"شهیدان که اند این همه خونین کفنان ؟" 

جگر گوشه گان کدامین مادر ؟کدامین پدر ؟فرزندان کدام ملت اند ؟که چنین غریبانه در سکوت یک ملت هر سحر گاه بسر دار می  شوند .بی آن که اندوه واشگ ! با خشم ونفرت از حاکمان در هم آمیزد  وخروشی همگانی در اعتراض به این همه جنایت و تحقیر یک ملت  را بر انگیزد! نجات بخش  سرزمینی غرق شده در ماتم وهراس ،بیمناک ازماجراجوئی های یک جانی  نشسته بر اریکه قدرت باشد.
دیوانه ای سخت خود شیفته، مست قدرت و تملق مشتی خونخواره بی همه چیز! که از او بتی ساخته اند تا در پناهش بچاپند وغارت کنند .امر بر او مشتبهه کنند که از زبان خدا سخن می گوید.خدائی جبار ،بی مسئولیت ،غیر پاسخگو وبی نهایت وقیح که چنین روزهای وحشت انگیزی  را برای مردم رقم میزند.
 ما را چه می شود؟
مائی که فرد فردمان مسئولیم! ما  که اجازه دادیم مردی که روز نخست قدم نهادن ، به این  سرزمین که هیچ حسی نسبت به آن نداشت. صبح "از نظام ناشى از ملت در خدمت ملت سخن گوید." 
شب هنگام بدستور او جانی بالفطره ای چون خلخالی که اورا  را بخوبی می شناخت بر سر کاربنهدتا اعدام های وسیع پشت بام مدرسه رفاه را بدون هیچ سوال و جواب صورت دهد.
کشتارواعدام های وحشیانه وغیر قانونی که تا امروز برای لحظه ای قطع نگردیده و جانشین او دیوانه وار آن را ادامه می دهد. 
آری هر یک از ما چه فردی ،چه گروهی در حد عملکرد خود که  از جنایت و سرکوب  آن روز این حکومت کودک کش حمایت کردیم  !مسئولیم و پاسخگو!
 مسئولیت  و پاسخگوئی ما امروز ماچیزی نیست جز تلاش بی وقفه ما در مبارزه با این حکومت جابرو جانی فاسد.
تلاش در جهت تجمیع هر صدا،هر اقدام اعتراضی ولو کوچک در یک صف و شکل دادن بیک جیهه گسترده از تمامی نیرو های اپوزیسیون مخالف جمهوری اسلامی .
چرا که بدون تشکیل چنین جبهه تا ثیر گذار در روندمبارزه ،که امید آفرین در داخل باشدومورد احترام وتاثیر گذار در بین میلیون ها مهاجر ایرانی و نقطه ثقلی در گفتگو با دولت های خارج سخنی از جدی بودن اپوزیسیون مخالف جمهوری اسلامی نمی تواند در میان باشد.
 بی هراسی حکومت وشخص ضعیف النفسی چون خامنه ای در تداوم بخشیدن به سرکوب واعدام جونان معترض خواهان آزادی! بخش مهمی ناشی از پراکنده بودن  و ضعف نیرو های مخالف است . 
هرگز هیچ نیروی پراکنده ای قادربه نقش آفرینی وتاثیر نهادن در بین مردم نیست.تنها یک خلق متحد و نیروهای جمع شده در زیر یک شعار هستند که می توانند مبارزه ای جانانه که حمایت وسیع مردمی را در پی خود داشته باشد !سازمان داده  و قادر به نهادن  نقطه پایان بر این همه ظلم وجنایت رژیم باشند.
اگر صمیمانه خواهان سرنگونی این رژیم هستیم و می دانیم که در نهایت هیچ راهی جز اتحاد موردی جهت سرنگونی وجود ندارد !چرا بچنین امری لازم ونا گزیر امروز نمی پردازیم و موانع از میان بر نمی داریم ؟ و از این طریق باعث دلگرمی مردم نمی شویم؟ 
دلگرمی که بانی یک پارچگی ملت می گردد. در سایه چنین جبهه یک پارچه ای  ترس مردم از حکومت فرو می ریزد. راهی جز تسلیم وگریز برای جانان حکومتی  باقی نمی ماند.  این تنها راه متوقف کردن اعدام ها و نهایت بزیرکشید ن این حکومت بی مقدار است! و گرامی د اشت این همه شهید.     ابوالفضل محققی