رابطه پرحادثه و آتشین بریتانیا و اروپا

شارل دو گل، رئیس‌جمهور فرانسه، در تاریخ ۲۷ نوامبر ۱۹۶۷ به درخواست عضویت بریتانیا در بازار مشترک اروپا پاسخ منفی داد.

او به پنج شریک فرانسه در اتحادیه اقتصادی اروپا – بلژیک، هلند، لوکزامبورگ، ایتالیا و آلمان – هشدار داد که هر اقدامی که بخواهد فرانسه را مجبور به پذیرش عضویت بریتانیا بکند به فروپاشی اتحادیه منجر خواهد شد. بریتانیا از طرف ژنرال دو گل به "دشمنی عمیق" با نظام اروپا متهم شد و با دلخوری مذاکرات را ترک کرد. به نظر می‌رسید تا وقتی دو گل در قدرت باشد احتمال پذیرش عضویت بسیار کم است.

• ۲۲ ژانویه ۱۹۷۲ – تد هیث بریتانیا را عضو اتحادیه می‌کند

بریتانیا معاهده عضویت را در بروکسل امضا کرد و به اتحادیه اقتصادی اروپا پیوست که بعدها به اتحادیه اروپا تبدیل شد.

ادوارد هیث، نخست‌وزیر بریتانیا، گفت که این مراسم نشانه "یک پایان و یک شروع" است و از "میراث مشترک اروپایی" سخن گفت. آقای هیث گفت که "پیشرفت کارها به اندیشه روشن و قوه تخیلی خستگی‌ناپذیر" نیاز دارد. به گفته او اتحادیه کشورهای مشترک‌المنافع و اتحادیه اقتصادی اروپا مکمل یکدیگر خواهند بود. او امیدوار بود که اتحادیه اقتصادی اروپا بتواند به بهبود روابط با کشورهای تحت تسلط شوروی کمک کند.

• همه‌پرسی ۱۹۷۵

تنها دو سال از عضویت بریتانیا در اتحادیه اقتصادی اروپا نگذشته بود که زمزمه‌هایی مبنی بر خروج فضا را پر کرد.

همه‌پرسی ۱۹۷۵ برای ادامه عضویت در اتحادیه اقتصادی اروپا باعث ایجاد دودستگی در دولت هارولد ویلسون شد. از ۲۳ عضو کابینه ۷ نفر خواهان خروج از اتحادیه بودند. نخست‌وزیر بالاخره پیش از برگزاری همه‌پرسی اعلام کرد که دولت تصمیم گرفته از ادامه عضویت حمایت کند. در نهایت ۶۷ درصد مردم بریتانیا به ادامه عضویت رای دادند و تنها مناطقی که رای به خروج دادند دو جزیره در شمال بریتانیا بودند.

• دهه ۱۹۸۰ – اختلاف بر سر اتحادیه اروپا

اختلافات داخلی بر سر مساله اروپا در دهه ۱۹۸۰ هم ادامه پیدا کرد.

حزب کارگر در انتخابات ۱۹۷۹ در مخالفت با بازار مشترک اروپا موضع‌گیری کرد ولی با انتخاب نیل کینوک به رهبری این حزب در سال ۱۹۸۳ به حزبی طرفدار اروپا تبدیل شد.

اما حزب حاکم محافظه‌کار در روندی متضاد بیش از گذشته به اروپا مشکوک شد، به طوری که مارگارت تاچر در سال ۱۹۸۸ مدعی شد که تشکیل یک دولت متمرکز برای اروپا منادی یک "کابوس" است.

• ۳۰ اکتبر ۱۹۹۰ – مارگارت تاچر "نه!" می‌گوید

روز ۳۰ اکتبر ۱۹۹۰ بود که مارگارت تاچر در پارلمان مستقیما به درخواست‌ها برای تشکیل یک دولت مرکزی در اروپا پاسخ داد: "نه، نه، نه!"

ژاک دولور، رئیس کمیسیون اروپا، خواستار ارتقای پارلمان اروپا به نهادی دموکراتیک برای جامعه اورپا شده بود. سخنرانی خانم تاچر چنان برای جفری هاو، معاونش، گران آمد که او دو روز بعد از مقامش استعفا داد. خانم تاچر هم کمی بعد توسط حزبش از مقام نخست‌وزیری عزل شد.

• ۲۳ ژوئن ۲۰۰۵ – هو شدن تونی بلر در بروکسل

وقتی نوبت به ریاست ۶ ماهه بریتانیا بر اتحادیه اروپا رسید، تونی بلر به پارلمان اروپا رفت و از "حامی اروپا" بودن سخن گفت ولی نمایندگان او را هو کردند.

ولی او لبخندی زد و در ادامه گفت: "این وصلتی میان مردم و ارزش‌ها است و به تنها بازاری مشترک که ما در آن تجارت می‌کنیم خلاصه نمی‌شود. یک فضای سیاسی است که به عنوان شهروند در آن زندگی می‌کنیم." او از اتحادیه اروپا به عنوان نهادی مهم برای روبه‌رو شدن با مساله "جهانی شدن" یاد کرد و گفت اتحادیه باید دست به "نوگرایی" بزند.

• ۲۲ ژانویه ۲۰۱۳ – قول دیوید کامرون به برگزاری همه‌پرسی

دیوید کامرون، نخست‌وزیر بریتانیا، در سال ۲۰۱۳ وعده داد که در صورت پیروزی حزب محافظه‌کار در انتخابات بعدی ادامه عضویت در اتحادیه اروپا را به همه‌پرسی بگذارد.

او ابراز امیدواری کرد که بتواند پیش از برگزاری همه‌پرسی بر سر یک توافق جدید "به محوریت بازار مشترک" با اتحادیه اروپا مذاکره کند. اما فرانسه و آلمان واکنش خوبی به وعده همه‌پرسی نشان ندادند و گفتند که عضویت در اتحادیه اروپا "سوا کردنی" نیست.

• ۲۵ مه ۲۰۱۴ – نایجل فاراژ و "زلزله" شکاکان به اروپا

حزب استقلال بریتانیا در انتخابات سال ۲۰۱۴ پارلمان اروپا شگفتی‌ساز شد و به پیروزی رسید.

نایجل فاراژ، رهبر این حزب، روی سکو رفت و اعلام کرد: "این یک زلزله در سیاست بریتانیا است. نتیجه‌ای قابل توجه است که به نظر من پیامدهای ژرفی برای رهبران دیگر احزاب دارد." صد سال از آخرین باری که حزبی به جز محافظه‌کار و کارگر در یک انتخابات سراسری پیروز شده بود می‌گذشت و این امر احزاب دیگر را برای دادن وعده برگزاری همه‌پرسی تحت فشار می‌گذاشت. آقای کامرون گفت که پیام "رسید و درک شد."