مسئولیم وجوابگو!

شش شهر وند بهائی به بیش از 29 سال زندان محکوم شدند

اعتصاب غذای عزیزان بهائی و پیوستن نسرین ستوده و تنی چند از زنان سیاسی در بند به این اعتصاب در گرما گرم جشن اعطای جایزه صلح نوبل به نسرین ستوده آن را باز تابی جهانی می بخشد و بار دیگر پایداری زنان و مردان بهائی مصلوب الحقوق دراین سرزمین که با چنگ و دندان از حقوق انسانی ، شهروندی و اعتقادت خود در برابر هجوم و سرکوب نا جوانمردانه سازمان دهی شده توسط دستگاه دینی شیعه از نخستین روز پایه گذاری تا امروز به قیمت غارت شدن ، شکنجه ،زندان و نهایت اعدام شدن!از حق خود دفاع کرده اند را در معرض دید همگان می نهد و وجدان های بیدار را به تحسین و همگامی فرا می خواند. .

کمتر! نه نیست !هیچ اقلیت دینی یا مخالفانی که با این درجه از کینه و نفرت آخوندی و سرکوبی چنین سازمان یافته بر بستر اجتماعی که باورهای سلب شیعه گری زمینه هرگونه اهانت و تعدی را برای آن فراهم می سازد مورد سرکوب قرار گرفته باشند.

داستان بهائیت داستان پر آب چشمی است که هر گوشه از تاریخ آن نشانی از سبعیت حاکمان دین و مقاومت جانانه هزاران بهائی جان به لب رسیده از جور حاکمان و جامعه در خواب رفته شیعه ایرانی دارد . داستان شمع آجین شدن جوان هجده ساله بر چهار سوی بازار تهران که هنوز طنین صدایش در رواق ها وزیر گنبد آن می پیچد “

“دستیم جام باده و دستیم زلف یار

رقصی چنین میانه میدانم آرزوست “

داستان زنی است که گوهر وجود و شهامتش بر تارک مبارزات آزادیخواهی و مبارزه زنان برای برابر حقوقی می درخشد. زنی که حجاب از سر و صورت بر گرفت تا لرزه بر پیکر استبداد دینی و جامعه مرد سالار ایران بیندازند. زنی که تا آخرین لحظه حیات با دستمالی که جهل جامعه با دستان میرغضب قاجاری در گلوش فشرده بود هم چنان استوار بر عقیده خود ماند تا امروز بار دیگر در مصاف نابرابر و ناجوانمردانه حکومت اسلامی با این اقلیت مذهبی در سیمای مقاوم هزاران زن و مرد بهائی که از حقوق دریغ شده شهروندی و آزادی خود دفاع می کنند ظاهر شود..

داستان جان هائی است که بر دهانه توپ بسته شدند . داستان محصلان دبیرستانی تحریک شده توسط متعصبان شیعه ،انجمن حجتیه است که سنگ بر شیشه خانه بهائیان در شهرها می زدند و جو جامعه را زهرآگین می ساختند.

داستان استاد روانشناسی ما دکتر ربانی است، داستان دکتر سمندری متخصص گوش حلق و بینی انسان بزرگی که حق استادی بر صد ها دانشجوی دانشگاه تبریز داشت. استادی که وجهه انسانی و اجتماعیش کینه حکومت اسلامی را به همراه داشت و کشته شدن نا جوانمردانه اش بدست سید حسین موسوی دادستان وقت دادگاه انقلابی تبریز.

دردا که هنوز جامعه ایران حتی جامعه روشنفکری ایران در برابر این همه ظلم حکومت بر هم وطنان بهائی که همه از یک خاک ،ِیک تاریخ و مهم تر همه بنام انسان خوانده می شویم عکس العمل لازم را انجام نداده. هنوز کمتر می توان در نوشته ها ، داستان ها ،نقاشی ها و آثار سینمائی نشانی از این همه بیداد دید.

چگونه می توان از حقوق شهروندی دفاع کرد اما چشم بر این همه ظلم حاکمیت و متاسفانه افکار عمومی که دهه ها تبلیغات آخوندی آن را مسموم و دیواری از تحجر اجتماعی بدور آن کشیده بست و سخن نگفت ؟

هر تازیانه ای که بر پشت یک هم وطن بهائی می خورد ،هر خانواده بهائی که درب خانه اش شکسته و غارت می شود! هر اهانتی که به مردگان بهائی می شود و سنگ قبر هایشان به پتک جهالت خرد می شود .هر نوجوان و جوان بهائی که به جرم بهائی بودن از حق تحصیل محروم می شود! ما مقصریم .ما که قلممان در دفاع از آن ها بر صفحه کاغذ نمی گرید .

چگونه می توان آرام سر بر بالش نهاد و مجسم نگرد چهره این زنان و مردان سخت گوش هم وطن را که رنجی روزانه از حکومت می کشند و رنجی مضاعف از جامعه ای که متاسفانه هنوز قادر به دیدن رنج های عظیم این بخش از تن خود نیست؟!

مخالف رژیم جمهوری اسلامی هستیم !برای حقوق شهر وندی خود مبارزه می کنیم اما قدمی جانانه در دفاع از حقوق این بخش زحمت کش ،سخت گوش !کار آفرین که پیوسته با تحصیل کردگان نه اندک خود، متخصصان و کار آفرینان خویش نقشی سازنده در جامعه داشته اند بر نمی داریم.

مردان وزنان سخت کوشی که وقتی در های مدرسه و دانشگاه برروی فرزندانشان بسته می شود.دانشگاه مجازی راه اندازی می کنند و تعلیماتی در حد معتبر ترین دانشگاه ها ارائه می نمایند .بر پا دارنندگانش بهمین جرم دستگیر وزندانی می شوند.

دریغ که نه تنها جامعه، بل جامعه فرهنگی ،جریان های سیاسی مدعی آزادی خواهی نیز سکوت می کنند .سکوتی که پیوسته جریان های سیاسی آلوده شده به تفکرات مسموم اشاعه شده توسط دستگاه روحانیت شیعه در بین مردم، با حساب کتاب های تهوع آورهم خوانی با افکار عمومی !در حق حامعه بهائی ایران داشته اند.

نظیر کنار گذاشتن اعضای بهائی در حزب توده که نه تنها اعتراض دیگر جریان های سیاسی بخصوص چپ را بهمراه نداشت بلکه در بده بستان ها و حساب کتاب های سیاسی برای شکوفا کنندگان خط امام که ما نیز دردا بخشی از آن بودیم خلجان ایجاد می کرد که نسبت به این مسئله با احتیاط و محافظه کاری عمل کنند.

بر بستر چنین جوی است که جمهوری ننگین حکومت اسلامی چنین بی پروا از هموطنان بهائی ما که پاره تن این سرزمین وتاریخ آنند نسق کشی می کند .

ظلم بی جواب !بی تفاوتی اجتماعی و سیاسی که بی حسی و رخوت در جامعه را "همان چیزی که جمهوری اسلامی میخواهد "دامن می زند و بسترگسترده سرکوب های گسترده عمومی را فراهم می سازد .مسئولیت خطیری که هرگز درک نکردیم وبا تمامی اعتقاد وبه آزادی ،عدالت و دمکراسی یعنی شعار "زن ، زندگی ،آزادی " که نمود آن در این یخش حمایت از حامعه بهائی ایران است بر نخواستیم .

دور نرویم به تعداد مطالب و نوشته های اپوزیسیون در همین رابطه اعتصاب غذای امروز خانم مهوش ثابت و فریبا کمالی دو شهروند بهائی در دفاع از حقوق جامعه بهائی ایران بنگریم . شرم زده از خود سئوال کنیم چرا؟چنین سر سنگین بوده ایم در طی تمامی آین سال ها نسبت بدین اجحاف؟ بدین برخورد های خشن وغیر انسانی اعمال شده بر این هموطنان ؟ مسئولیم و جواب گو !

ابوالفضل محققی