هیچ قاعده‌ای در مورد آخوندها صدق نمی کرد،چون هم بی شرم و حیا بودند و هم موزی

 

هیچ قاعده‌ای در مورد آخوندها صدق نمی کرد،چون هم بی شرم و حیا بودند و هم موزی ، فضول ،پررو و طلبکار روی تخت دراز کشیده بودم .پنجره باز ولی هوا گرم بود. لامپ روشن بود و خواب را از چشمانم می ر ماند. چندین سال بود که علیرغم بستن چشمهایم مدتها طول می‌کشید تا بخوابم..این دردسری بود که با من ماند. از هفت آسمان و هفت شهر باید می گذشتم تا که هوشیاری ، خیال و فکرهایم خاموش شوند و به خواب روم . جسمم کوفته و خسته بود .شیار هایی که سیم خاردار روی پاهایم کشیده بود زق می زد و میسوخت اما نگران نبودم .انگار از چنگ رس حیوان درنده ای گریخته باشم .نمی دانم چند ساعت گذشت‌. وقتی بیدار شدم هوا روشن بود .پنجره مشبک طوری ساخته شده بود که فقط آسمان را می‌دیدی.میشد صندلی را زیر پایم بگذارم و سرک بکشم ولی نمی خواستم کنجکاوی تحریک آمیز نشان دهم .این عمل و عکس‌العمل‌های لازم برای مصونیت و شر کمتر را از همان کودکی در ده یاد میگر فتیم که به سگها دم در صاحب خانه نگاه نکنیم و چوب تو لونه مار و زنبور نکنیم. همین درسهای ساده در برخورد با بسیجی و پاسدار موثر واقع می‌شد ولی به دلایل مختلف بخصوص حرفه‌ای و تربیتی ،هیچ قاعده‌ای در مورد آخوندها صدق نمی کرد،چون هم بی شرم و حیا بودند و هم موزی ، فضول ،پررو و طلبکار با توقع تکریم و دیده شدن . دیری نشد که صدای باز شدن در بلند شد . یک سرباز جوان بود . هیچ نشانی روی شانه نداشت ولی دوتا مدال فلزی در سمت چپ سینه‌اش آویزان بود. یک کاسه، چند تکه نان مربعی شکل و یک لیوان لعاب دار چای آورد و روی میز گذاشت. من ایستاده بودم و با دست واشاره به وی ،منظورم را برای بیرون رفتن ودست ورو شستن را رساندم. به من اشاره کرد که همراهش بروم.