از روز اول نکبت شوم 1357 تا امروز، هیچ «مایی» زاده نشده است

کامنتی زیر نوشته : سکوت ما نتیجه اش اینه آره

تصویر

اندکی بازگویی هزار بار گفته شده و میلیونها بار پشت گوش انداخته شده!

از واقعه نکبت بار 1357 تا امروز، مادر ایران، هنوز هیچ «مایی» را نزاییده است. به همین سبب نیز، مایی وجود نداشت که بخواهد کنش و واکنشی از خود نشان دهد. «ما» هیچوقت سکوت نکردیم؛ زیرا هیچگاه، «ما» نبودیم؛ بلکه هر کداممان عضوی یا هواداری یا یسل کشی یا معتقدی به فرقه ای/سازمانی/حزبی/گروهی/تشکیلاتی/گرایشی و امثالهم بودیم. در میان اینهمه انسان، «مایی» به وجود نیامد و شکل نگرفت؛ وگر نه خونریزترینها هرگز ثانیه ای مجال آن را نداشتند که حتّا پشه ای را بکشند. به دلیل آنکه در میان اینهمه معترض و ناراضی و خشمگین در طول بیش از چهل سال آزگار، «مایی» منسجم و بیدارفهم و مسئول و میهندوست و مردمدوست پا نگرفت، آن قلیل آدمکش و خونریز و جبّار و متجاوز و روانپریش و عقده ای و پست فطرت روزگار توانسته اند تا امروز به هر جنایتکاری و تبهکاری و خباثتی اقدام کنند.

نه! مایی وجود ندارد. از سال فاجعه 1357 تا امروز، هیچگاه «مایی» به پا نخواست، سوای «آذرخشی تکاندهنده به نام زلزله مهسا» که تمام آن خبیثان حاکم و این لشگریان منفرد و مغزسوخته مدّعی اپوزیسیون به نابودی اش همّت جانثار کردند. «ما» شدن به شعور و فهم و آگاهی و بیدارمغزی و دریادلی و مسئولیّت و پشتکار و استقامت و هرگز میلیمتری واپس ننشستن از خواسته های فوری و عاجل، منوط است. نه!  مایی وجود ندارد. تاریخ معاصر ما از سال فاجعه نکبت بار 1357 تا همین لحظه های مکرّر شونده «اعدام پشت اعدام»، هیچ نشانه ای و ردّپایی از «ما» را به خاطر ندارد و در جایی نیز ثبت نکرده است.

اگر اینهمه مدّعیان هل من یزید و «مخزن العقلاء» و «مطلق العلماء» و «اعلم الرّجال» که در هر گوشه و کنار جهان پراکنده اند و مصدر اجرایی و آمری و توصیه ای و همه فن حریف انواع و اقسام تخصّصها و کارشناسیها و نظریّه پردازیها و صاحب نظرها در شبکه های اجتماعی و اینترنتی و غیره و ذالک هستند و سخت به «زر زدنهای مفت» خود ایمان راسخ دارند، ارزنی استعداد داشتند، به جای هیچکس بودن و لا در غربت، تلاش میکردند که در کنار یکدیگر، «ما» شوند، امروزه روز اخبار هولناک اعدام جوانان وطن و تجاوز به نوگلان میهن، اخبار دنیا را بمباران نمیکرد.امّا دریغ و افسوس که آن «ما» فقط در «دستور زبان» کاربرد دارد و در واقعیّت دلخراش مصیبتهای میهن، هیچ نشانی از آن نیست. به همین دلیل، آنانی که حاکم اقتلویی هستند تا انرژی در بدن دارند به فعّال کردن و تند و تیز شدن گیوتین الهی، شبانه روز خواهند افزود تا بتوانند اقتدار و حکومت ناحقّ خود را استمرار دهند؛ زیرا میدانند که در هیچ کجای این جهان پهناور، «مایی» نیست که بخواهد در برابر آنها عرض وجود کند.
نه!. مایی وجود ندارد. از روز اول نکبت شوم 1357 تا امروز، هیچ «مایی» زاده نشده است. جستجو کنیم و بشناسیم موانع «ما» را. موانعی که از رگ گردن نیز به تک تک مدّعیان و یسلکشان عرصه سیاست و تقابل با حکومت گیوتینی آخوندشاهی نزدیکتر است. آنانی که من را و تو را و او را نمیگذارند «ما» شویم، حاکمین نالایق و خونریز و اعدامچیان عقده ای نیستند؛ بلکه من و تو و او هستیم که پرده ضخیم و دیوار چین «ما نشدن» را بیش از چهل سال است که در برابر همدیگر برافراشته ایم و منتظر معجزه نشسته ایم. وای بر ما! که دیوارهای عقیدتی/حزبی/سازمانی/فرقه ای/گروهی/دینی/مذهبی تک تکمان، آبشخور دوام و ضخامت دیوار موانع «ما» شدن هستند.
نه!. مایی وجود ندارد. هنوز باید ماشین گیوتین الاهی آنقدر جوانان و نوجوانان را گردن بزند تا شاید روزی روزگاری، «مایی» از جایی برخاست که «ما بودنش» نه از خواست قدرتپرستی و حاکم کردن اراده جبّار و توسعه مبانی عقیدتی اش؛ بلکه از عشق به میهن و مردم و وفاداری به اصالتها و پرنسیپهای فرهنگ باهمستانشان باشد. شاید. روزی روزگاری.....
شاد زیید و دیر زیید!
فرامرز حیدریان