Aghdass Shabani
من به این نتیجه رسیده ام که انسان تا پیش از قرارگرفتن در فازی متفاوت از فازهای پیشین زندگی نمی تواند نه به آن انگونه فکر کند و نه دیگرانی را که در این فاز جدید قرارگرفته اند، درک کند. سال دوهزار و هشت در مطلبی یکی از دوستان زن در سمینار سالانه زنان ایرانی در آلمان به پدیده ی "سالخوردگی" پرداخت. در آن سالن که نزدیک به سد و بیست زن نشسته بود نگاه ها بی اختیار به اطراف چرخید، لابد برای دیدن چهره های سالخورده! جز چند نفر بقیه یا زیر چهل و پنج و یا اوایل پنجاه بودند و خود را به هیچ عنوان سالخورده نمی پنداشتند. اکنون که بیشتر همان ها اواسط شصت و کمی بالاهستند و با تاسف برخی هم به بیماریهایی غیرمنتظره مبتلا شده اند نگاه خود را به پیرامون نمی چرخانند. من همواره به این فکر کرده ام که به چه بهایی انسان باید انبار داروها و محل چاقوهای جراحی شود؟ ما چند دوست هستیم که تصمیم گرفتیم Patientenverfügung را تهیه کنیم و به امضای خود و اعضای خانواده برسانیم که در موقع لزوم از شر دستگاه ها و زنده نگه داشتن ظاهری رها باشیم. پرداختن به این موضوع مهم در ادبیات به نهادینه شدن این روشنگری ها یاری میرساند.