فروپاشی یک حکومت! پای کوبی شادمانه یک ملت

فروپاشی حکومت های خود کامه و مستبد از همان لحظه شروع به حکومت داری آعاز می شود. موریانه های شهوت وقدرت که در ذات چنین رژیم های بیمایه و تمامیت خواهی خوابیده اند، شروع به جویدن پایه های بظاهر محکم اما چوبی و سست بارگاهشان می کنند، تا زمانی که فرو ریزند.

فروپاشی جمهوری اسلامی نیزهم زمان با پیروزی انقلاب اسلامی آغاز شد.از لحظه ای که خمینی سواربر جیب رفیق دوست برج آزادی را پشت سرخود گذاشت . به بهشت زهرا رفت تا تخم نفرت بیفشاند وزندگی را بسخره بگیرد .او قاصد مرگ بود وآباد گرگورستان ها.پیام آورغم واندوه .دشمن رقص وشادی .

فرو پاشی حکومت اسلامی اززمانی آغاز شد که خمینی سرمست از قتل عام وزیران وفرماندهان حکومت پهلوی توسط خلخالی اورا نماد شجاعت خواند. هشت سال جنگ را با لجاجت خود برمردم تحمیل نمود. سر در خانه ها را با حجله های عزا آذین بست!مادران در سوک نشاند!خانه به ماتمگده مبدل ساخت.

درمیان جنون حاصل ازتن دادن به پایان جنگی که از روز نخست سرانجام آن معلوم بود جام زهر را که تلخاب مرگ آور آن در کام مردم ریخته شد را سرکشید وبا جباریتی که تاریخ سراع ندارد حکم بر قتل عام هزاران زندانی سیاسی داد.

دهان ناصحان و خیر خواهان مردم بست !کاله عربده جویان ومرگ آفرینان گشود. پرچم سفید زندگی ،صلح ودوستی با جهان را فرو کشید.پرچم مزین شده به تصویری ترسان از الله را که خون ریز بود وجبار بر افراشت .

خدائی که جز مرگ ونیستی پیام دیگری نداشت.خدائی بازیچه دست عوام فریبان

زمان لازم بود تا خدای خمینی وخامنه ای نقاب از چهره شان گرفته شود. تا در پس آن چهره خدائی که جز یک راهزن بی مایه وسخت جبار نیود! آشکار شود.خدائی در خدمت مفسدان حاکم نشسته بر سریر قدرت .

مرگ آرام وتدریجی حکومت اسلامی از لحظه ای آعاز شد که خمینی اصل ولایت فقیه را بر تارک قانون اساسی نشاند و تاج ولایت را موروثی آخوند ها کردوحفظ بیضه اسلام را بهر قیمت اوجب واجبات خواند.

امر بر بستن دانشگاه ها داد .تحصیل کردگان وعلمان علم را مفسدان در خدمت امریکانامید و راهی جز خارج شدن اندیشمندان ،صاحبان سرمایه ،تحصیل کردگان ،روشنفکران ، هنرمندان ومغزهای زیبا که جملگی را طاغوتی اطلاق می کرد باقی نگذاشت.

افراد دلسوز صاحب اندیشه در میان خروش مردمی که هنوز نمی دانستند چه کلاهی بر سرشان رفته است ازدورخارج شده و در حاشیه قرار گرفتند.

اجرای تمامی این نقشه های ابران بر باد ده ممکن نبود جز درسایه ملتی که همراه با انقلابیون وبخشی از روشنفکران خویش غرق در نئشه انقلاب شعاری !ساده دلانه دل به چنین حکومتی بسته بودند. حکومتی که امروز کوس رسوائیش بر سر هر کوی بر زن زده می شود.

حمایت برخی احزاب و سازمانهای سیاسی هر چند کوتاه از این حکومت مایه شرمساری امروز است.

تصور این که روزی حکومتی با چنین پایگاه وسیع توده ای چنان غرق فساد وتباهی خواهد گردید! که حتی کودکان دبستانی نیزاز او تبرا خواهند جست و سرنگونی اورا را فریاد خواهد زد قابل تصور نبود.

عملکرد فاجعه بارحکومتی که در تمامی عرصه های اقتصادی ،اجتماعی ،سیاسی وهنری به بن بست رسیده و تنها راه بقای خود را در سرکوب مردم می بیند .حکومتی که از درتوانش هم نیست که به گونه دیگرعمل کند. حکومت وجاهت واعتبار خود را از نظرسیاسی،اقتصادی ، اخلاقی ،اجتماعی بطور کامل وجهه خود از دست داده وسقوط کرده است

آن چه از آن حامیان روز های اول انقلاب بجا مانده نفرت دم افزون بحکومتیست که با عملکرد خود روز به روز، دامنه این نفرت را گسترده تر می سازد.

مرگ اخلاقی یک حکومت سنگین تر از مرگ فیزیکی آن است!

جمهوری اسلامی دیر وقتی است که از نظر معنوی ،وجاهت ملی ومشروعیت دولت مداری مرده است.

حکومتی که در افکار مردم ووجدان اجتماعی جامعه جائی ندارد! وبه نفرت در آن نگریسته می شود. دیگر حکومت نیست! مترسگی است با نظامیان چند ،وفرو مایگانی دزد و فاسد عوعوکنان حلقه زده بر دور وی .

ا

مرگی حاصل سی سال حکومت مطلقه ولی فقیه ! ولایتی که جز کینه جوئی سادیستی ، دمدمی مجازی ، غروردل بهم زن ،بی رحمی در سرکوب مردم، تصمیمات غلط ،تفکرات شیطانی مملو ازنفرت ، عدم تشخیص درست از نادرست ،نوچه پروری، یاوه گوئی، دشمن تراشی وعدم پاسخگوئی به عمل کرده های خود، کار دیگری انجام نداد و باعث عریانی شرم آورهرچه بیشترکراهت نظام فقاهتی وحکومت اسلامی در مقابل چشمان مردم گردید.

مردی که همه را بی بصیرت میخواند. خود در بی بصیرتی کامل پرده دری کرد. شرم از میان برداشت وبا بی شرمی مردم را بی خردانی نامید که قادر به تشخیص سره از ناسره نمی باشند. مردمی کهاز نظر او قادر نیستند حتی در یک رفراندم آزادشرکت کنند.

رژیمی که می خواست از ملت یک امت بسازد .حال همان اندک امت گرد آمده بدور سفره حکومت را نیز کم کم از دست می دهد این خدای تفرعن وکینه امروز کار را بجائی رسانده که دیگر نه راه برگشتی برای او ونه مردم باقی نمانده است .عدوی سبب خیر شده!هر چند ببهای سنگین..

مردمی بجان امده از تمامی عمل کرد های رژیم! در اعتراض به حکومت بمیدان می آیند تا از شرافت اخلاقی خود ،از حرمت وفردیت پایمال شده خویش ،از آزادی و خواست عدالت خواهانه خود دفاع کنند.

مردمی که بارگذران معیشی سخت جانشان را بلب رسانده است.

سفره های خالی ،بیکاری ونبود هیچ کورسوی روشنی بسوی آینده آن ها را بخیابان ها می کشاند ،ودرتداوم خود لشگری می سازد برای رزم نهائی .

تا باردیگر در سیمائی انسان ایرانی ،صلح خواه ودموکرات که چهل سال حکومت اسلامی لطمات مادی ومعنوی سنگینی برآنها وکشور وارد ساخته ظاهر گردد .خشت برخشت این حکومت نالایق نگذارد .بنای پوشالی آن را درهم ریزد .

با بزیر کشیدن فیزیکی این جرثومه فساد هرچند به سختی! به ترمیم خرابی ها وزخم های خود بپردازند وپایه حکومتی واقعا دموکراتیک منطبق با نرم هابی جهان معاصر را پی بریزند.

این دور نیست. من این را اززمزمه های مدام مردم ،از اعتراضات متعدد نسبت به هرآنچه که بوی حکومت می دهد احساس می کنم.ازهمبستگی دم افزون مردم وخلق های میهنم ایران! مانند روز روشن می بینم ! که فروپاشی نزدیک است.تا این لحظه نیز پیروزی از آن مردم است.

مردمی که دارند رشته های پاره شده اتحاد میان خود را بهم پیوند می دهند.با دقت به خود ،بعمل کرد خود،ّ به توانائی های خود و وضعف حکومت می نگرند. هر آن چه حکومتی وبو گندوست است پس می زنند. دل برعناصر شادی آور زندگی می بندند.خدمتگزار گلستان زندگی می شوند. چراغ دل در مسیر باد نوروزی می افروزند .در جرگه صبح خیزان در آمده روز فتح و فیروزی را بشارت می دهند.چنگ وسرود را جای گزین نوحه وشیون می کنند. به ریشه های ملی ،فرهنگی ،هنری و تمدنی خود برمی گردند.ریشه هائی که رمز پایداری آنهاست

دانائی از مینوی خرد پرسید:" راه رسیدن به بهشت ورستگاری چیست؟"مینوی خرد پاسخ داد :"هنگامی که خرد را به پشتیبانی گیرند ومینوی شادی را مانندسلاح ،زره وجوشن بر تن پوشند ."ما چنین می کنیم .ابوالفضل محققی