در حاشیه‌ی مقاله‌ی «کتاب(دا)؛ یک واقعیت و صدها دروغ» از آقای اسد سیف

منتشر شده در سایتِ دویچه‌وله به تاریخ 2 مهر 1402

.

سوتِ آغازِ دادگاه(2)

م. روان‌شید

4 مهر 1402 سوئد

t.me/ravanshidpoet

بی‌مقدمه:

این همان چیزی است که سال‌هاست به شیوه‌های مختلف سعی در تفهیم و تکرارِ آن به اهالی قلم و علاقه‌مندان به ادبیات؛ خاصه در زمینه‌ی شعر دارم، که: حکومت تمام سعی‌اش بر این است تا با اعطا اعتمادبه‌نفسی کاذب و دروغین به بی‌سوادها و کم‌سوادها، خاصیت و ویژگی‌های شعر را گرفته و جایگزینِ آن، «چیزی» به نامِ شعر را به جامعه قالب کند که خالی از جسارت، توانایی، قدرت و دانش و دانایی است. همین بس که در این 44 ساله بیش از 40 سبک و نحله‌ی فکری در زمینه‌ی شعر(عموما از سوی افرادی کاملا بی‌سواد) ساخته و پرداخته شده که هیچ ربطی به شعر و یا حتی ارتقاء دانشِ شعری نداشته و تنها برای سرگرم کردن و به بی‌راهه کشیدنِ شعر و اهدافِ آن به‌وجود آمده‌اند.

حکومت «شعر» را تاب نمی‌آورد و می‌داند که نمی‌توان این «وجودِ فرهنگی» را حذف و یا ممنوع کند، پس سعی‌اش بر این است که یا شاعران را به‌سوی خود بکشاند و شعرِ موردِ نظرِ خود را ترویج کند و یا با اعطاء اعتمادبه‌نفس به بی‌چیزها و مانده‌ها و درمانده‌های جاه‌طلب، شعرِ غیر حکومتی را به بی‌راهه بکشاند و خالی ازوجود کند و در نهایت «چیزی» خنثی، بی‌خاصیت و مُرده را به‌نامِ «شعر» به خوردِ جامعه بدهد.

کتابِ «دا» نیز در زمینه‌ی ادبیاتِ داستانی نیز از این برنامه تبعیت می‌کند و با حمایت‌های مستقیم و غیر مستقیمِ ارگان‌های وابسته به حکومت، سعی در ترویجِ ادبیاتی دروغین، ابتدایی، مبتذل و خالی از تخصص و دانایی... به نامِ «رمان» دارد و این‌گونه از کتاب‌ها را تشویق می‌کند.

تکرارم بر این است که: حکومت؛ ادبیات (بگیریم شعر و رمان) را نمی‌تواند حذف و یا ممنوع کند، پس با تمامِ قوا و به شکل و شیوه‌های مختلف و متنوع، سعی در خنثی و خالی کردنِ پیکره‌ی ادبیات از جان و جوهر می‌کند، شعر یکی از سیبل‌های حکومت است که با تمام قوا سعی در ویران کردنِ آن داشته و دارد؛ که متاسفانه در این زمینه تا حدودِ زیادی نیز موفق بوده و از همین روست که امروزه در شعر، تشخیصِ دوغ از دوشاب برای متخصصان و باتجربه‌های این رشته را نیز دشوار کرده است؛ یعنی به زبانِ ساده: به انحراف کشاندنِ شکل و ساختار؛ و اهدافِ واقعی شعر؛ و جایگزین کردنِ «چیزهایی» تحتِ عنوانِ شعر...

من در نوشته‌های زیادی به تفصیل به این موضوع پرداخته و اعلام خطر کرده‌ام، از جمله تبلیغ و ترویجِ دروغینِ پروژه‌ی «شعرِ بی‌سانسور» یا «شعرِ معترض» از سوی وابستگان و دلبستگان به حکومت، با هدفِ به بی‌راهه کشاندنِ معنای سانسور و اعتراض و نشانی غلط دادن‌هایی که هدفِ اصلی حکومت است. ناشرانی وابسته با تبلیغاتی حمایت شده از سوی حکومت، این بخش از اهداف حکومت را به عهده گرفته و تحت عنوانِ ناشرانِ مستقل، با فریبِ اهالی قلم و علاقه‌مندان به ادبیات، هم پول‌های کلانی به جیب می‌زنند، هم وانمود می‌کنند که در ایران سانسور وجود ندارد و می‌توان شعرِ بی‌سانسور منتشر کرد، و هم‌چنین به حفظِ نظامِ مورد علاقه‌ی خود می‌پردازند، در حالی که آن چیزی که تحت عنوان «شعرِ بی‌سانسور» یا «شعرِ معترض» منتشر می‌کنند، کیلومترها با ضرورتِ این واژگان و ضرورتِ این هنر فاصله دارد و در یک کلام: سعی در تغییر معانی می‌کنند تا از «ادبیات» به‌طورِ کلی، نوشتاری بی‌خاصیت و خنثی را ترویج کنند و به خوردِ مردم بدهند، نمونه‌ی بارز و روشن‌اش «نشر نورهان» است که با شعارِ «نشرِ بی‌سانسور» بخشی از وظایفِ اتاقِ فکرِ حکومت را در به بی‌راهه بردنِ شعر، به عهده گرفته است، وظایفی که از سوی حکومت؛ مستقیم و غیرمستقیم بینِ هواخواهانِ خود پخش کرده است.

قصه دراز است و در یادداشت‌های متعددی به این موضوع پرداخته‌ام؛ چنان‌که خواننده‌ی علاقه‌مند و کنجکاو می‌تواند با حوصله آن‌ها را در دوسه سال آخر، در فضای مجازی و نیز کتاب «مانیفست» چاپ 2022 در سوئد بخواند و دنبال کند...

.

.

بخشی از یادداشت‌های مولف پیرامون نشر نورهان و اهدافِ حکومتی:

1 – بوی نشرِ نورهان بدجوری آزاردهنده است

2 – شما «برای نشر افکارتان» مستنداتی دارید؟

3 – در پاسخ به عه‌تا منصوری

4 – سوت آغاز دادگاه

5 – ویدئو: اهداف نشر نورهان در ایران

6 – نشر نورهان بخشی از وظایفِ به انحراف کشاندنِ اعتراضاتِ اهل قلم را به عهده گرفته است

7 – ویدئو: گفت‌و‌گو با بهرام رحمانی(در دو قسمت) پیرامون آیواک و نشر نورهان

و تعداد زیادی از یادداشت‌ها با هدفِ روشنگری، در زمینه‌ی فعالیت‌های حکومت و وابستگانِ حکومتی، تخت عنوانِ دروغین و جعلیِ «شاعر و شاعرانِ بی‌سانسور» و «شعرِ معترض»...

.

#روان‌شید

#اسدسیف

#کتاب‌دا

#نشرنورهان

#شعرمعترض

#شعربی‌سانسور

.

.