بر اساس گزارش های منتشر شده، در سال ۲۰۰۸ میلادی یک قرارداد نفتی مشترک بین ایران و روسیه به امضاء رسید که عملیات اکتشاف نفت و گاز جدید ایران در دریای خزر را به روسها واگذار می‌کرد. در این قرارداد یک الحاقیه نظامی هم وجود داشت که سردارفیروز آبادی به نمایندگی از سوی دفتر آیت الله خامنه‌ای و از طرف روسها فرماندهی نیروی دریایی آن را امضاء کردند. پس از دو سال، اکتشافهای انجام شده در این منطقه به نتیجه رسید و مقدمات بهره برداری از آن هم به عمل آمد. نتیجه بررسی‌های اکتشافی در سال ۲۰۱۱ اما نشان داد که منابع نفت و گاز قابل استخراج بسیار بیش از آن بود که پیش‌تر تصور می‌شد. در ماه مه سال ۲۰۱۱ مقامهای نفتی ایران در مصاحبه‌های خودرسما اعلام کردند در عمق ۲۴۰۰ متری آبهای دریای خزر ۴۶ حوزه گاز و نفت را کشف کرده‌اند و بزودی استخراج نفت و گاز از آن منطقه آغاز خواهد شد. در حالیکه آمارهای رسمی تحت اختیار کار‌شناسان ایران سبز نشان می‌دهد تعداد حوزه‌های نفت و گاز کشف شده نه ۴۶ مورد بلکه ۷۱ مورد است. مقامهای رسمی کشور همچنین ذخایر نفت و گاز کشف شده در دریای خزر را ۷ میلیارد بشکه نفت و ۵۰ تریلیون فوت مکعب گاز اعلام کردند. در حالیکه بر اساس مدارک موجود، میزان نفت قابل استخراج در این ۷۱ حوزه ۱۱ میلیارد بشکه و میزان گاز قابل استخراج ۱۳۸ تریلیون فوت مکعب محاسبه شده است! اکنون یک کنسرسیوم نفتی به نام «تات اویل ایران صدر» بین ایران و روسیه تشکیل شده تا مناسبات سیاسی و اقتصادی این پروژه عظیم را سازماندهی نماید. دفتر حقوقی این شرکت در آستاراخان مستقر شده و دفتر مالی و مدیریتی آن در مسکو قرار دارد. هدف این شرکت پنهان سازی فعالیت‌های نفتی ایران از تیررس تحریمها و فراهم ساختن پیوندهای توامان سیاسی، اقتصادی و نظامی بین دو کشور است. سهام این کنسرسیوم بر مبنای ۶۴/۹ درصد سهم روسیه و ۳۵/۱ درصد سهم طرف ایرانی محاسبه شده است. در چارچوب این قرارداد نیروهای روسی اجازه دارند به بهانه دفاع از این منابع، اما عملا برای دفاع از حکومت اسلامی، به همراه ۸۰ هزار نیروی نظامی تا عمق ۷۰ کیلومتری جنوب بندر انزلی برای مدت حداقل 3 ماه وارد خاک ایران شوند.
دیدگاه و نظرات ابراز شده در این مطلب، نظر نویسنده بوده و لزوما سیاست یا موضع ایرانگلوبال را منعکس نمی‌کند.
افزودن دیدگاه جدید