قناريهاي همسايه نميخوانند

چراغ آسمان خاموش

چراغ خانه ها خاموش

تمام شهر تاريك است و بس دلگير

و روز و شب ندارد فرق

قلم سنگين

ورق تيره

و لبهامان فرو بسته

و تن ها خسته و مجروح

و فكر و ذهنمان درگير

به دست و پايمان زنجير

تمام بند بند استخوانهامان پر از درد است

***

فضا بسيار دلگيرست و ، وحشت مطلق

و بوي مرگ مي آيد

قفس ها ، تنگتر از قبر

قناريهاي همسايه، نميخوانند

و مرغ عشق عاشق نيست

و من تنها

و تو تنها

و تن ها جملگي تنها

***

چراغ خانه خاموش است و من بسيار ميترسم

من از تنهايي و تاريكي اين خانه ميترسم

و بغضم در گلو مانده

پر از فريادم اما ساكت و خاموش

دهانم دوخته با نخ

نخي از تارهاي عنكبوت پير انباري

و من از عنكبوت و مار و ، از كفتار ميترسم

من ترسو

توي ترسو

خدا هم مثل ما ترسو

ستاره.تهران