردید و با اتکاء به سازماندهی گسترده شبکه مافیائی ملاها در جامعه، اتوریته بلامنازع خمینی در میان پان اسلامیست ها و حمایت جهانی، بستر برپائی حکومت اسلامی و اعمال دیکتاتوری و بربریت سه دهه گذشته فراهم شد.

اکنون پس از 31 سال مردم ایران علیه استبدادی که ستون هایش را خود بر دوش کشیده بودند بپا خاستند و در این پیکار نیز کوشش می شود تا به سنت های مشترک تکیه داده، و با وفاق همگانی بر سر اشتراکات، از سد استبداد گذر کنند و چهارشنبه سوری، نوروز و ... از جمله نقاط و گرهگاههای مشترک ملی – میهنی است که رابطه آن ها با جنبش موجود و آینده آن، موضوع روز جامعه ایران است.

دو طیف پوینده و زوال یابنده در جامعه ایران با تکیه بر سنت ها و پیشینه های تاریخی خود در مبارزات 9 ماهه گذشته شکل گرفته است.

نخست طیفی که با تکیه بر استراکات و دستاوردهای تاریخی - ملی ایرانیان، نقب زنی بسوی ایرانی سکولار و مدرن را پیگیری می کند و دوم طیفی که با تکیه بر فرهنگ و سنت های اسلامی راه تغییرات قطره چکانی در فاشیسم اسلامی را وعده می دهد.

بازتاب سیاسی این "قطب بندی در حال شدن در جامعه ایران" را در نیروهای ملی، سکولار و عدالتخواه مشاهده می کنیم که در تشکل جبهه ای "همبستگی برای دمکراسی و حقوق بشر در ایران" در یک سو و جناح مغلوب حکومتی(موسوی-کروبی) و دنبالچه هایشان، سوی دیگر گفتمان های کنونی قرار دارند.

چهارشنبه سوری امسال با چهارشنبه سوری سال های گذشته تفاوت های کیفی دارد؛ چراکه چهارشنبه سوری امسال سیاسی ترین چهارشتبه سوری تاریخ ایران و پیوندهای عمیق با گفتمان های ایراندوستانه و آزادیخواهانه و جامعه سکولار دارد.

چهارشنبه سوری، سمبل بقاء فرهنگ ایرانی و دفاع از سنت های نیک ملتی ست که تاریخ 1400 ساله مقاومت را پشت سر دارد و در واقع تجلی فرهنگ مقاومت ملت ایران برای ماندگاری ش در تاریخ است.

و چهارشنبه سوری امسال پیام شکست همه کوشش هایی است که در طول تاریخ تسلط اعراب بر ایران و نمایندگانشان (شبکه ملاها در ایران)، برای محو چهارشنبه سوری و نوروز و ... از افکار ایرانیان صورت گرفته است.

چهارشنبه سوری سنگر دفاع از فرهنگ ممنوع، مغلوب و مصلوب ایرانیان، و سنگر قطب ملی ، دمکرات و سکولار جامعه در پیکار برای گشودن راهی به روشنائی است و شعارهای نه غزه نه لبنان، جانم فدای ایران و شعار جمهوری ایرانی، متعلق به گفتمانی در انطباق با فرهنگ و گفتمان قطب نیروی ملی، دمکراتیک و سکولار جامعه ایران است که از سوی جناح غالب حکومتی سرکوب و از سوی جناح مغلوب حکومتی طرد شده است و در شرایطی چنین دشوار، این فرهنگ قدرتمندتر از همیشه، از زیر آوار دیکتاتوری و استبداد اسلامی سربلند می کند.

چهارشنبه سوری، نوروز، تیرگان، مهرگان و همه سنت های نیک دیروز و امروزمان، سنگرهای مبارزه برای فردا و گشایش دروازه ای بسوی زبان و اراده مشترک برای برقراری آزادی، دمکراسی، لائیسیته و جمهوری در ایران هستند.

پس؛ چهارشنبه سوری را دریابیم!

اقبال اقبالی 14.03.2010